Horyzont radiolokacyjny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Horyzont radiolokacyjny, horyzont radarowy – pozorna linia wyznaczona przez krzywiznę Ziemi, ograniczająca zasięg wykrywania celów przez stację radiolokacyjną. Odległość do tego horyzontu jest większa niż do horyzontu widocznego (optycznego) i do horyzontu geometrycznego, ponieważ mikrofalowe fale radiowe uginają się w atmosferze bardziej od fal świetlnych^[1].

Horyzont radarowy obniża możliwości wykrywania celów nisko lecących i naziemnych (nawodnych). Na dystans do horyzontu ma wpływ częstotliwość fali, na której pracuje stacja radarowa i wysokość, na jakiej umieszczona jest antena stacji^[1].

Teoretyczny dystans wykrywania celu można wyliczyć wzorem: ${\displaystyle D_{h}=4{,}13({\sqrt {H_{a}}}\times {\sqrt {H_{c}}}),}$ gdzie

• ${\displaystyle D_{h}}$ – zasięg wykrywania w kilometrach;
• ${\displaystyle H_{a}}$ – wysokość umieszczenia anteny w metrach;
• ${\displaystyle H_{c}}$ – wysokość, na której znajduje się cel^[2].

Dla stacji usadowionej na poziomie gruntu, cel znajdujący się na wysokości ok. 600 m winien zostać wykryty z dystansu ok. 100 km^[2]. W realnych warunkach horyzont radarowy jest wyznaczany przez nierówności terenu. Jako że linia horyzontu będzie linią przecięcia się wiązki promieniowania radarowego z powierzchnią gruntu, nierówności terenu będą ograniczać zasięg widzenia stacji^[3]. Realnie więc, z dystansu 100 km stacja naziemna wykryje raczej cele znajdujące się na wysokości ponad 2000 m^[2].

• horyzont radiowy
• radar pozahoryzontalny