Hufiec (wojsko) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Hufiec (lub Huf) – zwarty oddział wojska, który stanowił część szyku bojowego armii (był odpowiednikiem rzymskiego acies). W Polsce w XVI-XVII wieku klasycznym szykiem armii, składającym się z hufców, było tzw. stare urządzenie polskie.

Literatura

Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I

Okresy	wojsko do 1138 wojsko w latach 1138–1320 wojsko w latach 1320–1454
Rodzaje wojsk	kopijnicy kusznicy łucznicy pancerni pawężnicy tarczownicy racowie
Formacje wojskowe	chorągiew drużyna książęca hufiec kopia obrona potoczna poczet rycerski pospolite ruszenie proporzec rota wojsko zaciężne zagon
Wojskowi	chorąży giermek hetman kaper kasztelan komes oboźny palatyn propornik rotmistrz rycerz starosta włodyka wojewoda wojski zagończyk
Najważniejsze bitwy	Bogucice Cedynia Chmielnik Chojnice Grotniki Grunwald Koronowo Legnica Masony Mozgawa Nakło Płowce Psie Pole Siewierz Skałka Ujście Warna Worskla Zawichost
Najważniejsze oblężenia	Brześć Kujawski Budziszyn Gdańsk Głogów Kalisz Kraków Lubusz Malbork Niemcza Poznań Sandomierz Żory