Herb Wenezueli – Wikipedia, wolna encyklopedia

Herb Wenezueli

Herb Wenezueli został po raz pierwszy przyjęty 18 kwietnia 1836 roku i przeszedł od tamtego czasu drobne modyfikacje.

Oficjalnie zatwierdzono go 17 lutego 1954 roku. Tarcza herbowa jest podzielona na trzy pola w kolorach flagi narodowej. W lewym górnym polu pszenica na czerwonym tle symbolizuje jedność 24 stanów Wenezueli. W prawym górnym polu miecz, szabla i trzy lance są połączone wieńcem laurowym z dwiema flagami narodowymi. W dolnym polu, na niebieskim tle przedstawiono biegnącego białego dzikiego konia będącego symbolem niepodległości i wolności.

Nad tarczą znajdują się dwa rogi obfitości symbolizujące bogactwo, a wokół niej znajduje się gałązka oliwna oraz liść palmowy. Na dole znajduje się wstęga w kolorach flagi narodowej z napisem: 19 de Abril de 1810 Independencia, 20 de Febrero de 1859 Federación, República Bolivariana de Venezuela (z hiszp. „19 kwietnia 1810 Niepodległość, 20 lutego 1859 Federacja, Boliwariańska Republika Wenezueli”).

W marcu 2006 roku Zgromadzenie Narodowe wprowadziło niewielkie modyfikacje w dotychczasowym herbie. Głównymi różnicami są zmiana kierunku biegu konia oraz dodanie w napisie na wstędze słowa „Boliwariańska” (Bolivariana).

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Herby stanów

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]