Giorgio Gaber – Wikipedia, wolna encyklopedia

Giorgio Gaber
Ilustracja
Giorgio Gaber (1969)
Imię i nazwisko

Giorgio Gaberscik

Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1939
Mediolan

Data i miejsce śmierci

1 stycznia 2003
Camaiore

Przyczyna śmierci

rak

Instrumenty

gitara

Gatunki

pop

Zawód

Piosenkarz, kompozytor

Aktywność

1958 – 2003

Wydawnictwo

Dischi Ricordi, Ri-Fi, Baby Records, Vedette, Carosello Records

Zespoły
I Due Corsari
Strona internetowa

Giorgio Gaber (ur. jako Giorgio Gaberscik 25 stycznia 1939 w Mediolanie, zm. 1 stycznia 2003 w Camaiore) – włoski piosenkarz i kompozytor, przedstawiciel piosenki autorskiej. Jeden z prekursorów rock and rolla we Włoszech.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Giorgio Gaberscik urodził się jako drugie dziecko pochodzącego z Istrii Guido Gaberscika, z zawodu urzędnika i Carli Mazzoran. Gdy miał 9 lat uległ wypadkowi, w wyniku którego jego lewa ręka została lekko sparaliżowana[1]. W wieku 15 lat zaczął grać na gitarze, aby, według zaleceń lekarza, zapobiec jej paraliżowi; granie w końcu doprowadziło go do zainteresowania się muzyką[2]. Po uzyskaniu dyplomu w dziedzinie ksiegowości uczęszczał na wydział biznesu i ekonomii na Uniwersytecie im. Bocconiego płacąc za studia z honorariów otrzymywanych za występy w Santa Tecla, słynnej restauracji w Mediolanie. Poznał tam Adriano Celentano, Enzo Jannacciego i Mogola; ten ostatni zaprosił go na przesłuchanie do firmy fonograficznej Ricordi, która ze swej strony zaproponowała młodemu artyście nagranie płyty. Karierę artystyczną Gaber rozpoczął od piosenki „Ciao, ti dirò”, napisanej wspólnie z Luigim Tenco[3] i uważanej za pierwszy włoski utwór rock and rollowy; wtedy też przyjął pseudonim artystyczny Giorgio Gaber[1].

18 maja 1957 roku w Palazzo del Ghiaccio w Mediolanie odbył się pierwszy we Włoszech koncert rock and rollowy. Piosenkę „Ciao ti dirò” zaśpiewał wówczas Adriano Celentano, a akompaniował mu zespół Rock Boys w składzie: Luigi Tenco – saksofon, Enzo Jannacci i Giorgio Gaber – gitary, Gianfranco Reverberi – fortepian i Nando de Luca – perkusja[4]. Po występie w mediolańskiej Santa Tecla, Gaber szybko dostał kontrakt płytowy i wydał „Ciao ti dirò”[2], swój pierwszy singiel[5].

W 1959 roku wspólnie z Enzo Jannaccim utworzył duet I due Corsari, który zadebiutował singlem „Ehi!… Stella”/„24 ore”. W roku następnym duet nagrał jedną ze swych najbardziej znanych piosenek, „Una fetta di limone”[1].

Po „Ciao, ti dirò” przyszły następne przeboje Gabera : „Non arrossire” (1960, z tekstem Umberto Simonetty autora telewizyjnego i teatralnego), „La ballata del Cerruti” (1960), „Trani a gogò” (1962, piosenka inspirowana folklorem mediolańskim, napisana do tekstu Simonetty), „Porta Romana” i „Le nostre serate” (1963)[1].

W sezonie 1960/61 Gaber dał swój pierwszy recital w teatrze występując na deskach Teatro Gerolamo di Milano razem z Marią Monti w sztuce Il Giorgio e la Miaria wyreżyserowanej przez Giancarla Cobelliego. W 1961 roku parze z Monti zadebiutował również na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo śpiewając piosenkę „Benzina e cerini”[6]. Również w 1961 roku wydał swój pierwszy album, zatytułowany Giorgio Gaber. Znalazło się na nim pięć piosenek wydanych uprzednio na singlach, cztery piosenki nowe i kilka w nowych wersjach[7]. Wziął udział w kolejnych edycjach Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo: w 1964 roku – z piosenką „Così felice”, w 1966 z – „Mai mai mai Valentina” i w 1967 – z „E allora dai”. Prowadził też różne programy telewizyjne; w 1969 roku w konkursie Canzonissima zaśpiewał piosenkę „Com'è bella la città”[3].

W 1965 roku Gaber ożenił się z Ombrettą Colli, która również wywodziła się ze środowiska teatralnego (studiowała w Piccolo Teatro w Mediolanie). W 1966 roku urodziła się im córka Dalia. Latem 1966 Gaber zajął drugie miejsce na Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej z piosenką „’A Pizza”[1].

Giorgio Gaber podczas koncertu

Pod koniec lat 60. Piccolo Teatro zaproponował mu danie recitalu Il signor G, pierwszego z długiej serii spektakli muzycznych, wystawianych w teatrze, w których piosenki przeplatały się z monologami wprowadzając widza w określony klimat problematyki społecznej, politycznej oraz miłości, cierpienia i nadziei, występy przyprawione były ironią w celu wywołania uśmiechu, ale także pobudzenia sumienia[3]. Il signor G ukazał się w 1970 roku jako dwupłytowy album, pierwszy tego typu w jego karierze. W 1972 roku ukazał się jego album Dialogo Tra Un Impegnato E Un Non So, nagrany na żywo 6, 7 i 8 listopada tego samego roku[2]. Inne ważniejsze recitale teatralne Gabera, to: Far finta di essere sani (1972), Libertà obbligatoria" (1976), Polli d'allevamento (1978), Il grigio (1989), E pensare che c'era il pensiero (1995), Un'idiozia conquistata a fatica (1998)[3]. Obdarzony głębokim głosem Gaber traktował monolog i muzykę jako szczególny sposób wyrażania siebie[2].

Po nagraniu albumów poświęconych wyłącznie rejestracji swych spektakli, powrócił w 2001 roku na rynek płytowy z albumem La mia generazione ha perso. Zmarł po długiej chorobie 1 stycznia 2003 roku, w swojej willi w Montemagno w Versilia, gdzie spędzał święta z żoną i córką Dalią. 24 stycznia tego samego roku ukazał się jego ostatni album Io non mi sento italiano[3].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

W ciągu swej kariery artystycznej Gaber nagrał 32 albumy, w tym 1 z Miną i 1 z Enzo Jannaccim[8]

  • 1961 – Giorgio Gaber
  • 1964 – Questo e quello
  • 1965 – Mina & Gaber – Un'ora con loro
  • 1967 – Tutti i successi diGiorgio Gaber. Vol. I
  • 1968 – Sai com'è
  • 1968 – L’asse d'equilibrio
  • 1970 – Il signor G (2xLP)
  • 1970 – Sexus et politica
  • 1971 – I borghesi
  • 1972 – Dialogo tra un impegnato e un non so
  • 1972 – Barbera e champagne
  • 1973 – Far finta di essere sani
  • 1974 – Anche per oggi non si vola
  • 1978 – Polli di allevamento
  • 1979 – Snoopy contro il barone rosso
  • 1980 – Pressione bassa
  • 1980 – Gaber al Piccolo (5xLP, Album + Box)
  • 1981 – Anni affollati
  • 1982 – Il Teatro di Giorgio Gaber (Anni affollati)
  • 1984 – Gaber
  • 1985 – Io se fossi Gaber
  • 1987 – Parlami d'amore Mariù
  • 1987 – Piccoli spostamenti del cuore
  • 1989 – Il grigio (2xCD)
  • 1992 – Il teatro canzone
  • 1998 – Un'idiozia conquistata a fatica
  • 2001 – La mia generazione ha perso
  • 2003 – Io non mi sento italiano
  • 2004 – Il signor G/I borghesi
  • 2007 – Libertà obbligatoria (nagrana w 1976)
  • 2007 – Far finta di essere sani
  • rok nieznany – Giorgio Gaber - Enzo Jannacci

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Stefano Pivato: GABER, Giorgio. www.treccani.it. [dostęp 2015-04-16]. (wł.).
  2. a b c d Drago Bonacich w: AllMusic: Giorgio Gaber: Artist Biography by Drago Bonacich. www.allmusic.com. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  3. a b c d e Biografieonline.it: Giorgio Gaber. biografieonline.it. [dostęp 2015-04-15]. (wł.).
  4. Enrico De Angelis, Enrico Deregibus, Sergio Secondiano Sacchi: Il mio posto nel mondo. Luigi Tenco cantautore. Ricordi, appunti, frammenti. BUR, 2013. ISBN 978-88-586-4864-3. (wł.).
  5. Discogs: Giorgio Gaber: Ciao ti diro’. www.discogs.com. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  6. Massimo Bernardini: Biografia di Giorgio Gaber a cura di Massimo Bernardini. www.giorgiogaber.it. [dostęp 2015-04-15]. (wł.).
  7. Discogs: Giorgio Gaber – Giorgio Gaber. www.discogs.com. [dostęp 2015-04-15]. (ang.).
  8. Discogs: Giorgio Gaber – Dyskografia. www.discogs.com. [dostęp 2015-04-16]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]