Hi-hat – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hi-hat, rzadziej hi hat – instrument muzyczny z grupy idiofonów, będący częścią zestawu perkusyjnego. Najczęściej występuje w rozmiarach 14" i 13".

Zbudowany jest z dwóch talerzy perkusyjnych, zamontowanych na statywie zwanym brake machine lub brake-maszyna. Talerze ustawione są względem siebie wewnętrznymi powierzchniami. Górny z nich przykręca się do metalowego pręta, będącego częścią brake-maszyny. Talerz górny jest ruchomy, dolny zaś nieruchomy, ale nie jest usztywniony. Możliwa jest regulacja kąta nachylenia dolnego talerza względem górnego, co wpływa na zmianę dźwięku przy hi-hacie otwartym i półotwartym. Wspomniany mechanizm uruchamiany jest tzw. "stopą", będącą analogią do stopy bębna basowego.

Możliwe jest pięć metod grania na hi-hacie:

przy otwartym (zwolnionym mechanizmie) - wydaje głośny, szeleszczący dźwięk
przy półotwartym - dźwięk łagodniejszy niż przy otwartym, lecz z lekkim szelestem
przy zamkniętym - wydaje cichszy, selektywny dźwięk
granie nogą z domknięciem - efekt podobny do grania na zamkniętym hi-hacie
granie nogą z otwarciem - wydaje również głośny i szeleszczący dźwięk, ale znacznie różniący się od grania przy zwolnionym mechanizmie.