Granatnik RWGŁ-3 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ręczna Wyrzutnia Granatów Łzawiących – 3

Państwo	Polska
Producent	Zakłady Metalowe im. gen. "Waltera"
Rodzaj	granatnik policyjny
Historia
Produkcja	1978 – ??
Dane techniczne
Kaliber	7,62/51 mm
Nabój	7,62 mm wz. 43 (ślepy)
Magazynek	łukowy, 10 nab.
Wymiary
Długość	517 mm
Masa
broni	3,1 kg (niezaładowanej)
Inne
Szybkostrzelność praktyczna	10 strz./min
Zasięg maks.	100 metrów

Ręczna Wyrzutnia Granatów Łzawiących-3 (RWGŁ-3) – policyjny granatnik nasadkowy przeznaczony do miotania granatów z gazem łzawiącym.

W latach 70. XX wieku do uzbrojenia MO wszedł granatnik RWGŁ-1. Była to broń wykonywana głównie metodą frezowania, a więc droga i skomplikowana w produkcji. Dlatego w drugiej połowie lat 70. rozpoczęto poszukiwania następcy RWGŁ-1. Początkowo planowano, że zostanie on zastąpiony przez wersję pistoletu sygnałowego wz. 78 wyposażoną w garłacz (wersja ta nosiła nazwę RWGŁ-2). Testy RWGŁ-2 wykazały jednak że ma on niską szybkostrzelność, a odrzut granatnika jest zbyt duży.

Po zakończonych niepowodzeniem testach RWGŁ-2 postanowiono oprzeć konstrukcję nowego granatnika na karabinie szturmowym AKMS. Wykorzystano z niego zamek, pokrywę komory zamkowej oraz niektóre części mechanizmu spustowego. Naboje były podawane z 10 nabojowego magazynka opracowanego dla kbkg wz. 1960. W 1978 roku nowa broń została przyjęta do uzbrojenia MO jako RWGŁ-3.

Z granatnika miotano głównie polskie granaty łzawiące UGŁ-200, ale możliwe było także miotanie produkowanych w NRD granatów RWK.

W 1984 do uzbrojenia MO wprowadzono SZO-84. Była to nasadka montowana do RWGŁ-3 w miejscu garłacza. Przy jej pomocy wystrzeliwana była siatka służąca do obezwładniania.

Na bazie RWGŁ-3 zbudowano Automatyczną Wyrzutnię Granatów Łzawiących (AWGŁ) na statywie do montażu na samochodach typu Star i UAZ.

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 196. ISBN 83-86028-01-7.