Hebrajczycy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2023-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Nie mylić z: hebraistami ani Izraelczykami.

Hebrajczycy (‏עברים‎), Izraelici – starożytny lud opisany w Biblii; jeden z ludów semickich, definiowany pochodzeniem od Jakuba, inaczej Izraela. Był też nazywany Ludem Bożym^{[potrzebny przypis]}. Składał się z 12 plemion i posługiwał językiem hebrajskim. Początkowo Izraelici byli koczownikami, ale w II tysiącleciu p.n.e. osiedlili się w Kanaan, gdzie król Saul zjednoczył ich w jedno państwo^[1] – Królestwo Izraela.

Hebrajczycy bywają utożsamiani z Żydami, ale:

• czasem Hebrajczykami nazywa się głównie przodków późniejszych Izraelitów^[2];
• w Nowym Testamencie nazywano tak tylko część wyznawców judaizmu^[3];
• czasem nazywano tak konwertytów z judaizmu na chrześcijaństwo^[2].

• Habiru
• Kananejczycy
• List do Hebrajczyków