Hedera (typografia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hedera (łac. bluszcz) – jeden z najstarszych rodzajów ozdobników typograficznych^[1]. Przedstawiają one formę florystyczną, stąd też w innych językach nazywane są kwiatami drukarza (ang. printers’ flower) lub ściślej, liśćmi Aldusa (ang. aldus leaf, niem. Aldusblatt, fr. feuille aldine) od nazwiska renesansowego włoskiego drukarza Aldusa Manucjusza.

Często używana jako punktor lub ornament.

Pierwsze hedery pojawiły się w dawnych inskrypcjach greckich i łacińskich^[1]. Były używane w funkcji znaków akapitu w środku wierszy dla podziału tekstu^[2] lub dla wypełnienia białej przestrzeni wcięcia na początku linii^[3].

Wraz z rozpowszechnieniem się w nowożytnych książkach znaków końca linii, praktyczna funkcja hedery zaczęła być ograniczana wyłącznie do ozdobników. Ponieważ hedery były produkowane w taki sam sposób jak inne znaki drukarskie, jako osobne metalowe czcionki, umożliwiało to elastyczne komponowanie ich w różnych wariantach, dopasowując ozdobny wzór do potrzeb danego druku, np. składając całe ramki bądź linie z drobnych elementów typograficznych.

Również współcześni projektanci pism wprowadzają do tworzonych fontów różne rodzaje heder.

W unikodzie znak hedery występuje w wersjach:

• Robert Bringhurst: Elementarz stylu w typografii. Kraków: D2D.PL, 2008. ISBN 978-83-927308-0-4.