Gończy bretoński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gończy bretoński
	; Gończy bretoński
Inne nazwy	Griffon Fauve de Bretagne, Płowy gryfon bretoński, Tawny Brittany Griffon, Szorstkowłosy gończy bretoński
Kraj pochodzenia	Francja
	Wymiary
Wysokość	51-56 cm
Masa	20 kg
	Klasyfikacja
FCI	Grupa VI, Sekcja 1,; nr wzorca 66
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gończy bretoński – rasa psa, należąca do grupy psów gończych i posokowców, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Podlega próbom pracy^[1].

Rys historyczny

Rasa powstała już w XIII wieku zyskując jednak szczyt popularności dopiero w wieku XIX.

Głowa o wydłużonej kufie i wąskiej czaszce. Ogon długi. Nogi i stopy mocne.

Sierść jest bardzo sztywna, prosta i twarda. Niezbyt długa, jedynie na piersi nieco dłuższa.

Występuje w umaszczeniu od płowego do rudobrązowego.

Aktywny i odważny.

Pies wykorzystywany do polowań na wilki. Poluje w sforze.

Mało znany poza Francją.

David Alderton "Psy", Wiedza i życie, Warszawa 2006
Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.