Hokkien – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hokkien (chiń. 福建話, pinyin: fújiànhuà, POJ: Hok-kiàn-oē), nazywany również dialektem quanzhou-zhangzhou – odmiana języka minnańskiego, używana w południowej części prowincji Fujian, na Tajwanie, oraz przez wielu Chińczyków w krajach Azji Południowo-Wschodniej. Blisko spokrewniony z dialektem teochew, jednak wzajemne zrozumienie jest utrudnione.

Odmiana hokkien posiada dwa prestiżowe standardy, jeden z nich to dialekt miasta Xiamen (Amoy), drugi to odmiana używana na Tajwanie, gdzie bywa nazywana językiem tajwańskim. Obie wersje są wzajemnie zrozumiałe^[1]. Oba warianty są zrozumiałe również dla osób posługujących się innymi dialektami języka minnańskiego.

Istnieją dyskusje dotyczące statusu hokkien – wielu naukowców uważa, że jest to oddzielny język, nie zaś dialekt języka chińskiego. Istnieją również kontrowersje dotyczące hokkien w Azji Południowo-Wschodniej, głównie w Malezji i Singapurze, ponieważ w dialekcie widocznych jest wiele naleciałości z języków regionu. Niektórzy uważają, że hokkien malezyjski powinno się wyodrębnić jako oddzielny dialekt.

W hokkien używa się ośmiu tonów, które pojawiają się już w języku średniochińskim. Są to:

1. 陰平 im-piâⁿ
2. 陰上 im-sióng
3. 陰去 im-khì
4. 陰入 im-ji̍p
5. 陽平 iông-piâⁿ
6. 陽上 iông-sióng
7. 陽去 iông-khì
8. 陽入 iông-ji̍p

• Alfred F.A.F. Majewicz Alfred F.A.F., Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655  (pol.).

• Chinese, Min Nan, [w:] Ethnologue: Languages of the World, Dallas: SIL International [dostęp 2009-11-02]  (ang.).
• Hugh M. Lewis: English-Hokkien reference. 1996. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-27)]. (ang.).
• Wikitongues: próbka audio malezyjskiego hokkien. youtube.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-10)].