Herb Bawarii – Wikipedia, wolna encyklopedia
Herb Bawarii − wywodzi się on z symboliki pięciu regionów współtworzących ten kraj. Pierwsze pole tarczy herbu to złoty lew, który symbolizuje Palatynat Reński. Drugie pole symbolizuje Frankonię. Jest to pole czerwone z trzema białymi (srebrnymi) szczytami przypominającymi łańcuch górski. Kolejne pole to niebieska stylizowana pantera na białym (srebrnym) tle – godło hrabiów Ortenburg, dzisiaj symbol Dolnej i Górnej Bawarii. Czwarte pole tarczy herbu to trzy czarne lwy na żółtym tle − symbolizujące Szwabię. Ostatnim elementem tarczy herbu jest położone centralnie pole szachownicy biało-niebieskiej - herb Wittelsbachów, władców Bawarii w latach 1180-1918. Biało-niebieska szachownica może występować samodzielnie wraz z wieńczącą całość godła koroną i jest zwana wówczas małym godłem. Stylistyka ta stała się źródłem oficjalnych barw kraju: bieli i koloru niebieskiego.
W obecnej wersji herb przyjęty został 5 czerwca 1950 roku.
Historia Tarczy
[edytuj | edytuj kod]- do 1623
- 1623-1777
- 1777-1799
- 1799-1804
- 1804-1806
- 1806
- 1806-1835
- 1835-1923
- 1923-1950
- od 1950