Herner – Wikipedia, wolna encyklopedia

Herner (Hoerner) – polski herb szlachecki z indygenatu.

Opis herbu

Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

W polu błękitnym dwa pasy złote jeden nad drugim, pod którymi trąba myśliwska czerwona z obiciami i nawiązaniem złotym, zawieszona na dolnym pasie.

Klejnot: dwa skrzydła orle, prawe błękitne, lewe czerwone.

Labry: błękitne, podbite czerwienią.

Zatwierdzony indygenatem^[1] 10 lipca 1578^[2] Tomaszowi Hoernerowi^[3].

Herner - Hoerner.

↑ Za Gajlem, Szymański pisze o nobilitacji
↑ Za Szymańskim, u Gajla 1568
↑ Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 96. ISBN 83-7181-217-5.

Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.

Herb Herner z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla

Herby	szlachecki mieszczański chłopski własny państwowy miejski korporacji fantazyjne mówiący
Elementy herbu	tarcza herbowa godło (figury heraldyczne, mobilia herbowe) klejnot herbowy zawój (tortillon) korona heraldyczna korona rangowa hełm heraldyczny labry ostrew płaszcz heraldyczny trzymacze heraldyczne podpory heraldyczne postument heraldyczny order herbowy dewiza herbowa zawołanie
Oznaki godności	świeckie kościelne
Inne	herbarz rola herbowa herold blazonowanie szrafowanie tynktura krzyż heraldyczny totem kamon
Działy heraldyki	heraldyka francuska (heraldyka napoleońska) heraldyka polska (heraldyka kaszubska) heraldyka brytyjska (heraldyka angielska, heraldyka szkocka) heraldyka kościelna heraldyka szachowa heraldyka fantazyjna