Godzina szczytu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Godzina szczytu – polski film psychologiczny z 1973 roku, w reżyserii Jerzego Stefana Stawińskiego. Pierwowzorem scenariusza do filmu była powieść pt. Godzina szczytu autorstwa Jerzego Stefana Stawińskiego.

W 2006 roku powstał rosyjski remake filmu w reżyserii Olega Fesenko pod tytułem Час пик.

45-letni dyrektor zakładu Krzysztof Maksymowicz dowiaduje się, że jest nieuleczalnie chory - ma nowotwór. W krótkim czasie, jaki pozostał do operacji, postanawia uporządkować swoje życie. Nagle wydostają się na wierzch skrywane przed nim tajemnice - w pracy wcale nie jest niezastąpiony, a jego żona woli jego kolegę. Krzysztof bierze rozwód, sprzedaje samochód i zwalnia się z pracy. Tymczasem okazuje się, że nowotwór udało się usunąć.

• Leszek Herdegen (dyrektor Krzysztof Maksymowicz)
• Jolanta Bohdal (Maja, kochanka Maksymowicza)
• Maria Chwalibóg (Zofia, żona Maksymowicza)
• Barbara Wrzesińska (Elżbieta Borzęcka)
• Lech Łotocki (projektant Radniewski)
• Stanisław Michalski (Obuchowski, zastępca dyrektora)
• Piotr Pawłowski (Andrzej, kochanek Ewy Maksymowicz)
• Aleksander Sewruk (prezes Trzos)
• Katarzyna Kaczmarek (Bożena, sekretarka Maksymowicza)
• Maria Kowalik (Ewa, córka Maksymowiczów)
• Jerzy Duszyński (profesor)
• Krzysztof Kowalewski (inżynier Adamczewski, nowy kochanek Majki)
• Bolesław Abart (asystent profesora)

• Godzina szczytu w bazie Filmweb
• Godzina szczytu w bazie filmpolski.pl
• Zdjęcia z filmu Godzina szczytu w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”