Homofonia (muzyka) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Homofonia – rodzaj faktury, w której melodii, znajdującej się zazwyczaj w najwyższym głosie, towarzyszy akompaniament^[1]. Muzyka powstała na fakturze homofonicznej nosi nazwę muzyki homofonicznej.

Homofonia polega na dominacji melodii prowadzonej w pierwszym głosie, najczęściej jest to głos wykonujący główny temat utworu. W takich utworach akompaniament występuje w formie pionów akordowych lub figuracji. Rozkwit tej faktury przypada na epokę klasyczną i romantyczną. Występuje w wielu ówczesnych formach muzycznych.

Zobacz też

Przypisy

↑ Kaczorowski 2007 ↓, s. 509.

Bibliografia

Ulrich Michels: Atlas muzyki Tom I. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2002, s. 93, 95. ISBN 83-7255-085-9.
Hasło w encyklopedii WIEM. [dostęp 2010-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-03)].
homofonia, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2010-02-04] .
Bartłomiej Kaczorowski: Muzyka: kompozytorzy i wykonawcy, prądy i kierunki, dzieła. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15229-1.

[CITEREFKaczorowski2007509-1] Kaczorowski 2007 ↓, s. 509.

[1]