Historyzm boasowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Historyzm boasowski - nurt zapoczątkowany przez Franza Boasa w antropologii kulturowej. Jego wpływy obejmowały przede wszystkim uczonych amerykańskich. Nazywany bywa też dyfuzjonizmem amerykańskim dla odróżnienia od dyfuzjonizmu w Europie.

Historyzm Boasowski opiera się na trzech założeniach metodologicznych:

• historyzmie faktograficznym – antropologowie w swojej pracy prowadzą badania historyczne, rekonstruując fakty, a nie tworząc prawa;
• psychologizmie – aby wyjaśnić jakikolwiek fenomen należący do sfery kultury, trzeba mieć na uwadze ludzką psychikę;
• atomizmie albo antyholizmie – nie można dać całościowego, syntetycznego opisu kultury bez zapoznania się ze wszystkimi jej cechami.

Pogląd ten wyznawało też wielu uczniów Boasa, np. Ruth Benedict czy Robert Lowie.

• Słownik etnologiczny:terminy ogólne, PWN, Poznań 1987.