Hennin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hennin – kobiece nakrycie głowy noszone głównie przez kobiety we Francji oraz Burgundii w 2 poł. XV wieku.

Pierwotnie ich pochodzenie łączy się ze wschodnim ubiorem kościelnym. Odbywając podróże do Cypru i Aleksandrii, Europejczycy musieli spotkać się z syryjskimi mitrami. Poza nimi upatruje się wpływów dostarczanych z Chin, gdzie noszono czepce w stylu hou z dynastii Wei i Tang^[1].

Termin "hennin" pierwotnie odnosił się do czepca noszonego w 1 poł. XV wieku przez burgundzkie damy. Był to czepiec z dwoma rogami, pod którymi chowano upięte włosy w formie "ślimacznicy". Moda ta była ostro krytykowana przez duchowieństwo, bo kojarzyła się z czarcimi rogami. Pejoratywnie biskup określał takie czepce jako "hurte belin" (czyli "ubodź, baranie"), lecz dzieci szykanujące tak przystrojone kobiety, przeinaczyły zwrot na "au hennin"^[2]. Termin ten został potem omyłkowo przeniesiony na rodzaj stożkowatego, sztywnego czepca z jednym rogiem, o których pisał w swej kronice zakonnik Monstrelet^[3]. Czepiec był wykonany z białej tkaniny (zazwyczaj z jedwabiu, a u mniej wytwornych pań z płótna), a do niego dołączano chustę z muślinu, aksamitu lub koronki.

• Kornet bamberski

• Francois Boucher, Historia Mody. Dzieje ubiorów od czasów prehistorycznych do końca XX wieku, Arkady, 2006, ISBN 83-213-4231-0