Hipoplazja płuca – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hipoplazja płuca (łac. hypoplasia pulmonis) – wada wrodzona polegająca na różnego stopnia niewykształceniu elementów naczyniowych, oskrzelowych i miąższowych tkanki płucnej. Może być bezobjawowa i wykryta przypadkowo, najczęściej jednak daje objawy zakażenia i marskości. Może dotyczyć jednego płuca, obu lub pojedynczego płata. Rozpoznanie stawia się na podstawie zdjęcia rtg, bronchoskopii i bronchografii lub angiografii. Leczenie wady polega na resekcji niewydolnej tkanki. Rokowanie zależy w dużym stopniu od obecności innych wad.

• Wady rozwojowe układu oddechowego. W: Wojciech Korlacki, Józef Dzielicki: Chirurgia dziecięca. Jerzy Czernik (red.). Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2005, s. 382-383. ISBN 83-200-3066-8.
• Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne, tom 1. Kraków: Medycyna Praktyczna, 2005, s. 653. ISBN 83-7430-031-0.

• Terry Chin: Pulmonary Hypoplasia. eMedicine Pediatrics, 2006. [dostęp 2007-10-11]. (ang.).