Hotel umarlaków – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hotel umarlaków
Dead & Breakfast
Gatunek

horror,
komedia

Data premiery

16 marca 2004
16 listopada 2008
(premiera telewizyjna) (Polska)

Kraj produkcji

USA

Język

angielski,
francuski

Czas trwania

87 min (kategoria MPAA "R")
88 min (wersja rozszerzona)

Reżyseria

Matthew Leutwyler

Scenariusz

Matthew Leutwyler

Główne role

Ever Carradine,
Gina Philips,
Vincent Ventresca,
David Carradine

Muzyka

Brian Vander Ark

Zdjęcia

David Scardina

Scenografia

Don Day,
Guy Harrington,
Lisa Clark

Kostiumy

Molly Grundman

Montaż

Peter Devaney Flanagan

Produkcja

E.J. Heiser,
Jun Tan

Wytwórnia

Anchor Bay Entertainment
Ambush Entertainment
Goal Line Productions

Dystrybucja

Anchor Bay Entertainment

Budżet

500 000 USD

Strona internetowa

Hotel umarlaków (ang. Dead & Breakfast) – niezależny film fabularny produkcji amerykańskiej z 2004 roku, łączący w sobie elementy horroru, czarnej komedii, a nawet musicalu, i wpisujący się w nurt podgatunków gore oraz slasher. Film, do własnego scenariusza, wyreżyserował Matthew Leutwyler, a jego światowa premiera odbyła się w marcu 2004 roku. Był on promowany sloganem reklamowym "To jest jak kiepski horror, tylko jeszcze gorsze". Przez krytyków został określony jako najlepszy niezależny horror roku.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Szóstka przyjaciół – Kate (Bianca Lawson), jej chłopak David (Erik Palladino), Sara (Ever Carradine), Christian (Jeremy Sisto), Melody (Gina Philips) i Johnny (Oz Perkins) – wybiera się na ślub i wesele siostry jednego z nich. Podczas podróży, ciemną nocą, gubią drogę i trafiają do zapomnianego, sennego miasteczka w Teksasie o nazwie Lovelock. Grupa zatrzymuje się ostatecznie w jedynym w okolicach motelu, cieszącym się złą sławą, prowadzonym przez ekscentrycznego pana Wise'a (David Carradine). O ile noc mija w miarę spokojnie, tak nazajutrz z przerażeniem odkrywają, że właściciel i motelowy kucharz nie żyją. Miejscowy szeryf wszczyna śledztwo. Młodych przybyszów uważa za w najwyższym stopniu podejrzanych i zabrania im opuszczać miasto.

Na nieszczęście bohaterów, wbrew wcześniejszym przestrogom, jeden z nich, Johnny, otwiera pudełko, którego zawartość pozostawała ściśle skrywana przez właściciela hotelu przez wiele lat. Johnny od tego momentu staje się zombie i zaczyna mordować mieszkańców Lovelock, którzy w następstwie podzielają jego los, przechodząc podobną transformację. Wczesnym wieczorem bohaterowie spotykają się w miejscowym barze. Znajduje ich tam Johnny, który wraz ze swoimi nowymi kompanami atakuje bawiących się tam mieszkańców. Christian zostaje zabity siekierą, a David, Kate, Sara i Melody, w towarzystwie szeryfa, wracają do hotelu, by tam się ukryć przez żywymi trupami. Po drodze na ich samochód wpada Enus (Mark Kelly), który wyjaśnia, im jaką tajemnicę skrywał Wise w swoim pudełku. Gdy hordy żywych trupów uderzają na zabarykadowane schronisko bohaterów, tym pozostaje walka z nimi. Szeryf, Melody i Enus wybierają się na pobliski cmentarz, gdzie pochowany został syn Wise'a, którego zwłoki, w mniemaniu zajmującego się okultyzmem Enusa, mogą mieć kluczowe znaczenie dla krytycznej już sytuacji. Do grupy dołącza włóczący się po okolicach, przerażony doktor Riley (Vincent Ventresca). W trakcie wykopywania trumny, Enus ginie, zaatakowany przez jednego z mieszkańców.

Tymczasem David, Sara i Kate walczą z żywymi trupami, strzelając do nich z okien z utworzonej dzięki pomysłowości Sary broni. W międzyczasie David przemienia się w zombie i morduje swoją dziewczynę. Sara zostaje zaatakowana, lecz zabija opętanego piłą mechaniczną, która później przydaje się jej do walki z pozostałymi żywymi trupami. Melody, szeryf i Riley przyjeżdżają do centrum miasta, gdzie szeryf ginie z rąk jednego z kanibali. Melody zabija następnie Johnny'ego, który jako ostatni z opętanych pozostał przy życiu, a kolejnego dnia ona, Riley i Sara opuszczają opustoszałe miasto.

Nawiązania

[edytuj | edytuj kod]

W filmie pojawiają się nawiązania do innych filmów, których bohaterami są żywe trupy, oraz do innych horrorów:

  • Ogrodnik ginie od sekatora Johnny'ego. W podobny sposób Cropsy, morderca z filmu The Burning (1981), zamordował bohaterów podczas słynnej sceny morderstwa na tratwie.
  • W szafie, w której bohaterowie odnajdują piłę mechaniczną, wisi poster Martwego zła (1981). Sam atrybut piły nawiązuje do morderstw z filmu Raimiego.
  • Poszczególne sceny nawiązują do horroru Martwica mózgu (1992) Petera Jacksona, jednego z czołowych filmów gore.
  • Bohaterowie barykadują się w domu, podobnie jak Barbara i John w Nocy żywych trupów (1968).
  • Gdy Zach Selwyn wykonuje jedną z piosenek, żywe trupy tańczą do niej tak, jak Michael Jackson i jego tancerze tańczyli w teledysku do piosenki Thriller.
  • Członek obsady, Oz Perkins, jest synem Anthony'ego Perkinsa, słynnego aktora, znanego z roli w dreszczowcu Psychoza (1960). W klasyku Hitchcocka Anthony wcielił się w postać psychopatycznego Normana Batesa, który w swoim przydrożnym motelu dopuszcza się morderstwa młodej kobiety. Bohaterowie filmu trafiają do hotelu na odludziu.
  • Melody zostaje nazwana "Buffy" po zabiciu jednego z żywych trupów. Buffy Summers to bohaterka serialu Buffy: Postrach wampirów (19972003).

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Ceremonia Rok Rezultat Nagroda Kategoria/odbiorca
Shriekfest 2004 Wygrana Best Film Najlepszy horror
Matthew Leutwyler
Academy of Science Fiction, Fantasy & Horror Films 2006 Nominacja Saturn Award Najlepsze wydanie DVD
Rhode Island International Horror Film Festival 2004 Wygrana Best Feature
Matthew Leutwyler
San Francisco Horrorfest 2004 Wygrana Audience Award Najlepszy film
Matthew Leutwyler
Weekend of Fear 2004 Wygrana Audience Award
Matthew Leutwyler (wspólnie z Miguelem Ángelem Lamatą za film Una Di Zombis)
Weekend of Fear 2004 Wygrana Golden Glibb
Weekend of Fear

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]