French
DeutschHieronim Romanowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 kapitan | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1933–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 86 pułk piechoty |
| Stanowiska | dowódca oddziału zwiadu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Hieronim Romanowski (ur. 17 stycznia 1910 w Korsówce, zm. 29 maja 1978 w Gorzowie Wielkopolskim) – porucznik piechoty Wojska Polskiego II RP, kapitan Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Konstantego (kolejarza) i Adeli z domu Bejnarowicz[a]. Ukończył cztery klasy wileńskiego gimnazjum im. Juliusza Słowackiego, po czym wstąpił do Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie. W latach 1930–1933 kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[1].
Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego mianowany został na stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty, ze starszeństwem z dnia 15 sierpnia 1933 i 257. lokatą[2] oraz przydzielony do 86 pułku piechoty z Mołodeczna. Na dzień 5 czerwca 1935 była to już 254. lokata w swoim starszeństwie, a zarazem 373. lokata łączna pośród wszystkich podporuczników piechoty[3]. Do rangi porucznika piechoty awansował ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1936 i 246. lokatą[2][4]. Na dzień 23 marca 1939 zajmował stanowisko dowódcy oddziału zwiadu w 86 pułku piechoty[5].
Uczestnik kampanii wrześniowej - na stanowisku dowódcy 3 kompanii ckm w 206 pułku piechoty rez. walczył w obronie Lwowa[b]. Dwukrotnie ranny, uniknął niewoli i przedostał się do Wilna, gdzie podjął pracę jako robotnik. Od 1940 w konspiracji - początkowo w Związku Walki Zbrojnej, a następnie w Armii Krajowej. Służbę pełnił jako oficer sztabu garnizonu Wilno (do 1942) i oficer sztabu Inspektoratu F Okręgu Wilno AK (od połowy 1942). Od marca 1944 dowódca 12 Oszmiańskiej Brygady Armii Krajowej, toczył walki na podległym mu obszarze. Aresztowany przez NKWD, internowany w Riazaniu i więziony, do Polski powrócił w 1947. Pracował w Pile i w Spółdzielni Spożywców w Gorzowie Wielkopolskim. Żonaty z Janiną Mosiewicz. W 1965 odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1]. Zmarł w Gorzowie Wielkopolskim i spoczywa na tamtejszym cmentarzu komunalnym (kwatera: 20B, rząd: 11, grób: 13)
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Polak (red.) 1999 ↓, s. 86.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 368.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 163.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 82.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 651.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwiec 1935 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2020-06-30].