Lista postaci ze świata Śródziemia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jest to artykuł o charakterze zbiorczym dotyczący fikcyjnych postaci ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Na liście najpierw podano ludzi, należących do różnych grup etnicznych, potem hobbitów, elfów i przedstawicieli innych ras.

Daty dotyczące Pierwszej Ery podano za hipotetyczną chronologią autorstwa Roberta Fostera, opracowaną tylko na podstawie Silmarillionu^[1].

Bohaterka tekstu Athrabeth Finrod ah Andreth, opublikowanego w Morgoth’s Ring, tomie dziesiątym The History of Middle-earth.

Była córką Boromira i siostrą Bregora. W młodości mieszkała w domu Belemira, gdzie uczyła się od jego żony Adanel tradycji rodu Maracha. Zakochała się ze wzajemnością w Aegnorze, władcy elfów. Nie związali się, ponieważ Ñoldor, świadom zagrożenia wojną z Morgothem, nie chciał jej unieszczęśliwić. Andreth przyjaźniła się też z bratem Aegnora, Finrodem.

Athrabeth Finrod ah Andreth opowiada o rozmowie, jaką prowadziła z Finrodem na temat natury i przeznaczenia ludzi oraz elfów.

Andreth prawdopodobnie zginęła podczas Dagor Bragollach (455 rok).

Jej imię znaczy Cierpliwość. Elfowie nazywali ją też Saelind (sind. mądre serce), ponieważ była uczona w tradycji ludzi, a jej sądy cechowała mądrość.

Poza Quenta Silmarillion o postaciach tych wspomina się w tekście Narn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Byli synami Bregolasa. Mieszkali w Ladros do czasów Dagor Bragollach (455 rok). Po śmierci ojca, który zginął w walce z siłami Morgotha, obaj przyłączyli się do stryja Barahira, który wraz z garstką wojowników desperacko bronił się w górach Dorthonionu. Po pięciu latach ciągłych potyczek z orkami, Baragund i Belegund zginęli wraz z pozostałymi Edainami, gdy jeden z nich, Gorlim, zdradził położenie ich kryjówki nad jeziorem Tarn Aeluin.

Córką Baragunda była Morwena, natomiast dzieckiem Belegunda – Ríana.

Wspominają o nim także bohaterowie Władcy Pierścieni, zwykle w zwrocie dotyczącym jego syna (Beren, syn Barahira).

Był synem Bregora, bratem Bregolasa. Żył na obszarze krainy Ladros. Poślubił Emeldirę i miał z nią syna, Berena.

Podczas bitwy Dagor Bragollach (455 rok), na czele grupy wojowników, walczył w pobliżu Przełomu Sirionu. Gdy w tej okolicy, na moczarach Serech, król Nargothrondu Finrod został otoczony przez orków, Barahir pośpieszył mu z pomocą i uratował go. Wówczas Finrod dał mu swój pierścień jako znak przyjaźni i obietnicę pomocy w potrzebie. Barahir powrócił potem do Dorthonionu, jako prawowity wódz plemienia, ponieważ Bregolas zginął. Mimo iż większość ludności uciekła stamtąd, nadal toczył desperacką walkę z żołdakami Morgotha na tym obszarze.

Wkrótce sytuacja stała się tak ciężka, że resztki kobiet i dzieci pod wodzą Emeldiry opuściły Dorthonion. W tym czasie większość wojowników Barahira zginęła i u jego boku zostało już tylko dwunastu towarzyszy. Byli to: syn Beren, jego bratankowie Baragund i Belegund oraz Dagnir, Dairuin, Radhruin, Ragnor, Gildor, Gorlim, Arthad, Urthel i Hatholdir. Cała grupa ukrywała się opodal jeziora Tarn Aeluin i kontynuowała walkę z orkami przez następne pięć lat.

W końcu jednak Gorlim został pojmany przez orków, a Sauron nakłonił go do zdrady. Tak więc Barahir i jego ludzie zginęli, gdy w nocy okrążyli ich i zaatakowali żołdacy Morgotha. Przeżył tylko Beren, którego nie było tego wtedy w kryjówce. Gdy tam powrócił, mógł tylko pogrzebać ojca i podążyć za orkami, by odzyskać ojcowski pierścień.

Imię Barahir znaczy Pan wieży^[3].

Był synem Bëora i towarzyszył mu w wędrówce z Eriadoru do Beleriandu. Gdy ojciec pozostawił plemię, wstępując na służbę u Finroda, Baran objął przywództwo. Resztę życia spędził na obszarze Estoladu.

Jego synem był Boron.

Był potomkiem Bëora. Żył zapewne na terenie Dorthonionu. Miał córkę imieniem Emeldira.

Imię Beren znaczy Odważny^[3].

Był synem Borona i po jego śmierci objął przywództwo nad Pierwszym Rodem. Od królów Ñoldorów otrzymał jako lenno obszar zwany Ladros w Dorthonionie, gdzie osiedliła się większość członków plemienia. Boromir był zatem pierwszym władcą tego regionu. Jego synem był Bregor.

Imię Boromir jest formą mieszaną języków quenya i sindarin; znaczy Czerwony klejnot^[3].

Poza Quenta Silmarillion wzmianki na jego temat znajdują się w tekście Narn i Hîn Húrin.

Był starszym synem Bregora, bratem Barahira. Po śmierci ojca objął władzę nad plemieniem i krainą Ladros. Podczas Dagor Bragollach (455 rok) stanął, na czele swoich ludzi, do walki z wojskami Morgotha i poległ, walcząc u boku władców elfów, Aegnora i Angroda.

Miał trójkę dzieci: synów Baragunda i Belegunda oraz córkę Bereth.

Imię Bregolas prawdopodobnie znaczy Szybki liść^[4].

Był synem Boromira. Po śmierci ojca przejął władzę nad plemieniem i krainą Ladros. Miał dwóch synów: Bregolasa oraz Barahira.

Był przywódca plemienia Edainów, które od jego imienia nazwano Rodem Bëora. Urodził się w 262 roku.

Poprowadził swój lud z dotychczasowych siedzib, położonych gdzieś w Eriadorze, dalej na zachód. Edainowie ci przeprawili się przez góry Ered Luin i w ten sposób, w 310 roku, dotarli jako pierwsi ludzie do Beleriandu.

W Ossiriandzie Bëor i jego towarzysze spotkali króla Finroda Felagunda. Przywiązawszy się do monarchy, podążyli za nim w głąb Beleriandu i osiedlili się w krainie Estolad. Gdy Finrod postanowił wrócić do Nargothrondu, Bëor wstąpił na służbę królewską i podążył razem z nim. Władzę nad plemieniem wcześniej przekazał swemu najstarszemu synowi Baranowi. Nigdy już nie wrócił do Estoladu. Resztę życia spędził wśród elfów. Zmarł śmiercią naturalną w Nargothrondzie.

Zwano go też Bëorem Starym, bowiem dożył sędziwego wieku wśród ówczesnych Edainów.

Imię Bëor^[6] pochodzi z ich języka i znaczy Wasal^[7]. Nadali mu je współplemieńcy po tym, jak wstąpił na służbę u Finroda. Natomiast wcześniej nosił imię Balan.

Była córką Berena. Poślubiła Barahira i urodziła mu syna, który nosił imię po dziadku.

Gdy Dorthonion został opanowany przez siły Morgotha po bitwie Dagor Bragollach (455 rok), Emeldira poprowadziła kobiety i dzieci z plemienia do Brethilu, choć sama była gotowa pozostać i walczyć.

Znana jako Emeldira o Sercu Męża^[8].

Jeden z dwunastu towarzyszy Barahira na wygnaniu.

Miał żonę Eilinel którą kochał, i o którą dbał, lecz pewnego dnia wracając z bitwy z orkami napotkał swój dom opustoszały i ograbiony przystał do kompanii Barahira, gdzie wyróżniał się większą niż inni desperacją. Jako że nie dowierzał, że jego żona umarła, często w nocy wyprawiał się do swojego dawnego domu. O tych eskapadach dowiedział się Sauron i wysłał swoje oddziały, by go złapali. Zdało mu się wtedy, że widzi swoją żonę w oknie i słyszy jej głos użalający się na męża, jak się okazało była to iluzja, która sprawiła, że Gorlim został schwytany. Przyprowadzono go na Tol Sirion zwaną wtedy Tol-in-Gaurhoth. Sauron chciał wydostać od niego informacje o kryjówce Barahira, więc Gorlim został poddany ciężkim torturom. W końcu mężczyzna zgodził się wyjawić kryjówkę banitów, jeśli Sauron wypuści jego i jego żonę. Po przekazaniu informacji Gorlim został zabity przez Saurona, który powiedział mu też, że jego żona dawno nie żyje.

Duch Gorlima objawił się Berenowi we śnie, gdzie miał przekazać mu w pełni całą opowieść o jego zdradzie, by ten mógł ostrzec ojca.

Po tych wydarzeniach zyskał przydomek nieszczęsny.

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się w tekstach O Tuorze i jego przybyciu do Gondolinu, Narn i Hîn Húrin i w opartej na drugim z nich powieści Dzieci Húrina.

Była córką Belegunda. Żyła w Ladros do czasów bitwy Dagor Bragollach (455 rok). Po tej straszliwej klęsce opuściła Dorthonion, wraz z garstką uciekinierów po wodzą Emeldiry. Osiadła, podobnie jak część z nich, w Dor-lóminie. Była osobą łagodnego serca, kochającą przyrodę. Nie lubiła ani wojny, ani polowań.

W 473 roku poślubiła Huora, syna Galdora. Tylko przez dwa miesiące żyła z nim w szczęśliwym małżeństwie, bowiem Huor wyruszył na bitwę Nirnaeth Arnoediad i już nie wrócił. Dręczona niepokojem o męża, uległa szaleństwu i uciekła do puszczy. Od śmierci została ocalona przez grupę Elfów Szarych z Gór Mithrimu. W ich gościnie Ríana urodziła syna, Tuora i poprosiła gospodarzy, by nim się zaopiekowali. Wypowiedziała przy tym prorocze słowa:

Gdy elf Annael, przekazał jej wieść o tym, że Huor zginął i został pogrzebany w kurhanie Haudh-en-Ndengin, opuściła Hithlum. Przemierzyła całą równinę Anfauglith, dotarła do kurhanu i położywszy się na nim, zmarła.

Pojawia się w Silmarillionie. Pewne wzmianki na jej temat znajdują się w również Niedokończonych opowieściach.

Żyła w Pierwszej Erze. Była kobietą z ludu Edainów, przywódczynią plemienia Haladinów, córką Haldada, bliźniaczą siostrą Haldara.

Urodziła się i wychowała w Thargelionie. Okazała się silną i dumną dziewczyną. Z ojcem i bratem walczyła w obronie ostrokołu, położonego w widłach Ascaru i Gelionu, gdzie schroniła się większość Haladinów przed najazdem orków. Gdy ojciec i brat zginęli, Haletha podtrzymywała oblężonych na duchu. Kiedy w końcu orkowie wdarli się za ostrokół, nadciągnęła odsiecz: elfowie pod wodzą Caranthira, syna Fëanora, którzy wybili orków. Caranthir, doceniając męstwo Haladinów, zaoferował Halecie opiekę i ziemie położone bardziej na północy, lecz dziewczyna odrzuciła ta propozycję.

Haladinowie wkrótce wybrali Halethę na wodza i za jej przewodnictwem przenieśli się do Estoladu. Jednak Haletha postanowiła wyruszyć dalej na zachód, mimo niechętnego nastawienia większości plemienia. Powiodła Haladinów przez rzeki Celon i Aros, a następnie trasą pomiędzy Doriath a Ered Gorgoroth. Była to bardzo niebezpieczny obszar i plemię poniosła znaczne straty idąc tamtędy, (…) niejeden Haladin żałował, że dał się pociągnąć na tę wędrówkę, teraz wszakże nie miał już możliwości odwrotu^[10]. Dotarłszy na obszar królestwa Nargothrondu część Haladinów osiadła w rozproszeniu na równinie Talath Dirnen, reszta zaś podążyła za Halethą do lasu Brethil. Król Thingol niechętnie pozwolił im się tam osiedlić w zamian za strzeżenie przeprawy przez rzekę Teiglin.

Haletha resztę życia spędziła w Brethilu. Po śmierci pochowano ją pod kurhanem Haudh-en-Arwen. Nigdy nie wyszła za mąż i nie miała potomstwa, więc wodzem plemienia został jej bratanek Haldan.

Od imienia przywódczyni Haladinowie nazywani byli Ludem Halethy.

Wedle niektórych relacji Haletha otaczała się ponoć gwardią przyboczną, złożoną z kobiet wojowniczek.

Jej imię pochodzi z mowy Haladinów.

Pojawia się w Niedokończonych opowieściach w opowiadaniu Wierny Kamień, w rozdziale O Drúedainach.

Mieszkał w głębi lasu w odległości dwóch mil od najbliższej wioski z żoną i dziećmi obok siedziby Wosa Aghana.

Pojawia się w Silmarillionie, Narn i Hîn Húrin oraz opartej na nim książce Dzieci Húrina.

Był synem Handira. W młodości przez nieszczęśliwy wypadek pokiereszował sobie nogę i kulał przez resztę życia.Po śmierci ojca, w latach 496–501 przewodził Haladinami z Brethilu. Wzniósł Ephel Brandir. Do końca 496 roku, tj. do czasu, kiedy w strony zamieszkane przez Haladinów przybył Túrin Turambar, Brandir unikał kontaktów ze sługami Morgotha.

Brandir przyjął i uzdrowił Niënor. Zakochał się w niej, lecz ona wolała Turambara. Na jego rzecz stopniowo tracił władzę i popularność. Gdy Túrin zabił Glaurunga, Brandir myślał, że Turambar nie żyje i że uda mu się uciec z Niënor, lecz ona pobiegła do miejsca domniemanej śmierci swego męża. Słysząc słowa Glaurunga, mówiącego o tym, że jest siostrą Túrina, skoczyła do Teiglinu. Brandir poszedł z powrotem do ludu Halethy, by poinformować ich o tych zdarzeniach, a po drodze zabił Dorlasa. Lecz Túrin wrócił, bo nie był martwy, lecz zamroczony krwią smoka. Nie chciał wierzyć w zeznania Brandira. Pomiędzy mężczyznami wywiązała się kłótnia, a Túrin w szale zabił przeciwnika.

Nosił przydomek Kulawy.

Poza Quenta Silmarillion pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był wojownikiem i przewodził tym Haladinom z Brethilu, którzy chętnie wyprawiali się przeciw orkom.

W 496 roku, na czele znacznego oddziału, zasadził się przy przeprawie przez Teiglin na maszerujących ze zdobytego Nargothrondu żołdaków Morgotha. Haladinowie liczyli na to, iż uda im się odbić jeńców, jednak na samym początku walki orkowie wymordowali więźniów, wśród których była księżniczka Finduilas. Nim zmarła, zdołał wyjawić swoje imię ludziom Dorlasa, którzy pochowali ją pod kurhanem Haudh-en-Elleth.

W jakiś czas potem, ponowienie walcząc z orkami, Dorlas i jego wojownicy zostali otoczeni przez nieprzyjaciół, ale z opresji uratował ich Túrin. Jako że zaczął wypytywać o Finduilas, przywódca opowiedział mu o losie księżniczki i zaprowadził go do jej grobu. Tam Túrin zemdlał i zdawało się, że umarł. Haladinowie (poznawszy po mieczu Gurthangu, iż jest to wódz Mormegil z Nargothrondu) zanieśli go do swej siedziby, Ephel Brandir. Po wyleczeniu przez pewien czas Túrin razem z nimi często stawał do walki z orkami.

Dorlas, będąc zwolennikiem otwartej wojny, namówił go później, by po ślubie z Niënor powrócił do wojaczki. Nie podobało się to Brandirowi, wodzowi plemienia, który sprzeciwiał się śmiałym wyprawom przeciw orkom, nie mogąc zresztą w nich uczestniczyć, był bowiem kulawy.

Gdy w 501 roku Glaurung zaczął zbliżać się do Brethilu, Dorlas zgłosił Túrinowi gotowość wzięcia udziału w ze smokiem i przy tej okazji potraktował wzgardliwie kalekiego Brandira, obecnego na naradzie. W końcu obaj wojownicy, wraz z ochotnikiem Hunthorem, ruszyli nocą ku Teiglinowi, by stawić czoło smokowi. Gdy jednak zbliżyli się do parowu, którym płynęła rzeka, Dorlas stchórzył. Uciekł i ukrył się w lesie. Gdy później spotkał go Brandir, doszło między nimi do gwałtownej sprzeczki. W jej wyniku Dorlas zginął z ręki Brandira.

Imię Dorlas pochodzi z sindarinu lub z mowy Haladinów.

Był ojcem Halethy i Haldara. Gdy Haladinowie zostali zaatakowani przez orków w Thargelionie, zorganizował obronę. W widłach rzek Ascar i Gelion wzniósł ostrokół, gdzie schronili się członkowie plemienia. Haldad kierował obroną tego miejsca przed żołdakami Morgotha dopóki nie zginął, podczas jednej z wycieczek za ostrokół.

Był synem Haldara i bratankiem Halethy. Po jej śmierci objął przywództwo nad pelemieniam w Brethilu.

Był synem Haldada, bratem Halethy. Podczas oblężenia ostrokołu Haladinów w Thargelionie przez orków, rzucił się, by bronić ciała zabitego ojca, lecz sam również zginął z rąk przeciwników.

Jego synem był Haldan.

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był synem Halmira, bratem Harethy. Poślubił Glóredhelę, córkę Hadora. Miał z nią syna imieniem Handir. Pod opieką Haldira, przez pewien czas, wychowywali się w Brethilu jego siostrzeńcy: Húrin i Huor.

Po śmierci ojca i objęciu władzy nad plemieniem przyłączył się do Ligi Maedhrosa, której celem było pokonanie Morgotha. Haldir, wraz z zastępem Haldinów, wziął udział w bitwie Nirnaeth Arnoediad (473 rok). Zginął w walce na równinie Anfauglith, osłaniając odwrót armii Fingona spod Angbandu.

Imię Haldir pochodzi z mowy Haladinów lub z sindarinu. W tym drugim przypadku znaczy Wysoki mąż^[11].

Była córką Halmira. Poślubiła Galdora z Dor-lóminu, syna Hadora. Urodziła mu dwóch synów, Húrina i Huora.

Imię Haretha^[12] pochodzi z języka Haladinów.

Postać ta pojawia się w Silmarillionie, Niedokończonych opowieściach i Dzieciach Hurina.

Jeden z Haladingów żyjących w Pierwszej Erze w Brethilu, krewniak Brandira Kulawego. Wraz z Túrinem wyruszył zabić Glaurunga. Zginął pod Cabed-en-Aras uderzony spadającym kamieniem w głowę.

Była blisko spokrewniona z Húrin Thalionem, władcą Dor-lóminu. Była córką Indora. Zamieszkiwała Dor-lómin.

Została zmuszona do ślubu wbrew jej woli przez Easterlinga Broddę po tym, jak został on władcą Hithlumu. W tajemnicy pomagała żonie Húrina, Morwenie, po bitwie Nirnaeth Arnoediad, i za tę pomoc była bita przez swego męża.

Kiedy Túrin powrócił do Dor-lóminu, zaproponowano mu gościnę w jej domu. Dowiedział się od Aeriny, że jego matka i siostra wyruszyły do Doriathu.

Trochę później Túrin zabił Broddę i innych Easterlingów, przypieczętowując tym los Aeriny. Zaproponował jej, że weźmie ją ze sobą i przeeskortuje do Doriathu, ale ona odmówiła, mówiąc, że jest pewne, że umrze w dziczy, jak to, że tutaj stoi.

Thomas Honegger w swej analizie postaci tolkienowskich zwraca szczególną uwagę na relacje Túrina z Aeriną i Asgonem, w związku z negatywnymi konsekwencjami jego uczynków^[13].

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Członek grupy banitów do których przystał Túrin. Andróg pochodził z Dor-Lominu, jednak przystał do banitów po tym, jak zabił kobietę i był ścigany w całym kraju. Zabił swoją strzałą syna krasnoluda Mîma, Khîma. Za ten czyn został przeklęty przez Mîma: miał umrzeć tak, jak jego syn – od swojej strzały. Tak też się stało: gdy orkowie odkryli siedzibę banitów w domostwie Mîma, Andróg próbując postrzelić ich z łuku, zadrasnął się zatrutą strzałą. Zdołał jednak uwolnić Belega z łańcuchów Mîma, zanim umarł.

Vogel i Sena przeanalizowali postępowanie bandyty Andróga, uznając je za podobne do działań orków^[14].

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu żyjącym w Pierwszej Erze. Po podbiciu całego Hithlumu przez Easterlingów uciekł i napotkał grupę banitów Gaurwaith, do których przystał. Był najstarszym jej członkiem. Zginął na Amon Rûdh podczas napadu orków na domostwo krasnoluda Mîma.

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu żyjącym w Pierwszej Erze. Uczestniczył w buncie Niewolników w domostwie Easterlinga Broddy. Następnie pomógł Túrinowi wydostać się z Dor-Lóminu.

Informacje na jego temat znaleźć można w przypisach dołączonych do Niedokończonych opowieści.

Był człowiekiem z Dor-Lóminu. Tolkien przypisywał mu spisanie Narn i Hin Hurin, które było jego jedynym dziełem. Był biegły w języku Elfów Szarych w którym też spisał swój utwór. Jego głównym zajęciem było zbieranie z różnych źródeł informacji o losach rodu Hadora. Miał zginąć podczas napadu synów Fëanora na Przystanie Sirionu^[15].

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Przywódca grupy banitów, Gaurwaith, do której przystał Túrin. Pochodził z Dor-Lóminu. Został zabity przez Túrina kiedy ten próbował złapać córkę Larnacha.

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin oraz w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był synem Hadora, starszym bratem Gundora i Glóredheli. Ożenił się z Harethą, córką Halmira z Brethilu. Ich dziećmi byli Húrin i Huor.

Po śmierci ojca, w 455 roku, Galdor objął władzę nad plemieniem i Dor-lóminem. Siedem lat później zginął na murach twierdzy Barad Eithel, w czasie nagłego ataku orków – strzała jednego z napastników trafiła go w oko.

Zwano go też Galdorem Smukłym. Jego imię prawdopodobnie znaczy Zamożny^[16].

Pojawiają się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Dwaj żołnierze towarzyszący Túrinowi podczas jego wyprawy do Doriathu. Chociaż ich młodość przypadała na czasy Hadora to do tego czasu byli na tyle sprawni by móc mu towarzyszyć. Pierwszy z nich po przybyciu do królestwa Thingola zachorował i postanowił pozostać tam aż do śmierci. Drugi jednak powrócił do domu Morweny, gdzie dożył swoich ostatnich dni. Obaj pracowali wcześniej w gospodarstwie Morweny i najprawdopodobniej brali udział w bitwie pod Ethel Sirion.

Poza Quenta Silmarillion postać ta pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Była córka Hadora Lórindola, siostrą Galdora i Gundora. Poślubiła Haldira z Brethilu i urodziła mu syna, Handira. Zmarła w 473 roku, gdy dotarły do niej wieści o śmierci Haldira w bitwie Nirnaeth Arnoediad.

Imię Glóredhela^[17] pochodzi z sindarinu, składa się ze słów glór – złoto i edhel – elf^[18].

Był młodszym synem Hadora Lórindola, bratem Galdora i Glóredheli. Poległ w bitwie Dagor Bragollach, walcząc u boku ojca pod murami twierdzy Barad Eithel.

Poza Quenta Silmarillion postać ta wspominana jest także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był przywódcą plemienia Edainów, które od jego imienia nazwano Rodem Hadora. Urodził się w 389 roku.

Jego ojcem był Hathol. W młodości Hador służył w armii Noldorów i stał się jednym z domowników króla Fingolfina, który bardzo go cenił i lubił. Około 425 roku otrzymał od tego monarchy jako lenno krainę Dor-lómin w Hithlumie. Osiedlił się tam wraz z większością swego plemienia. Powszechnie uważano go za najmożniejszego ze władców wszystkich Edainów.

Hador cieszył się wielką sympatią elfów przez całe życie, a Fingon podarował mu Smoczy Hełm, który chronił go podczas walk z żołdakami Morgotha. Jego czasy to okres największej świetności Edainów w Beleriandzie. Hador poniósł śmierć podczas bitwy Dagor Bragollach w 455 roku, walcząc w straży tylnej wojsk Fingolfina pod twierdzą Barad Eithel.

Od koloru swoich włosów nosił przydomek Lórindol – Złotowłosy^[19]. Zwano go też Hadorem Złotogłowym. Miał troje dzieci – synów Galdora i Gundora oraz córkę Glóredhelę.

Imię Hador pochodzi z sindarinu^[20] i znaczy w tej mowie Miotacz^[16]. Przydomek Lórindol^[6] jest również słowem sindarińskim.

Poza Quenta Silmarillion pojawia się także w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był synem Galdora i Harethy, młodszym bratem Húrina. Urodził się w 444 roku.

Bracia przez pewien czas wychowywali się w Brethilu, u wuja Haldira. W trakcie pobytu tam, mimo młodego wieku (miał trzynaście lat) Huor wziął udział w jednej z bitew między Haladinami a orkami. Podczas walki obaj bracia zostali odcięci od reszty swoich towarzyszy. Musieli uciekać przed przeciwnikami aż do brodu Brithiach. Nie dostali się do niewoli, bowiem pomocy udzielił im sam Ulmo, który zesłał gęsta mgłę. Skryci w niej synowie Galdora dotarli na teren Dimbaru. Błąkających się wśród pustkowi i szczytów gór Crissaegrim wypatrzyły orły Thorondora i zaniosły do Gondolinu. Tam przez blisko rok, Huor i Húrin przebywali otoczeni opieką oraz życzliwością króla Turgona. Ostatecznie jednak wyprosili u monarchy zgodę na opuszczenie ukrytego królestwa. Obaj złożyli przysięgę, iż nie wyjawią nikomu położenia Gondolinu i orły zaniosły ich do Dor-lóminu.

W późniejszych latach, Huor niewątpliwie uczestniczył w walkach z wojskami Morgotha. Wyróżniał się, w przeciwieństwie do brata, wysokim wzrostem i uznawano go za jednego z najroślejszych ludzi swoich czasów.

W 473 roku poślubił Ríanę, córkę Belegunda. Zaledwie dwa miesiące później, wyruszył z Húrinem na bitwę Nirnaeth Arnoediad. Gdy klęska sił Ñoldorowie i ich sojuszników była już przesądzona, Huor wespół z bratem nakłonił Turgona do wycofania się, by choć jego oddziały nie zostały zniszczone przez siły Morgotha. Wypowiedział wtedy prorocze słowa:

Następnie, razem z Húrinem, na czele resztek ludzi z Dor-lóminu, osłonił odwrót wojsk Gondolinu, po czym Edainowie zajęli pozycję przy moczarach Serech. Desperacko bronili się, pozbawieni szans na ocalenie i tam zginął Huor, zraniony w oko zatrutą strzałą.

Informacje na jego temat można znaleźć w Dzieciach Húrina i Niedokończonych opowieściach.

Jeden ze służących Húrina w Dor-Lóminie wraz z nim wyruszył na wojnę, lecz został odesłany do pracy w lesie. Gdy znowu nastały niespokojne czasy Sador wyruszył wraz ze panem i jego ludźmi do Eithel Sirion, gdzie stoczyli wygrany bój z orkami. Jednak Sador z powodu kontuzji został znów odesłany do domu i znów zaczął pracować jako drwal i wtedy to okaleczył sam siebie biorąc zły zamach siekierą i trafiając siebie w nogę i nabawił się martwicy. Sador nadal pracował wtedy jako rzemieślnik wyrabiając rzeczy z drewna. Zaprzyjaźnił się z Túrinem który wołał na niego Labadal, czyli Skokostopy. Gdy Easterlingowie podbili Dor-Lómin Sador uciekł, nie chcąc żyć pod ich jarzmem. Co jakiś czas odwiedzał panią Panią Aerinę krewniaczkę Hurina i żonę Easterlinga Broddy, która była skłonna pomagać członkom swojego ludu. Sador zginął na skutek ran podczas gdy Túrin wzniecił bunt niewolników w domostwie Broddy w ramach zemsty za to co się stało.

Informacje na jej temat można znaleźć w Silmarillionie, Niedokończonych opowieściach i w Dzieciach Húrina.

Urodziła się w 466 roku Pierwszej Ery, zmarła w 469 roku. Była kobietą z Trzeciego Rodu Edainów, córką Húrina Thaliona i Morweny Eledhwen (z Pierwszego Rodu Edainów), siostrą Túrina Turambara i Niënor^[22].

Jest bardziej znana pod imieniem Lalaith, co w sindarinie znaczy Śmiech. Przydomek uzyskała od strumienia Nen Lalaith. Jako że miała złote włosy mówiono o niej dziecię elfów. Była pogodnym i wesołym dzieckiem. Túrin lubił strzec jej tak, by go nie widziała^[23]. Gdy Zły Dech dotarł do Dor-lóminu, rodzeństwo zachorowało, a Urwena zmarła. Od tej pory nie mówiono już o niej Lalaith, ponieważ ucichł śmiech w tym domu^[24].

Byli żeglarzami z Przystani Sirionu, trzema marynarzami, którzy towarzyszyli Eärendilowi w jego wyprawach. Razem z nim opłynęli na Vingilocie wszystkie morza Ardy, a później dotarli razem z wodzem i Elwingą do Amanu. Tam też rozstali się z Eärendlilem oraz Elwingą, gdy ten ruszył stawić się przed obliczem Valarów. Nigdy więcej ich nie zobaczyli. Później Eönwë, herold Manwego, nakazał im wsiąść do innej łodzi, którą wiatr pchnął daleko, na wschód Śródziemia. Ich dalsze losy pozostają nieznane.

Imię Aerandir znaczy Morski Wędrowiec^[25].

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był jednym z leśnych ludzi żyjących w krainie na południe od Teiglinu. Był ojcem kobiety, którą ścigali Andróg i Forweg. Kiedy Túrin zabił Forwega, córka Larnacha zaproponowała mu gościnę u ojca w domu mówiąc, że ten szczodrze nagradza za dwie wilcze głowy. Dzięki zeznaniom Larnacha Beleg Cuthalion domyślił się, że Túrin jest w grupie banitów i gdzie ucieka.

Postać ta pojawia się w tekście Narn i Hîn Húrin i w opartej na nim powieści Dzieci Húrina.

Był członkiem grupy banitów, Gaurwaith. Przyjaźnił się z mężczyzną którego zabił Túrin by wkupić się do bandy. Ulrad jawnie sprzeciwiał się przyjęciu go do bandy. Miał wykonać egzekucję na Belegu, kiedy złapali go banici. Zginął na Amon Rhud podczas napadu orków na dom krasnoluda Mîma.

Syn Maracha. Przez czternaście lat przebywał w Hithlumie gdzie nadano mu imię Aradana^[26]. Dziadek Hadora Złotowłosego i ojciec Hathola^[27].

Przodek Hadora Złotowłosego. Przeprowadził swój lud przez Ered Luin. Osiedlił się w Estoladzie i pozostał tam do śmierci^[28].

Postać drugoplanowa z tekstu Aldarion i Erendis, królowa Númenoru, małżonka Tar-Meneldura.

Żyła w drugiej połowie I tysiąclecia Drugiej Ery. Była córka Vëantura, żeglarza i kapitana númenorejskiej floty. Miała złociste włosy i była bardzo urodziwa. Poślubiła Tar-Meneldura, który w 740 roku Drugiej Ery został piątym władcą wyspy. Miała z nim troje dzieci: Anardila, później znanego pod imieniem Aldarion oraz córki Ailinelę i Almielę.

Przez wiele lat Almarian wspierała swego ukochanego syna w realizacji jego żeglarskich zamierzeń. Starała się przy tym powstrzymywać męża przed ograniczaniem zapędów jego następcy. Właśnie Almarian zauważyła Erendis i uważała, że będzie ona dobrą żoną dla Aldariona. Później, gdy małżeństwo to uległo jednak rozpadowi, opiekowała się wnuczką Ancalimë, którą bardzo rozpieszczała.

Imię Almarian pochodzi z quenyi.

Postać wymieniana w tekście Pierścienie Władzy i Trzecia Era, pojawia się także w Klęsce na polach Gladden; drugi syn Isildura.

Żył na przełomie Drugiej i Trzeciej Ery. Razem z pozostałymi członkami rodziny uciekł przed upadkiem Númenoru w 3319 roku Drugiej Ery. Następne lata spędził w Gondorze i wziął udział w wojnie Ostatniego Sojuszu z Sauronem (lata 3429–3441 Drugiej Ery). Podczas oblężenia Barad-dûr (3434–3441 Drugiej Ery) przebywał wraz z bratem Ciryonem w Minas Ithil, strzegąc tej warowni przed niespodziewanym atakiem wroga.

Isildur zabrał go ze sobą i swoimi pozostałymi synami, gdy wyruszył objąć rządy w Arnorze. Aratan poległ w bitwie na polach Gladden, próbując pomóc Ciryonowi.

Jego imię pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Królewski człowiek^[29].

Człowiek z Ziem Zachodnich Númenoru. Był potomkiem rodu Beöra, mężem Núneth i ojcem Erendis. Nieznana jest data jego narodzin i śmierci.

Postać wzmiankowana w tekście Historia Galadrieli i Celeborna; admirał floty Númenoru.

Żył za czasów Tar-Minastira (XV–XIX wiek Drugiej Ery). W 1700 roku Drugiej Ery dowodził wielką wyprawą, wysłaną przez tego władcę na pomoc Gil-galadowi, która przesądziła o wyniku wojny elfów z Sauronem.

Imię Ciryatur^[30] pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Władca okrętów^[31].

Postać wymieniana w tekście Pierścienie Władzy i Trzecia Era, pojawia się także w Klęsce na polach Gladden; trzeci syn Isildura.

Żył na przełomie Drugiej i Trzeciej Ery. Uciekł wraz z ojcem i pozostałymi członkami rodziny przed upadkiem Númenoru w 3319 roku Drugiej Ery do Śródziemia, gdzie następne lata spędził w nowo założonym królestwie Gondoru. Walczył potem w wojnie Ostatniego Sojuszu z Sauronem (lata 3429–3441 Drugiej Ery). Podczas oblężenia Barad-dûr (3434–3441 Drugiej Ery) Ciryon przebywał wraz z bratem Aratanem w Minas Ithil, strzegąc tej warowni przed niespodziewanym atakiem sił Władcy Ciemności.

Poległ w bitwie na polach Gladden wraz z wszystkimi żołnierzami, którzy wraz z Isildurem maszerowali do Arnoru.

Imię Ciryon^[32] pochodzi z quenyi; zawiera cząstkę cir, która jest rdzeniem słowa cirya (statek)^[33].

Postać wzmiankowana w tekście Pierścienie Władzy i Trzecia Era, pojawia się także w Klęsce na polach Gladden, gdzie odgrywa ważną rolę; najstarszy syn Isildura.

Urodził się w 3299 roku Drugiej Ery. Wraz z ojcem i pozostałymi członkami rodziny, przeżył zagładę ojczystego Númenoru w 3319 roku. Następne lata spędził w królestwie Gondoru i uczestniczył w wojnie Ostatniego Sojuszu z Sauronem. W kolejnych starciach zwykle przebywał u boku Isildura, z wyjątkiem ostatniej walki na stokach Góry Przeznaczenia (3441 rok).

Po zwycięstwie nad Władcą Ciemności, jako że cieszył się pełnym zaufaniem Isildura, był jedną z nielicznych osób wiedzących o istnieniu Jedynego Pierścienia, władca bowiem nie rozgłaszał faktu posiadania tego magicznego klejnotu. Razem z braćmi Aratanem i Ciryonem towarzyszył mu w drodze na północ, do Arnoru, w 2 roku Trzeciej Ery. W trakcie bitwy na polach Gladden to on nakłonił ojca do ucieczki. Zginął jako jeden z ostatnich Dúnedainów.

Elendur był bardzo podobny do swego dziadka, Elendila, zarówno pod względem charakteru, jak i wyglądu. Miał zadatki na wybitnego władcę.

Jego imię pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Przyjaciel elfów lub Miłujący gwiazdy (ewentualnie Oddany gwiazdom)^[34].

Główna bohaterka tekstu Aldarion i Erendis; królowa Númenoru, małżonka Tar-Aldariona.

Urodziła się w 771 roku Drugiej Ery, była córką Beregara i Núneth. Jako piękna, młoda dziewczyna zakochała się w następcy tronu Númenoru, Aldarionie, a rodzice uznali, że to dobry wybór. Aldarion podarował jej diament ze Śródziemia, który nosiła na srebrnym pasku na czole. Od tego czasu nazwano ją Tar-Elestirnë, co znaczy Pani z Gwiazdą na Skroni. Zanim doszło do zaręczyn i ślubu, musiało upłynąć wiele lat, gdyż Aldarion wypływał w dalekie podróże. Chociaż lubiący Erendis ojciec Aldariona – król Tar-Meneldur – próbował go przekonać do założenia rodziny, nie udało mu się to.

Kiedy zostali małżeństwem, w 873 roku urodziła mu córkę, Ancalimë. Przez pewien czas żyli razem szczęśliwie, lecz Erendis zaczęła nienawidzić morza, które Aldarion darzył coraz większym uczuciem. Czasami zabierała swoją córkę i podróżowała z nią do swojego macierzystego regionu Númenoru, Emerië. Kiedy Tar-Aldarion wrócił z długiej podróży, okazało się, że ich separacja stała się trwała. Zażądał oddania córki, co Erendis niechętnie zrobiła. Przez długie lata żyli w nieszczęściu, nie mogąc się pogodzić, co uniemożliwiały podróże Tar-Aldariona, obowiązki króla i jego dłuższe życie odziedziczone przez półelfickich przodków. Erendis zginęła w 985 roku, najprawdopodobniej topiąc się w morzu.

Postać z Akallabêth, nieco więcej informacji na jej temat zawarto w Dynastii Elrosa; młodszy brat Tar-Palantira.

Urodził się w 3044 roku Drugiej Ery, był drugim synem króla Ar-Gimilzôra i królowej Inzilbêth. Od dzieciństwa ulubieniec ojca, przewyższył go później pychą, bezwzględnością i despotyzmem. Stale skłócony z Tar-Palantirem, podczas jego rządów stał na czele stronnictwa tzw. Ludzi Króla i sprzeciwiał się woli monarchy, zarówno otwarcie, jak i skrycie. Gimilkhâd zmarł w 3243 roku, dość wcześnie jak na członka długowiecznego rodu Elrosa. Jego synem był Ar-Pharazôn.

Imię Gimilkhâd^[35] pochodzi z języka adûnaickiego.

Postać ta pojawia się w Niedokończonych opowieściach.

Był synem Hallatana z Hyarastorni w Númenorze i wywodził się z Rodu Elrosa. Ożenił się z Tar-Ancalimë i miał z nią syna Tar-Anáriona, jednak małżeństwo było nieszczęśliwe. Nieznana jest data jego urodzin i śmierci.

Postać wzmiankowana we Władcy Pierścieni oraz tekście Pierścienie Władzy i Trzecia Era. Pojawia się w Klęsce na polach Gladden; giermek Isildura.

Żył na przełomie Drugiej i Trzeciej Ery. Był bliskim towarzyszem Isildura i zarazem jego krewnym. Przeżył upadek Númenoru. Następne lata spędził zapewne w Gondorze. Walczył w wojnie Ostatniego Sojuszu z Sauronem (lata 3429–3441).

Ohtar był członkiem oddziału, który towarzyszył Isildurowi w drodze do Arnoru, w 2 roku Trzeciej Ery. Na samym początku bitwy na polach Gladden król, ogarnięty złymi przeczuciami, powierzył mu szczątki Narsila, rozkazując ocalenie ich za wszelką cenę. Ohtar, wraz z dwoma towarzyszami, zbiegł z pola walki i po długiej wędrówce dotarł z mieczem do Imladris (3 rok Trzeciej Ery).

Słowo Ohtar, pod jakim znany jest ten Dúnadan najprawdopodobniej nie jest imieniem. Pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Żołnierz, Wojownik^[36]. Mianem tym określano wszystkich w pełni wyćwiczonych żołnierzy númenorejskich, którzy nie zasłużyli jeszcze na miano rycerza.

Urodzony 799 roku Drugiej Ery. Data jego śmierci nie jest znana. Był synem Olchaldora i siostry Tar-Aldariona, Ailinel. Gdyby Tar-Ancalimë nie wyszła za mąż za Hallacara (co zrobiła z przymusu), zostałby królem Numenoru. Soronto nigdy się nie ożenił i umarł bezdzietnie.

Postać z tekstu Aldarion i Erendis; númenorejski żeglarz, teść Tar-Meneldura.

Urodził się w 451 roku Drugiej Ery. Był znakomitym żeglarzem i za panowania za panowania Tar-Elendila piastował godność Kapitana Statków Króla.

W 600 roku jako pierwszy Númenorejczyk dotarł do brzegów Śródziemia na swym statku Entulessë. Zawinął do Mithlondu, gdzie został przyjaźnie powitany przez Gil-galada i Círdana, co zapoczątkowało wieloletnią przyjaźń pomiędzy Númenorejczykami oraz Eldarami ze Śródziemia. Na Emyn Beraid spotkał się też z ludźmi z Eriadoru, spokrewnionymi z Edainami. Do Númenoru powrócił jesienią 601 roku.

W ciągu następnych lat wielokrotnie podróżował do Mithlondu. Jego córką była Almarian, która poślubiła Tar-Meneldura. Vëantur szczególnie upodobał sobie swego wnuka, Anardila. Spędzał z nim wiele czasu i uczył go żeglarskiego rzemiosła. Wraz z Anardilem, wybrał się w swoją ostatnią podróż do Śródziemia na statku Númerrámar (lata 725 – 727). Później nigdy więcej nie już opuścił Númenoru, a swój okręt oddał wnukowi. Data jego śmierci jest nieznana.

Imię Vëantur pochodzi z quenyi.

Postać z Władcy Pierścieni, sługa i poseł Saurona.

Dwaj Czarni Númenorejczycy, którzy doszli do wielkiej władzy w Haradzie, po przybyciu Elendila do Śródziemia^[37].

Dúnedainami byli monarchowie Arnoru i królestw powstałych po jego rozpadzie, oraz ich potomkowie: a także potomkowie niektórych mieszkańców Arnoru, Arthedainu, Cardolanu i Rhudauru:

Postać epizodyczna z Historii Aragorna i Arweny, fragmentu Dodatku A (Kronik królów i władców); dziadek Aragorna.

Żył pod koniec III tysiąclecia Trzeciej Ery. Dúnadan z Eriadoru, potomek Aranartha, pierwszego z Wodzów Dúnedainów. Być może był jednym ze Strażników Północy.

Poślubił Ivorwenę i miał z nią córkę, Gilraenę. Początkowo był przeciwny jej małżeństwu z Arathornem II, ze względu na młody wiek Gilraeny. Oprócz tego, jako że był obdarzony darem jasnowidzenia, spodziewał się rychłej śmierci Arathorna. Pod wpływem żony zmienił jednak zdanie i zezwolił na ślub.

Imię Dírhael^[38] pochodzi z sindarinu.

Postać z Historii Aragorna i Arweny, fragmentu Dodatku A (Kronik królów i władców); matka Aragorna.

Urodziła się w 2907 roku Trzeciej Ery. Była córką Dírhaela i Ivorweny. W 2929 roku zaślubiła Arathorna II. Dwa lata później urodziła mu syna, Aragorna II. Po śmierci męża (2933 rok) zamieszkała w Rivendell, gdzie wychowywała syna. Gdy Aragorn dorósł i ruszył w świat (2954 rok), powróciła do swego domu położonego gdzieś w Eriadorze. Syn odwiedzał ją, aż do jej śmierci w 3007 roku.

Gilraena słynęła ze swej urody i dlatego nazywano ją Gilraeną Piękną^[39]. Po swoich rodzicach odziedziczyła, w pewnym stopniu, dar jasnowidzenia.

Jej imię pochodzi z sindarinu. Znaczy w tej mowie Wędrująca gwiazda^[40] lub Kobieta z włosami ozdobionymi siatką z wplecionymi klejnotami^[41].

W ekranizacji Władcy Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, przedstawiono rozmowę Aragorna z Elrondem, przy grobie Gilraeny w Rivendell, która ma miejsce przed wyruszeniem Drużyny Pierścienia. Ta krótka scena nie ma literackiego pierwowzoru, została wymyślona przez scenarzystów i włączoną ją do wersji reżyserskiej filmu Drużyna Pierścienia, wydanej na DVD.

Postać epizodyczna z Powrotu króla; Strażnik Północy, jedyny znany z imienia (poza Wodzami Dúnedainów). Żył w czasach Wojny o Pierścień.

Był spokrewniony z Aragornem II. Przez wiele lat, razem z pozostałymi Strażnikami potajemnie pilnował granic Shire’u. Być może był jednym z tych Dúnedainów, którzy próbowali przy Brodzie Sarn powstrzymać Czarnych Jeźdźców przed wjazdem do kraju hobbitów w 3018 roku Trzeciej Ery.

W następnym roku Halbarad, na czele Szarej Drużyny, wyruszył do Rohanu, by dołączyć do Aragorna. Jako jego chorąży przebył całą Ścieżkę Umarłych i szlak przez południowe prowincje Gondoru aż po Minas Tirith. Poległ w bitwie na polach Pelennoru.

Jego imię pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Wysoki jak wieża^[41].

Postać epizodyczna z Historii Aragorna i Arweny, fragmentu Dodatku A (Kronik królów i władców); babka Aragorna.

Żyła pod koniec III tysiąclecia Trzeciej Ery. Była Dúnadanką z Eriadoru, żoną Dírhaela i matką Gilraeny. Przekonała męża do wyrażenia zgody na ślub córki z Arathornem II, bowiem, obdarzona jasnowidztwem, stwierdziła, iż związek ten może przynieść nadzieję Dúnedainom w zbliżających się mrocznych czasach.

Imię Ivorwena^[42] pochodzi z sindarinu.

Postać wspomniana przez bohaterów powieści w Powrocie króla. Więcej informacji na jej temat znajduje się w Dodatku A (Kronikach królów i władców).

Żył pod koniec II tysiąclecia Trzeciej Ery. Był doradcą króla Araphanta i zarazem jasnowidzem. Z racji tego daru Malbethem Wieszczkiem^[43].

Przepowiedział imię i przyszłość syna Araphanta, Arvedui. Był też autorem proroctwa o dziedzicu Isildura i Ścieżce Umarłych, które wypełnił Aragorn podczas Wojny o Pierścień.

Imię Malbeth pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Złote słowa^[44].

Dúnedainami byli monarchowie Gondoru, ich namiestnicy oraz większa część ich krewnych:

a także niektórzy spośród mieszkańców Gondoru:

Postać epizodyczna z tekstu Cirion i Eorl; gondorski możnowładca, przedstawiciel książęcego rodu z Belfalas, znanego później jako książęta Dol Amrothu^[45].

Był jednym z wyższych dowódców wojsk Południowego Królestwa. Podczas bitwy na Dagorlad w 1944 roku Trzeciej Ery miał pod swoją komendą lewe skrzydło armii. Zapewne walczył też w Bitwie o Obóz. Jego synem był Imrazôr.

Imię Adrahil pochodzi z języka adûnaickiego.

Postacie z Dodatku A (Kronik królów i władców); przywódcy Korsarzy z Umbaru, zawzięcie walczących z Gondorem.

Byli prawnukami Castamira. Na czele swoich oddziałów zaatakowali i złupili w 1634 roku Trzeciej Ery portowe miasto Pelargir, zabijając przy tym króla Minardila.

Imiona Angamaitë i Sangahyando pochodzą z quenyi. Pierwsze z nich znaczy w tej mowie Żelaznoręki^[46], drugie natomiast Ten, który miażdży tłum^[47].

Postać wzmiankowana w Dodatku A (Kronikach królów i władców), występuje też w tekście Cirion i Eorl; następca tronu Gondoru.

Był starszym synem króla Ondohera. Razem z ojcem ruszył na wyprawę przeciw Woźnikom w 1944 roku Trzeciej Ery i u jego boku poległ w bitwie na Dagorlad. Ciała Artamira nigdy nie odnaleziono.

Jego imię pochodzi z quenyi i oznacza Szlachetny klejnot.

Postać z przysłowia wspomnianego w Drużynie Pierścienia. Przez długi czas nie pojawiała się w żadnym innym tekście, o czym Tolkien wspominał w swoich listach.

W końcu jednak powstał krótki zarys opowieści o niej, który Ch. Tolkien zamieścił w przypisie do tekstu Istari^[49]; królowa Gondoru, małżonka Falastura.

Żyła w drugiej połowie I tysiąclecia Trzeciej Ery. Była osobą nikczemną i samotną, nie kochaną przez męża. Nienawidziła morza, w którym rozmiłowany był Falastur, jak również wszelkiej ludzkiej działalności, żywych barw czy misternych ozdób. Ubierała się tylko w czerń i biel. Mieszkała w Domu Króla w Osgiliath, którego nigdy nie opuszczała. Ściany tego pałacu pozostawiła gołe, natomiast w ogrodzie, między cisami i cyprysami, umieściła upiorne rzeźby.

Umiała czytać w myślach swoich kotów, dziewięciu czarnych i jednego białego, które dręczyła i wysyłała na przeszpiegi. Znała dzięki temu wszystkie sekrety królestwa. Ludzie bali się tych kotów i przeklinali zwierzęta, ilekroć trafili na nie. W bliżej nieznanych okolicznościach została skazana przez męża na wygnanie, a jej imię wymazano z Księgi Królów. Berúthiel została umieszczona na statku, wraz ze swymi kotami. Ostatni raz okręt ten widziano w pobliżu Umbaru. Jej dalsze losy pozostają nieznane.

W Śródziemiu zachowało się powiedzenie o kotach królowej. Przytoczył je Aragorn, mówiąc o zdolnościach Gandalfa, podczas wędrówki Drużyny Pierścienia przez Morię:

Imię Berúthiel^[51] pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Królowa kobieta^[52].

Postać z tekstu Klęska na polach Gladden.

Żył na przełomie Drugiej i Trzeciej Ery. Był giermkiem Elendura. Wraz z nim i eskortą towarzyszył Isildurowi w drodze do Arnoru. Podczas bitwy na polach Gladden był świadkiem ostatniej rozmowy Elendura z ojcem. Ogłuszony w walce, został odnaleziony żywy pod ciałem swego pana.

Postać wzmiankowana w Dodatku A (Kronikach królów i władców), występuje też w tekście Cirion i Eorl; książę Gondoru.

Żył pod koniec II tysiąclecia Trzeciej Ery. Był synem króla Ondohera, około trzy lata młodszym od następcy tronu Artamira.

W 1944 roku, w obliczu najazdu Woźników, ojciec mianował go regentem i pozostawił w stolicy, Minas Anor. Jednak Faramir w przebraniu dołączył do sojuszniczego oddziału Éothéodów i wziął udział w bitwie na Dagorlad. Podczas walki Éothéodzi zostali zepchnięci przez wroga w okolice Martwych Bagien. Tam nierozpoznany książę poległ w boju. Dopiero później odkryto jego prawdziwą tożsamość.

Imię Faramir jest formą mieszaną quenyi i sindarinu. Najprawdopodobniej znaczy Klejnot wśród myśliwych^[41].

Postać z Dodatku A (Kronik królów i władców); królowa Arthedainu, małżonka Arvedui, dziedziczka tronu Gondoru.

Żyła na przełomie II i III tysiąclecia Trzeciej Ery. Była córką Ondohera, króla Gondoru. Miała dwóch braci – Artamira i Faramira.

W 1940 roku poślubiła Arvedui, następcę Araphanta. Urodziła mu kilku synów, z których najstarszym był Aranarth. Po śmierci Ondohera z synami w bitwie na Dagorlad, Arvedui, powołując się na prawa małżonki do korony, próbował zostać uznanym za władcę Gondoru, ale jego roszczenia zostały odrzucone.

Losy Fíriel po upadku Arthedainu i śmierci męża w 1975 roku nie są znane. Być może resztę życia spędziła w Lindonie lub Rivendell.

Jej imię^[53] pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Śmiertelna kobieta^[54].

Imrahil (ur. w 2955 roku TE, zm. w 34 roku CE) był Dúnadanem, dwudziestym drugim księciem Dol Amrothu. Był synem Adrahila. Miał dwie siostry: Ivriniel i Finduilas. Godność książęcą objął po śmierci ojca w 3010 roku. Piastował ją do końca swego życia, przez 45 lat. Podczas Wojny o Pierścień przyprowadził dla wsparcia Minas Tirith oddział konnych rycerzy i siedmiuset piechurów (w sumie 1200 żołnierzy^[55]). W potyczce pod twierdzą uratował życie Faramirowi. Po załamaniu się namiestnika Denethora II wraz z Gandalfem kierował obroną miasta. W bitwie na polach Pelennoru dowodził wojskami Gondoru. Po samobójczej śmierci namiestnika Imrahil przejął władzę w Minas Tirith. Był jednym z dowódców Armii Zachodu w bitwie pod Czarną Bramą. Po zwycięstwie nad Sauronem brał udział w uroczystościach na Polach Cormallen i koronacji króla Elessara.

W Zjednoczonym Królestwie zajmował nadal wysoką pozycję – zasiadał w Wielkiej Radzie Gondoru i dowodził wojskami królestwa podczas wypraw wojennych.

Podczas Wojny o Pierścień zaprzyjaźnił się z Aragornem i Éomerem, który w 3021 roku Trzeciej Ery poślubił jego córkę, Lothíriel. Następcą Imrahila był najstarszy syn, Elphir. Książę miał jeszcze dwóch synów – Erchiriona i Amrothosa.

Imrahil był mężczyzną wysokiego wzrostu, miał siwe oczy i ciemne włosy. W jego żyłach płynęła krew elfów.

Imię Imrahil pochodzi z języka adûnaickiego.

Postać z tekstu Cirion i Eorl; dowódca wojsk Gondoru.

Żył pod koniec II tysiąclecia Trzeciej Ery. Był synem córki króla Calimehtara, siostrzeńcem Ondohera. Znano go jako doświadczonego żołnierza.

W Armii Północy, podczas bitwy na Dagorlad, dowodził prawym skrzydłem. Po śmierci króla Ondohera przejął dowodzenie nad całością sił. Na czele straży tylnej próbował powstrzymać kolejne natarcie Woźników, by osłonić odwrót gondorskich żołnierzy. Mimo początkowych sukcesów został pokonany i poległ, trafiony strzałą.

Imię Minohtar pochodzi z quenyi.

Postać wymieniona w tekście The Heirs of Elendil.

Żyła w Trzeciej Erze. Była córką namiestnika Gondoru Belecthora I, siostrą Orodretha^[56]. Wyszła za mąż i założyła rodzinę. Jej wnukiem był namiestnik Egalmoth.

Imię Morwena^[57] pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Ciemna dziewczyna^[58], ewentualnie Ciemna pani^[59].

Postać z Dodatku A (Kronik królów i władców). Nieco więcej informacji o niej zawarto w komentarzu do Klęski na polach Gladden; królowa Rohanu, małżonka Thengla.

Urodziła się w 2922 roku Trzeciej Ery. Jej ojciec pochodził z Belfalas i był spokrewniony z książętami Dol Amrothu. Przeniósł się jednak do Lossarnach, gdzie urodziła się Morwena. W 2943 roku poślubiła Thengla, dziedzica tronu Rohanu. Żyjąc z nim w Gondorze urodziła mu troje dzieci, między nimi jedynego syna, Théodena. W 2953 roku, gdy Thengel został królem, udała się z nim do Rohanu. Powiła mu tam jeszcze dwie córki, ostatnią z nich była Théodwina. Data jej śmierci jest nieznana.

Morwena słynęła ze swej urody, wdzięku i dumy, dlatego Rohirrimowie nadali je miano Kwiat ze stali^[60].

Postać z Dodatku A (Kronik królów i władców).

Był starszym synem króla Gondoru Eldacara. U boku ojca walczył w obronie Osgiliath podczas Waśni Rodzinnej. Gdy miasto padło w 1437 roku Trzeciej Ery, Ornendil dostał się do niewoli i został stracony na rozkaz Castamira.

Imię Ornendil pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Przyjaciel drzew (ewentualnie Kochający drzewa, Oddany drzewom)^[61].

Poniżej przedstawiono wodzów Éothéodów w kolejności ich panowania.

Postać z tekstu Cirion i Eorl, pierwszy wódz Éothéodów.

Był synem Marhariego. Po podboju Rhovanionu przez Woźników w 1856 roku Trzeciej Ery poprowadził większość zbiegów – nazwanych odtąd Éothéodami – do doliny Anduiny. Osiedlili się między rzeką Gladden a Samotną Skałą.

Przez dłuższy czas nie byli znani w Gondorze, aż Marhwini zawarł sojusz z królem Calimehtarem. Przekazywał mu informacje o zagrożeniu ze strony Woźników, jak i o przygotowywanym przez siebie powstaniu podbitych Nortów w Rhovanionie, które miało wybuchnąć gdy najeźdźcy wyruszą na nową wyprawę. W bitwie na Dagorlad w 1899 roku, odegrał ważną rolę, przyczyniając się do zwycięstwa i zadając Woźnikom w czasie pościgu straty wielkości jednej trzeciej ich wyjściowej liczby. Mimo udzielenie wsparcia powstańcom, Marhwini nie odzyskał dawnych ziem i musiał powrócić do siedzib w dolinie Anduiny, gdzie spędził resztę życia.

Gdy zmarł, władzę nad plemieniem objął jego syn, Forthwini.

Imię Marhwini składa się z gockich słów marh (koń) i wini (przyjaciel)^[62].

Postać z tekstu Cirion i Eorl.

Za swoich rządów musiał stawić czoła najazdom Woźników, którzy atakowali jego południowe ziemie, przedzierając się przez Przewężenie Mrocznej Puszczy lub poruszając się Wielką Rzeką. Ostrzegł też króla Ondohera przed planowaną przez nich agresją na Gondor i wysłał mu posiłki, które wzięły udział w bitwie na Dagorlad (1944 rok Trzeciej Ery).

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla.

W 1977 roku Trzeciej Ery, na wieść o upadku Angmaru, poprowadził swoje plemię z dotychczasowych siedzib, położonych między rzeką Gladden a Samotną Skałą, dalej na północ, w okolice źródeł Anduiny i podnóży Ered Mithrin. Powodem tej migracji był zarówno wzrost liczebności plemienia, jak i obawa przed zagrożeniem ze strony Dol Guldur. Dotarłszy na północ, Frumgar wyparł stamtąd resztki ludności Angmaru i nazwał nową siedzibę Éothéodem.

Jego synem i następcą był Fram.

Imię Frumgar (frumgār) po staroangielsku znaczy dosłownie pierwsza włócznia, co było zwrotem równoznacznym ze słowami książę, wódz^[63].

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla.

Żył w dwudziestym pierwszym stuleciu Trzeciej Ery^[64]. Prawdopodobnie to on wzniósł gród Framsburg. Wsławił się zabiciem Scathy, smoka z Ered Mithrin. Dzięki temu zagarnął też skarb, zgromadzony przez bestię. Kiedy krasnoludowie wystąpili z roszczeniami do tych bogactw, Fram przesłał im naszyjnik wykonany z zębów Scathy, z następującymi słowami:

Podobno rozjuszeni tym krasnoludowie zabili wodza Éothéodów, lecz nie jest to pewna informacja. Jego potomkiem był Léod.

Imię Fram po staroangielsku znaczy niezłomny, silny, dzielny^[63].

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla.

Urodził się w 2459 roku Trzeciej Ery. Za jego rządów obszar Éothéodu zaczął się przeludniać, bowiem znacznie wzrosła liczebności plemienia. Léod słynął z mistrzostwa w ujeżdżaniu dzikich koni. Gdy jednak próbował okiełznać mearasa Felarófa, został przez niego zrzucony i poniósł śmierć, uderzając głową o kamień (2501 rok).

Jego synem był Eorl.

Imię Léod^[66] po staroangielsku znaczy książę, było to poetyckie określenie^[63].

Postać wspominana przez bohaterów Powrotu króla. Mowa o niej również w tekście Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do tego tomu powieści; książę Rohanu.

Był najstarszym synem króla Brega, bratem Aldora i Eofora. Życie zakończył tragicznie, z powodu pochopnie złożonej przysięgi. W 2569 roku Trzeciej Ery, podczas uczty wydanej przez ojca z okazji zakończenia budowy pałacu Meduseld, będąc pod wpływem wina Baldor poprzysiągł, iż przejdzie Ścieżkę Umarłych i zbada jej tajemnice. Jeszcze tego samego roku podjął się tej wyprawy, lecz nigdy już nie powrócił.

Podczas Wojny o Pierścień Aragorn II, podążający wraz z Szarą Drużyną Ścieżką Umarłych, odkrył szczątki Baldora.

Imię Baldor po staroangielsku znaczy śmiałek^[67].

Postać epizodyczna z Dwóch wież; żołnierz Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.

Był uczestnikiem bitew u brodów na Isenie, jakie Rohirrimowie stoczyli z wojskami Sarumana. Po drugiej batalii, Ceorl został wysłany naprzeciw oddziału z Edoras, by przekazać wieści o porażce. Udało mu się do niego dotrzeć. Przekazał swoje przesłanie królowi Théodenowi, ku swemu zaskoczeniu, bowiem nie spodziewał się spotkać monarchy. Dołączył do jego zastępu monarchy i niewątpliwie walczył w bitwie o Rogaty Gród, choć nie jest wspomniany w opisie batalii.

Imię Ceorl^[68] po staroangielsku znaczy bohater, szlachcic^[69].

Postać epizodyczna z Powrotu króla; dowódca Gwardii Królewskiej Théodena z czasów Wojny o Pierścień.

Stanowisko to objął najpewniej po bitwie o Rogaty Gród i śmierci poprzednika, Hámy. Brał udział w odsieczy Minas Tirith i zginął w bitwie na polach Pelennoru, walcząc u boku monarchy. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej zabitych w tej batalii.

Imię Déorwine^[70] znaczy po staroangielsku gorliwy przyjaciel^[69] lub też śmiały przyjaciel^[71].

Postać epizodyczna z Powrotu króla, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; pan Harrowdale z czasów Wojny o Pierścień.

Był krewnym Erkenbranda. Podczas najazdu sił Sarumana na Rohan walczył w pierwszej i drugiej bitwie u brodów na Isenie. Dzięki własnemu męstwu udało mu się przeżyć te przegrane starcia. Później brał udział w przeglądzie sił Rohanu w Dunharrow i w odsieczy Minas Tirith. Poległ w bitwie na polach Pelennoru. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej poległych w tej batalii.

Imię Dúnhere^[66] po staroangielsku znaczy wojownik ze wzgórz^[69].

Postać epizodyczna z Powrotu króla. Był nadwornym ministrelem Rohanu. Ułożył pieśń śpiewaną na pogrzebie króla Théodena.

Postać drugoplanowa z Powrotu króla, pojawiają się też w tekście Bitwy u brodów na Isenie; marszałek Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.

Godność ta nosił od 3012 roku Trzeciej Ery. Dowodził garnizonem Edoras oraz jeźdźcami mobilizowanymi w okolicach stolicy (tzw. Zaciąg Edoras).

Podczas ataku Sarumana na Rohan, Elfhelm został wysłany ku brodom na Isenie, by wesprzeć oddziały Théodreda siłami czterech éoredów. Walczył więc w pierwszej bitwie u brodów, a w drugiej batalii, wraz z Grimboldem, dowodził całością sił Marchii. Odepchnięty przez wojska Sarumana na wschód, spotkał Gandalfa Białego, który poradził mu, by wycofał się do Edoras, aby strzec stolicy.

Elfhelm wziął następnie udział w odsieczy Minas Tirith. W bitwie na polach Pelennoru dowodził prawym skrzydłem. Gdy Armia Zachodu pod wodzą Aragorna II, wyruszyła na Morannon, marszałek pozostał w Minas Tirith, obejmując komendę nad 3000 Rohirrimami, którzy tam pozostali. Na ich czele rozbił oddziały Mordoru w Anórien. Po pokonaniu Saurona był obecny na koronacji Elessara. Później został przybocznym króla Éomera, który mianował go marszałkiem Wschodniej Marchii.

Imię Elfhelm po staroangielsku znaczy elfia ochrona^[69].

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; królowa Rohanu.

Elfhilda^[72] była małżonką Théodena. Zmarła w 2978 roku Trzeciej Ery, przy narodzinach ich jedynego dziecka, Théodreda.

Postać wzmiankowana w Dodatku do tekstu Bitwy u brodów na Isenie; książę Rohanu.

Był trzecim, najmłodszym synem króla Brega. W 2569 roku Trzeciej Ery, gdy ojciec przeniósł stolicę do Edoras, otrzymał Aldburg jako własną siedzibę. Założył ród, boczną linię dynastii królewskiej. Jego potomkiem był Éomund ze Wschodniej Bruzdy.

Postać wspominana przez bohaterów Władcy Pierścieni, zwykle w zwrocie mówiącym o jego dzieciach (Éomer, syn Éomunda; Éowina, córka Éomunda). Nieco więcej informacji na jego temat zwarto w tekście Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; pierwszy marszałek Rohanu.

Wywodził się z rodu Eofora, młodszego syna króla Brega. Jego przydomek, ze Wschodniej Bruzdy^[73], odnosił się do regionu w którym zamieszkiwał. W 2989 roku Trzeciej Ery poślubił księżniczkę Théodwinę, córkę Thengla.

Éomund bronił głównie wschodniego pogranicza, zwalczając bandy orków z Mordoru i Isengardu, atakujących stadniny rohańskich koni. Był dzielnym, ale i porywczym wojownikiem. Zginął pod Emyn Muil w 3002 roku, gdy ścigając na czele garstki ludzi orków, wpadł w zasadzkę. Osierocił żonę i dwoje dzieci, Éomera oraz Éowinę.

Imię Éomund^[66] po staroangielsku znaczy chroniony przez konie^[69].

Postać epizodyczna z Dwóch wież; Jeździec Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.

Był jednym z członków éoredu marszałka Éomera (być może jego zastępcą). Uczestniczył w pościgu za bandą orków Uglúka, zakończoną bitwą na skraju Fangornu i wybiciem wszystkich przeciwników (29 lutego 3019 roku Trzeciej Ery^[74]). Gdy następnego dnia Rohirrimowie, wracający do Edoras, spotkali Aragorna, Legolasa i Gimliego, Éothain odnosił się do nich z wyraźną rezerwą. Doradzał Éomerowi pojmanie nieznajomych lub zostawienie w stepie, nie wierząc w ich słowa o poszukiwaniu hobbitów, które uważał za istoty z legend.

Imię Éothain^[66] po staroangielsku znaczy ten, któremu służą konie^[16].

Postać epizodyczna z Dwóch wież, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; dziedzic Zachodniej Bruzdy i pan Helmowego Jaru z czasów Wojny o Pierścień.

W młodości służył jak oficer w Gwardii Królewskiej, ale później porzucił tę godność i osiadł w swoich włościach w Zachodniej Bruździe. Darzono go tam powszechnym szacunkiem. Jako doświadczony wojownik był najważniejszą osobistością w tym regionie.

Podczas najazdu Sarumana na Rohan, po śmierci księcia Théodreda, który poległ w pierwszej bitwie u brodów na Isenie, właśnie Erkenbrand objął dowództwo nad wojskami Marchii, broniącymi zachodniej granicy królestwa, posyłając także do Edoras prośbę o przesłanie posiłków. Umocnił i zaopatrzył na wypadek oblężenia Rogaty Gród. Następnie, na czele oddziału wyborowej piechoty, pośpieszył ku brodom na Isenie, których bronili Elfhelm i Grimbold. Nie zdążył jednak na czas tam dotrzeć i pozostał w stepie, gdy wojska Sarumana rozbiły Rohirrimów w drugiej bitwie u brodów^[75]. Odnalazł go jednak Gandalf Biały i razem pośpieszyli na odsiecz Helmowego Jaru, przyczyniając się do zwycięstwa w bitwie o Rogaty Gród.

Gdy król Théoden wyruszał na odsiecz Minas Tirith, pozostawił Erkenbranda w Rohanie jako dowódcę obrony kraju. Po Wojnie o Pierścień król Éomer mianował go marszałkiem Zachodniej Marchii.

Erkenbrand był mężczyzną wysokiego wzrostu i potężnej budowy ciała. Nosił czarny róg i czerwoną tarczę, zapewne były to charakterystyczne dla niego elementy wyposażenia^[76].

Imię Erkenbrand po staroangielsku znaczy szlachetna żagiew^[16].

Postacie z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; książęta Rohanu.

Byli bliźniakami, synami króla Folcwine’a. Urodzili się w 2858 rok Trzeciej Ery. W wieku trzydziestu lat Fastred i Folcred^[77] stanęli na czele posiłków wysłanych przez ojca na pomoc Gondorowi, który zaatakowali Haradrimowie. Obaj zginęli w zwycięskiej bitwie u brodów na Porosie. Pochowano go ich w kurhanie Haudh in Gwanûr.

Imię Fasterd po staroangielsku znaczy pewna rada^[16].

Postacie wspomniane w Powrocie króla; Jeźdźcy Rohanu z czasów Wojny o Pierścień.

Wszyscy walczyli i polegli w bitwie na polach Pelennoru. Wymienia ich rohańska pieśń, upamiętniająca zabitych w tej batalii. Nic więcej o nich nie wiadomo, można domyślać się, iż pełnili funkcje dowódcze.

Ich imiona po staroangielsku mają następujące znaczenie: Fastred – pewna rada^[16], Harding – siłacz, Herafara – wędrujący z wojskiem, Herubrand – płonący miecz, Horn – róg^[78].

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; rohański możnowładca.

Żył za panowania Helma. Choć z pochodzenia był bardziej Dunlendingiem niż Rohirrimem, podawał się za potomka króla Fréawine'a. Był bogatym wielmożą, posiadał liczne posiadłości w Dzikich Krajach Rohańskich i przewodził tamtejszej ludności. W pobliżu źródeł rzeki Adorn wzniósł własną warownię. Był powszechnie znany także ze swojej otyłości.

Helm nie ufał mu, lecz wzywał go na narady. Freca jednak zjawiał się tylko wedle własnego uznania i często lekceważył władzę monarchy. W czasie jednej z narad w 2754 roku Trzeciej Ery zażądał ręki córki króla dla swego syna, Wulfa. Gdy Helm odmówił, Freca obrzucił go obelgami i groźbami. Po zakończeniu narady, znieważony monarcha wyprowadził Frecę poza bramy Edoras i uderzył pięścią tak mocno, iż ten wkrótce potem umarł.

Imię Freca^[79] po staroangielsku znaczy śmiały mąż, wojownik, bohater^[63].

Postać wspomniana w Dwóch wieżach, w zwrocie mówiącym o jego synu (Gríma, syn Gálmóda); mieszkaniec Rohanu.

Był ojcem Grímy, doradcy króla Théodena. Nic więcej o nim nie wiadomo, przypuszczalnie można określić, iż żył w trzydziestym stuleciu Trzeciej Ery^[80], zapewne za rządów Thengla.

Imię Gálmód^[66] po staroangielsku znaczy rozpasany^[16].

Postać wspominana w Dwóch wieżach w rozdziale drugim.

Był członkiem eoreda Eomera. Wraz z nim zaatakował bandę orków Uglúka. Poniósł śmierć w tej bitwie i został pochowany pod kurhanem na skraju Fangornu. Dosiadał konia imieniem Hasufel którego potem otrzymał Aragorn.

Postać epizodyczna z Dwóch wież; starszy wiekiem Rohrrim, wojownik z załogi Rogatego Grodu w czasach Wojny o Pierścień. Być może był zastępcą Erkenbranda^[81].

Wychowywał się w Zachodniej Bruzdzie, gdzie nauczył się popularnego tam jeszcze języka Dunlendingów. Nazywano go czasem Gamlingiem Starym.

Brał udział w bitwie o Rogaty Gród, w której walczył też jego młody wnuk. Mimo swojego wieku był dobrym wojownikiem. W trakcie walki pierwszy zauważył, iż grupa orków Sarumana sforsowała mur przez przepust Helmowego Potoku i poprowadził na nich zwycięskie natarcie. Kiedy mur został wysadzony, a Isengardczycy wdarli się do jaru, Gamling wycofał się, wraz z częścią wojowników, do jaskiń, gdzie skutecznie się bronili. Staremu wojownikowi udało się przeżyć całą batalię.

Imię Gamling (gameling) po staroangielsku znaczy starzec^[16].

W trylogii filmowej Władca Pierścieni Petera Jacksona, pojawia się również postać nosząca imię Gamling, grana przez Bruce’a Hopkinsa. Jednak z powieściowym imiennikiem nie ma on wiele wspólnego, a jego losy są pomysłem scenarzystów.

Po raz pierwszy Gamling pojawia się w filmie Dwie wieże jako oficer gwardii króla Théodena. Jest jedynym ze wielu świadków uzdrowienia monarchy przez Gandalfa Białego w Edoras. Następnie uczestniczy w marszu do Helmowego Jaru i walczy w potyczce z wargami. Bierze również udział w batalii o Rogaty Gród.

W Powrocie króla Gamling praktycznie przez cały film towarzyszył Théodenowi – w Isengardzie, Edoras i Dunharrow. Walczy też w bitwie na polach Pelennoru (rozszerzona wersja filmu, wydana na DVD, zawiera dodatkową scenę walki z mûmakilami z jego udziałem).

Postać epizodyczna z Powrotu króla, pojawia się także w tekście Bitwy u brodów na Isenie; marszałek Rohanu w czasach Wojny o Pierścień.

Pochodził z Zachodniej Bruzdy, miał swój dom w Grimslade.

Podczas najazdu sił Sarumana na Rohan, walczył w obu bitwach u brodów Isenie – w pierwszej był podkomendnym Théodreda, a w drugiej, razem z Elfhelmem, dowodził całością sił Rohirrimów. Odepchnięty przez wojska Sarumana na wschód, spotkał Gandalfa Białego, który poradził mu, by ze swymi ludźmi dołączył do Erkenbranda, spieszącego na odsiecz Rogatego Grodu.

Grimbold wziął następnie udział w wyprawie pod Minas Tirith. W bitwie na polach Pelennoru dowodził lewym skrzydłem, lecz poległ w walce. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej poległych w tej batalii.

Imię Grimbold po staroangielsku znaczy srogi, groźny^[16].

W ekranizacji Władcy Pierścieni, reżyserowanej przez Petera Jacksona, postać tę zagrał Bruce Philips, który pojawia się w dwóch scenach filmu Powrót króla. Pierwsza z nich ma miejsce w Dunharrow, gdzie Grimbold informuje króla Théodena o liczbie wojowników przyprowadzonych z Zachodniej Bruzdy. Natomiast po raz drugi widzimy go tuż przed rozpoczęciem bitwy na polach Pelennoru, gdy monarcha nakazuje mu objąć dowództwo nad prawnym skrzydłem.

Postać epizodyczna z Powrotu króla; chorąży Théodena.

Brał udział w odsieczy Minas Tirith, a być może wcześnie walczył w wojnie z Sarumanem. Poległ u boku monarchy w bitwie na polach Pelennoru. Został wymieniony w rohańskiej pieśni, upamiętniającej zabitych w tej batalii.

Imię Guthláf^[66] po staroangielsku znaczy ocalały z bitwy^[16].

Postać drugoplanowa z Dwóch wież; dowódca Gwardii Królewskiej Théodena z czasów Wojny o Pierścień.

Był zarazem strażnikiem wrót pałacu Meduseld w Edoras. To właśnie on, wraz z pozostałymi gwardzistami, powitał Gandalfa Białego, Aragorna, Legolasa i Gimlego, gdy ci przybyli do stolicy, by spotkać się z władcą Rohanu (2 marca 3019 roku Trzeciej Ery)^[82]. Háma przed wejściem do pałacu odebrał im wszelką broń, pozwolił jedynie czarodziejowi zachować jego laskę. Po uzdrowieniu króla, uwolnił Éomera, uwięzionego do tej pory za nieposłuszeństwo, choć monarcha wydał mu tylko rozkaz doprowadzenia przed swoje oblicze siostrzeńca. Nie został jednak za to ukarany, znano bowiem jego oddanie wobec Théodena.

Następnie Háma, wraz z resztą jeźdźców z okolic Edoras, wziął udział w wyprawie przeciw Sarumanowi. Poległ w bitwie o Rogaty Gród, broniąc bramy twierdzy, a orkowie porąbali jego ciało na kawałki. Po zwycięstwie Rohirrimowie pochowali Hámę w osobnej mogile, opodal murów twierdzy, a Théoden żegnał go z wielkim żalem i jako pierwszy rzucił grudę ziemi na grób dowódcy swej gwardii.

Imię Háma^[66] znaczy po staroangielsku domownik^[78].

W ekranizacji Władcy Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, rolę Hámy zagrał John Leigh. Postać ta pojawia się w filmie Władca Pierścieni: Dwie wieże, a jej losy zostały zmienione w stosunku do literackiego pierwowzoru. Tak więc Háma nie tylko u wrót Meduseld odbiera przybyszom broń, ale jest jednym ze świadków uzdrowienia monarchy. Ginie też wcześniej, nie w bitwie, lecz podczas potyczki z wargami, do której dochodzili w trakcie przemarszu ludności Edoras do Helmowego Jaru.

Postacie z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; książęta Rohanu.

Byli synami króla Helma. W czasie najazdu Dunlendingów i Korsarzy z Umbaru w 2759 roku Trzeciej Ery bronili kraju. Haleth poległ w trakcie szturmu na Edoras jako jeden z ostatnich obrońców. Natomiast Háma, wraz z ojcem i częścią wojsk schronił się w twierdzy Súthburg. Podczas Długiej Zimy, gdy trwało oblężenie, zdesperowany książę poprowadził mały oddział, wbrew woli Helma, na poszukiwanie prowiantu. Zginął wraz ze swoimi ludźmi w czasie zamieci śnieżnej. Śmierć drugiego syna była przyczyną rozpaczy Helma, jego bezwzględności i – legendarnego potem – strachu, jaki roztaczało jego imię wśród przeciwników.

Imię Háma znaczy po staroangielsku domownik^[78], natomiast Haleth (hæleþ) – mąż, wojownik, bohater^[83].

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; księżniczka Rohanu.

Hilda^[84] była córką króla Grama i siostrą Helma. Nic bliższego o niej nie wiadomo, poza tym, że jej synem był Fréaláf.

Postać wspominana w Dwóch wieżach, pojawia się w tekście Bitwy u brodów na Isenie; książę Rohanu.

Był jedynym dzieckiem Théodena i Elfhildy, urodził się w 2978 roku Trzeciej Ery. Przed Wojną o Pierścień objął godność drugiego marszałka Marchii. Był człowiekiem energicznym i w pełni oddanym ojcu. Razem z zaprzyjaźnionym kuzynem Éomerem, starał się umniejszyć wpływ Grímy na Théodena.

W obliczu zagrożenia ze strony Sarumana i jego ataków na królestwo, Théodred samodzielnie przejął naczelne dowództwo. Dowodził wojskami Rohanu w pierwszej bitwie u brodów na Isenie, usiłując powstrzymać najazd wojsk Isengardu, lecz poniósł śmierć w tej batalii. Pochowano go na wyspie położonej na Isenie, przy brodach.

Imię Théodred^[66] po staroangielsku znaczy Porada dla ludu^[85].

W ekranizacji Władcy Pierścieni, w reżyserii Petera Jacksona, postać tę zagrał Paris Howe Strewe. Losy księcia zostały znacznie zmienione w stosunku do literackiego pierwowzoru: w Dwóch wieżach Éomer przywozi do Edoras Théodreda, który został ciężko raniony w walce z orkami Sarumana. Syn Théodena wkrótce jednak umiera i zostaje pochowany w kurhanie, pod murami stolicy. W wersji reżyserskiej filmu, wydanej na DVD, dodano jeszcze sceny przedstawiające odnalezienie księcia na pobojowisku i jego pogrzeb w Edoras.

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; księżniczka Rohanu.

Była ostatnim dzieckiem Thengla i Morweny z Lossarnach, urodziła się w 2963 roku Trzeciej Ery. Uważano ją za najpiękniejszą z królewskich córek.

Théodwina^[86] w 2989 roku poślubiła Éomunda ze Wschodniej Bruzdy. Urodziła mu dwoje dzieci, Éomera i Éowinę. W 3002 roku, po śmierci męża, zachorowała i zmarła.

Postać z tekstu Ród Eorla, drugiej części Dodatku A (Kronik królów i władców), dołączonego do Powrotu króla; samozwańczy król Rohanu.

Był synem Freci. Po śmierci ojca w 2754 roku Trzeciej Ery, musiał uciekać z kraju, gdyż Helm ogłosił go wrogiem królewskim. Udał się najpewniej do Dunlandu, gdzie zdobył znaczne poparcie i w 2758 roku poprowadził Dunlendingów, wspieranych przez Korsarzy z Umbaru, do ataku na Rohan. Zdobył Edoras i ogłosił się królem, choć nie zdołał pokonać wszystkich przeciwników, bowiem Rogaty Gród i Dunharrow przez całą Długą Zimę broniły się przed jego wojskami. Rządy Wulfa nie trwały długo – wiosną 2759 roku zginął zabity przez Fréaláfa, który z zaskoczenia uderzył na stolicę.

Był Anglosasem, synem Éadwine'a i nieznanej z imienia celtyckiej kobiety z terenów dzisiejszej Kornwalii, potomkiem Elendila. Pojawił się we wczesnych wersjach tekstów Tolkiena, był pierwszoplanową postacią w Księdze zaginionych opowieści. Jako pierwszy po wielu tysiącleciach człowiek odnalazł Prostą Drogę i odwiedził Tol Eressëę.

Imię Ælfwine znaczy Przyjaciel elfów, a w języku staroangielskim jest odpowiednikiem imienia Elendil. Obecnie odpowiadają mu imiona Alvin i Elvis.

W opublikowanym Silmarillionie, w odróżnieniu od niektórych starszych dzieł, nie ma o nim wzmianki.

Wos pojawiający się w Niedokończonych Opowieściach w opowiadaniu Wierny Kamień.

Był przyjacielem Baraha z rodu Halethy. Znał się na sztuce uzdrawiania. Gdy w niebezpiecznych czasach jego brata zranili orkowie udał się w podróż do niego opuszczając Baracha którego chronił przed orkami. Na ten czas zostawił mu jeden z kamieni strażniczych, które wytwarzali Wosowie. Pewnej nocy kamień ożył i ochronił dom Baracha przed napadem bandy orków i zgasił płomienie podłożone pod dom własnymi stopami. Przez łączącą go więź z Aghanem ten po powrocie do domu miał ciężko poparzone stopy.

Historia Aghana miała być dowodem na to że kamienie strażnicze działały naprawdę.

• Przekład Jerzego Łozińskiego – Chmielko Maślak

Był właścicielem gospody Pod Rozbrykanym Kucykiem w Bree. Został opisany jako mały, gruby i łysy człowiek o rumianej twarzy. W dniach 29-30 września 3018 Trzeciej Ery gościł w swojej karczmie Froda Bagginsa, Samwise’a Gamgee, Meriadoka Brandybucka i Peregrina Tuka, którzy wędrowali do Rivendell.

Był znajomym Gandalfa.

Pojawia się w Hobbicie. Parę informacji na jego temat można znaleźć we Władcy Pierścieni.

Był człowiekiem z Doliny Anduiny, władcą Beorningów. Jak się zdaje, był potomkiem ludzi zamieszkujących Góry Mgliste, skąd zostali wyparci przez orków. Swoje domostwo miał w niedużym, dębowym lesie, położonym kilka mil na wschód od Carrock.

Hodował psy, owce i kuce (z którymi umiał rozmawiać) oraz wielkie pszczoły. Nigdy nie jadał mięsa, a żywił się głównie śmietaną i miodem. Był też znany ze znakomitych wypieków. Posiadał niezwykłą moc: potrafił przybierać postać wielkiego, czarnego niedźwiedzia. Na co dzień był wysokim, bardzo silnym mężczyzną o czarnych włosach i długiej, gęstej brodzie. Nie należał do osób szczególnie gościnnych i nie ufał obcym (mieszkał zresztą na dość niebezpiecznych terenach). Miał też niewielu przyjaciół, choć znał czarodzieja Radagasta. Łatwo wpadał w gniew i wtedy potrafił być straszny. Jednak w gruncie rzeczy był dobrym człowiekiem, a prawdziwą nienawiścią darzył jedynie orków i wargów, którzy nie ośmielali zapuszczać się na jego ziemie.

Podczas wyprawy do Ereboru Kompania Thorina II Dębowej Tarczy dotarła do domu Beorna. Gandalfowi udało się pozyskać jego zaufanie i wędrowcy mogli zatrzymać się u niego i nabrać sił (przebywali tam od 20 do 22 lipca 2941 roku Trzeciej Ery^[87]). Beorn wyposażył krasnoludów i hobbita Bilba Bagginsa w sprzęt oraz prowiant, udzielił im też paru pożytecznych porad. Pożyczył nawet Kompanii swoje kuce, na których mogli jechać, ale tylko do granic Mrocznej Puszczy. Później na wieść o śmierci smoka Smauga sam wyruszył do Ereboru, wiedząc zapewne o maszerującej tam armii orków. W trakcie Bitwy Pięciu Armii Beorn niespodziewanie włączył się do walki, walnie przyczyniając się do klęski goblinów. Sam zabił ich wodza, Bolga. Po zwycięstwie towarzyszył w drodze powrotnej Gandalfowi i Bilbowi, których gościł ponownie u siebie (przez całą zimę, aż do wiosny 2942 roku). W jakiś czas później został władcą Beorningów i panował nad obszarem rozciągającym się od Gór Mglistych po Mroczną Puszczę. Jego rządy upływały w spokoju. Synem i następcą Beorna był Grimbeorn.

Jego imię pochodzi z języka staronordyckiego, i znaczy niedźwiedź-wojownik.

W ekranizacji „Hobbita” zagrał go Mikael Persbrandt^[88].

W tłumaczeniu J. Łozińskiego Bill Paprotnik^[89].

Był człowiekiem z Bree. Mieszkał w najdalej położonym domu w tym mieście. Szpiegował dla Sarumana w gospodzie „Pod Rozbrykanym Kucykiem”. To on doniósł o wydarzeniach w gospodzie kiedy Frodo podczas śpiewania piosenki przypadkowo nałożył Pierścień na palec. Gdy Meriadock próbował go szpiegować Ferny ogłuszył go i chciał porwać ale przeszkodził mu w tym Nob.

Był człowiekiem z Doliny Anduiny, władcą Beorningów, synem Beorna. Przez bardzo długi czas rządził swoim ludem i dlatego zwano go Grimbeornem Starym. Na okres jego panowania przypadły wydarzenia Wojny o Pierścień, w której Beorningowie walczyli z orkami.

Mieszkaniec Bree i odźwierny w tym mieście. To on wpuścił do miasta Froda Bagginsa, Meriadocka Brandynbucka, Peregrina Tuka, i Sama Gamgee.

Rządca Esgaroth, władał nim podczas wydarzeń z Hobbita. Człowiek chciwy i nikczemny. Kiedy po Bitwie Pięciu Armii Bard podarował mu część złota Ereboru, ten zamiast wykorzystać je na pomoc miastu, uciekł z nim i, opuszczony przez towarzyszy, zmarł na pustkowiu.

W ekranizacji zagrał go Stephen Fry.

Liczna i bogata rodzina mieszkająca w Shire. Nazwa ta widocznie pochodzi z miejsca zamieszkania głowy rodziny, Bag End.

Rodzina Bagginsów żyła w Shire głównie w Hobbitonie lub niedaleko tego miasta. Zostali oni uznani jako przyzwoita rodzina aż do czasu, gdy Bilbo Baggins wyruszył z Kompanią Thorina do Ereboru.

Bagginsowie szukając swojej historii odkryli swój początek w zarejestrowaniu się Balba Bagginsa, który urodził się blisko Hobbitonu w 1167 roku według rachuby Shire (2767 Trzeciej Ery).

Wzmianki o niej pojawiają się we Władcy Pierścieni i Hobbicie.

Pochodziła z rodziny Tuków. Urodziła się w 2852 roku Trzeciej Ery. Była dziewiątym dzieckiem Gerontiusa Tuka. Około 2880 roku poślubiła Bungo Bagginsa; Bilbo był ich jedynym dzieckiem. Zmarła w 2934 roku.

Wzmianki o nim pojawiają się we Władcy Pierścieni i Hobbicie.

Urodził się w 2846 roku Trzeciej Ery. Około 2880 roku ożenił się z Belladonną Tuk, z tego związku narodził się Bilbo Baggins. Wybudował rezydencję w Bag End. Zmarł w 2926 roku.

Wspominany przez bohaterów Władcy Pierścieni, zwykle w zwrocie mówiącym o jego synu (Frodo, syn Droga). Informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu powieści.

Postać ta nie występuje w ekranizacji powieści (reżyseria Peter Jackson).

• W angielskim oryginale – Drogo Baggins
• Przekład Marii Skibniewskiej – Drogo Baggins
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Drogo Bagosz
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Drogo Baggins

Urodził się w 2908 roku Trzeciej Ery. Był pierwszym synem (drugim dzieckiem) Fosco Bagginsa i Ruby Bolger. Miał dwoje rodzeństwa: brata Duda i siostrę Dorę. Najprawdopodobniej mieszkał w Hobbitonie. Był bratem stryjecznym Bilba Bagginsa. Drogo poślubił Primulę i miał z nią syna, Froda. Cieszył się dobrą reputacją. Często wraz z żoną bywał u teścia Gorbadoka Brandybucka w Brandy Hallu, który słynął ze świetnej kuchni. W 2980 roku po jednym z posiłków u teścia, wraz z Primulą, wybrał się popływać po Brandywinie. Ich łódka wywróciła się i oboje utonęli.

Na temat tego wydarzenia krążyło później wiele plotek. Wedle nich łódka albo poszła na dno z racji ciężaru Droga, albo wręcz został on wepchnięty do wody przez żonę i pociągnął ją za sobą^[90].

Była babką Bilba i żoną Munga. Miała pięcioro dzieci: Bunga, Belbę, Longą, Lindę i Binga. Po śmierci męża została głową rodziny. Gdy umarła, została zastąpiona przez najstarszego syna, Bunga.

Urodziła się w rodzie Bracegirdle w 2918 Trzeciej Ery, w Hardbottle, w Północnej Ćwiartce Shire. Jej mąż Otho był najbliższym krewnym i jedynym spadkobiercą Bilbo Bagginsa. Długo musiała jednak czekać na przejęcie Bag End. W czasie pierwszej wyprawy Bilba zamieszkała tam, jednak po jego powrocie musiała opuścić posiadłość. Po ostatecznym odejściu Bilba z Shire Lobelia wraz z rodziną została wydziedziczona, jednak mimo to próbowała przejąć kilka przedmiotów ukrytych w jej parasolce. W 3012 roku zmarł Otho. W 3018 roku kupiła Bag End od wyprowadzającego się Froda. Zamieszkała tam z synem, Lothem.

W czasie władzy Sarumana w Shire sprzeciwiła się jego sługom, którzy chcieli wykorzystać Bag End do własnych celów. Została zaaresztowana i wtrącona do więzienia. Kiedy Frodo Baggins uwolnił ją w 3019 roku, była bardzo osłabiona. Przygnębiona z powodu wieści o zabójstwie jej syna przez Grimę, oddała Bag End Frodowi i wróciła do Hardbottle. Kiedy umarła wiosną 3020 roku (mając ponad sto lat) darowała w spadku pieniądze hobbitom, którzy stracili domy w czasie trwania Wojny o Pierścień.

Megan N. Fontenot w artykule poświęconym Lobelii Sackville-Baggins uznaje, że mimo iż sprawia ona negatywne wrażenie i ma skłonność do kleptomanii, okazuje się ona ostatecznie niespodziewanie bohaterską postacią^[91].

Urodził się w 2964 roku Trzeciej Ery. Był synem Lobelii i Otha. Miał jasne, rude włosy. W 3012 roku, kiedy zmarł jego ojciec, przejął od niego plantację ziela fajkowego w Południowej Ćwiartce. Niezadowolony z dochodów ze sprzedaży ziela, zaczął eksportować je poza Shire, najwięcej zaś do Sarumana, który usłyszał o zielu od Gandalfa. Wówczas Saruman zaczął wysyłać do Shire swoich agentów, aby zdobyli towary i informacje o tych ziemiach. W ten sposób udało mu się skorumpować Lotha i wielu innych hobbitów. Zdobywając w ten sposób majątek, Lotho wykupił większość plantacji, młynów, farm, zajazdów i innych majątków w Shire.

W 3018 roku Lotho przeniósł się do sprzedanego Bag End, zburzył Stary Młyn i zbudował na jego miejscu ceglany budynek ze specjalnymi urządzeniami, aby podnieść wydajność produkcji. Pod koniec tego roku wysłał transporty towarów poza granice Shire, powodując w ten sposób ich niedobór wśród hobbitów. W tym czasie do Shire przybywali ludzie, którzy zaczęli zabierać hobbickie towary w skrzyniach, a niektórzy zamieszkali tam, aby zbudować własne, nieestetyczne według hobbitów domostwa, wycinając przy tym wiele drzew. Na początku płacili za szkody i towary, z czasem zaczęli grabić. Lotho ogłosił się władcą Shire. Kiedy Frodo Baggins i jego towarzysze opanowali sytuację, okazało się, że Lotha zastąpił we władzy Saruman, a hobbit został zabity i być może zjedzony przez Grimę.

Urodzony w 2910 roku Trzeciej Ery zmarł w 3012 roku Trzeciej Ery w wieku 102 lat.

Jego rodzicami byli Longo Baggins i Camellia Sackville. Był najbliższym krewnym Bilba i jego jedynym spadkobiercą do czasu adoptowania Froda. Ożenił się z Lobelią Sackville. Wraz z nią obsesyjnie pragnął posiąść Bag End, lecz po Bilbie dostał jedynie komplet srebrnych łyżeczek na jego sto jedenaste urodziny. Nie odwiedził więcej tego miejsca i zmarł kilka lat przed wykupieniem przez swą żonę domostwa Bilba.

• W angielskim oryginale – Adaldrida Bolger
• Przekład Marii Skibniewskiej – Adaldrida Bolger
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Adaldrida Boblik
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Adaldrida Bolger

Żyła w Trzeciej Erze. Pochodziła z rodziny Bolgerów. Poślubiła Marmadoka Brandybucka. Urodziła mu dwóch synów (Gorbadoka i Orgulasa) oraz dwie córki, nieznane z imienia. Jej potomkiem był Meriadok Brandybuck. Od czasu ślubu z Marmadokiem zapewne nosiła nazwisko Brandybuck.

Estella Bolger urodziła się w 2985 roku Trzeciej Ery, zmarła w Czwartej Erze^[92] – hobbitka z Shire’u. Była córką Odovakara Bolgera i Rozamundy Tuk. Miała brata imieniem Fredegar. Była gościem na pożegnalnym przyjęciu Bilba Bagginsa (3001 rok)^[93]. Po zakończeniu Wojny o Pierścień poślubiła Meriadoka Brandybucka (nieznana jest dokładna data ceremonii, być może miała miejsce już w Czwartej Erze). Urodziła mu syna, nieznanego z imienia. Nie wiadomo czy mieli więcej dzieci. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Od czasu ślubu z Meriadokiem nosiła zapewne nazwisko Brandybuck.

• W angielskim oryginale – Fredegar „Fatty” Bolger
• Przekład Marii Skibniewskiej – Fredegar „Grubas” Bolger
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Fred „Grubcio” Boblik
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Fredegar „Grubas” Bolger

Urodził się w 2980 roku Trzeciej Ery jako syn Rozamundy i Odovakara. Był bratem Estelli. Fredegar był bliskim przyjacielem Froda Bagginsa. Razem z Merrym, Pippinem i Samem dowiedzieli się o Pierścieniu Froda i jego wędrówce do Rivendell. Uknuli spisek i w tajemnicy przed nim robili wszystko by pomóc mu w przygotowaniach. Fredegar był jedną z nielicznych osób, które wzięły udział w urodzinach Froda 22 września 3018 roku TE. Dzień później wraz z Merrym wyjechał do Ustroni, gdzie miał przygotować dom na przyjazd Froda.

Gdy Frodo, Sam i Pippin przybyli do Ustroni, „spiskowcy” ujawnili się. Wszyscy postanowili wyruszyć do Rivendell oprócz Fredegara, który był typowym hobbitem i nie chciał opuszczać Shire. Pozostał w Ustronii, by udawać Froda i jak najdłużej podtrzymywać legendę, że pan Baggins cały czas tam mieszka.

W nocy 30 września, poszukujące Pierścienia Nazgûle przybyły do Ustronii. Nieomal zabiły Grubasa, który zdołał jednak uciec i powiadomić o zagrożeniu sąsiadów. Upiory uciekły, lecz dowiedziały się o „ucieczce” Pierścienia.

Kiedy Shire zajął Saruman, Fredegar prowadził ruch oporu walczących z ludźmi Sarumana. Został schwytany i uwięziony w Michel Delving (gdzie strasznie wychudł), lecz po Bitwie nad Wodą został uwolniony.

Jedna ze starszych rodzin w Shire, która założyła Buckland. Pochodzili od rodu Oldbucków, ci z kolei od Bukki z Moczarów. Rodzina założona została przez Gorhendada Oldbucka, który roszcząc sobie prawo do Marchii Wschodniej zmienił nazwisko na Brandybuck. Najbardziej znanym członkiem tej rodziny był Meriadok Brandybuck, członek Drużyny Pierścienia. Nazwisko pochodzi od rzeki Brandywiny i staroangielskiego słowa bucc (samiec jelenia) lub bucca (kozioł).

• W angielskim oryginale – Bell Goodchild
• Przekład Marii Skibniewskiej – Bella Goodchild
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Dzwoneczka Dobryń
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Bella Goodchild

Bella Goodchild – hobbitka z Shire’u. Pochodziła z rodziny Goodchildów. Poślubiła Hamfasta Gamgee. Urodziła mu sześcioro dzieci: trzech synów (Hamsona, Halfreda i słynnego Samwise’a) oraz trzy córki (Stokrotkę, May, Merigold).

Bilbo Gamgee (ur. 15 rok Czwartej Ery – zm. ? rok Czwartej Ery)^[94] – hobbit, piąty syn (dziesiąte dziecko) Samwise’a Gamgee i Róży Cotton. Jego dalsze losy pozostają nieznane. Imię nosił na pamiątkę Bilba Bagginsa.

Pojawia się w Powrocie króla, trzeciej części Władcy pierścieni. Informacje na jej temat znajdują się też w Dodatkach do tego tomu.

• W angielskim oryginale – Elanor the Fair
• Przekład Marii Skibniewskiej – Elanor Piękna
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Elanora Śliczna
• Przekład Marii i Cezarego Frąców– Elanor Piękna

Urodziła się 25 marca 3021 roku Trzeciej Ery. – zm. ? rok Czwartej Ery^[95]. Była pierwszym dzieckiem Sama Gamgee i Róży Cotton.

Nazywano ją Elanor Piękną, ponieważ ponoć była bardziej podobna do elfki niż hobbitki, zwłaszcza ze względu na złoty kolor włosów. Urodziła się i wychowywała w Bag End. Od 15 roku Czwartej Ery^[96] należała do świty królowej Arweny. W 30 roku^[97] wyszła za mąż za Fastreda z Greenholmu, z którym miała syna Elfstana i córkę Fíriel. Cztery lata później, na prośbę Sama than Peregrin II, mianował Fastreda Opiekunem Zachodniej Marchii. Wtedy to Elanor zamieszkała z rodziną w Domu Pod Wieżami na Wieżowych Wzgórzach. Jak się zdaje, żyła tam do śmierci. W 1482 roku^[98] odwiedził ich jej ojciec, Sam Gamgee, nim odjechał do Szarych Przystani. Powierzył Elanor wtedy Czerwoną Księgę, opisującą dzieje Wojny o Pierścień. Odtąd dzieło to przechowywane było w rodzie Fairbairnów, którzy wywodzili się od Fastreda i Elanor.

Imię Elanor pochodzi z sindarinu i znaczy w tej mowie Gwiazda słońca. Tak też nazywano piękne kwiaty rosnące w Lothlórien. Pomysł by takie imię nadać córce, podsunął Samowi Frodo Baggins.

W ekranizacji Władcy pierścieni (reżyseria Peter Jackson) Elanor zagrała Alexandra Astin^[99]. Pojawia się w filmie Powrót króla, w scenie powrotu Sama Gamgee z Szarych Przystani do domu, kiedy to wybiega mu naprzeciw.

Jego głównym zajęciem była opieka nad ogrodem rodziny Bagginsów w ich posiadłości Bag End. Jego żoną była hobbitka Bell Goodchild, z którą miał szóstkę dzieci, w tym Samwise’a. Hamfast ze swoją rodziną mieszkał przy ulicy Bagshot Row pod numerem 3 i znany był z wiedzy o roślinach uprawnych. Przez Samwise’a był nazywany Dziaduniem.

• W angielskim oryginale – Goldilocks
• Przekład Marii Skibniewskiej – Złotogłówka
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Złotowłoska
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Złotogłówka

Złotogłówka Gamgee (ur. 10 rok Czwartej Ery – zm. ? rok Czwartej Ery)^[100] – hobbitka z Shire’u. Była trzecią córką (szóstym dzieckiem) Sama Gamgee i Róży Cotton. W 42 roku Czwartej Ery^[101] poślubiła Faramira, syna thana Peregrina I. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Była znana z urody, a zwłaszcza ze złotych włosów, do czego odnosi się jej imię. Od czasu ślubu nosiła zapewne nazwisko Tuk.

Informacje o Tukach pojawiają się w I i III części Władcy Pierścieni oraz w Hobbicie.

Była to wpływowa rodzina hobbicka, mieszkająca na ziemi Tuków w Zachodniej Ćwiartce. Dzięki swej fallohidzkiej krwi Tukowie byli stosunkowo (jak na hobbitów) żądni przygód i mieli zdolności przywódcze. Urząd thana był w rodzinie Tuków dziedziczony od czasów Isumbrasa I (2340 Trzeciej Ery), a od czasu do czasu Tukowie wyprawiali się na wędrówkę, a nawet zostawali żeglarzami.

Od czasów Isengrima II (ok. 2683) Tukowie blisko spokrewnieni z thanem mieszkali w Wielkich Smajalach.

Północni Tukowie – odłam rodziny Tuków, pochodzących od Bandobras Tuka. Ich rodzinną miejscowością było Long Cleeve w Północnej Ćwiartce, gdzie Bandobras osiedlił się po Bitwie na Zielonych Polach. Pochodziła stamtąd Perełka, żona Peregrina Tuka.

• W angielskim oryginale – Adamanta Chubb
• Przekład Marii Skibniewskiej – Adamanta Chubb
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Adamanta Czub
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Adamanta Chubb

Adamanta Chubb (ur. ? rok Trzeciej Ery – zm. ? rok Trzeciej Ery) – hobbitka z Shire’u. Pochodziła z rodziny Chubbów. Poślubiła thana Gerontiusa Tuka. Urodziła mu aż dwanaścioro dzieci: dziewięciu synów (Isengrima III, Hildigarda, Isumbrasa IV, Hildigrima, Isembolda, Hildifonsa, Isembarda, Hildibranda, Isengara) oraz trzy córki, Belladonnę, Donnamirę i Mirabellę.

Adamanta była babką Bilba Bagginsa oraz praprababką Froda Bagginsa. Od czasu ślubu z Gerontiusem nosiła zapewne nazwisko Tuk.

Bandobras Tuk (ur. 2704, zm. w 2806 roku Trzeciej Ery^[102]) – drugi syn Isumbrasa III^[103]. Wspominają o nim bohaterowie Hobbit, czyli tam i z powrotem i Władcy pierścieni. Informacje na jego temat znajdują się też w Dodatkach do Władcy pierścieni. Postać ta nie pojawia się w ekranizacji powieści reżyserii Petera Jacksona.

• W angielskim oryginale – Bandobras Bullroarer Took
• Przekład Marii Skibniewskiej – Bandobras Bullroarer Tuk
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Bandobras Byczyryk Tuk
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Bandobras Ryczy wół Took
• Przekład Pauliny Braiter – Bandobras Tuk

Słynął on z wysokiego, jak na hobbita, wzrostu, bowiem mierzył cztery i pół stopy. Mógł nawet dosiadać konia. W 2747 roku^[104] poprowadził hobbitów do zwycięstwa w bitwie na Zielonych Polach, kiedy to pokonano bandę orków. Zabił też wodza wrogów Golfimbula. Miał liczne potomstwo i od niego to wywodzi się ród Tuków z Long Cleeve. Nosił przezwisko Bullroarer.

Powszechnie uważano go za najwyższego hobbita w historii, do czasów Wojny o Pierścień i żyjących wtedy Peregrina Tuka i Meriadoka Brandybucka, którzy byli wyżsi od Bandobrasa.

• W angielskim oryginale – Diamond of Long Cleeve
• Przekład Marii Skibniewskiej – Perełka z Long Cleeve
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Diamenta z Długiego Wykopu
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Diament z Long Cleeve

Diament z Long Cleeve (ur. 2995 rok Trzeciej Ery – zm. ? rok Czwartej Ery)^[105] – hobbitka z północnej gałęzi rodziny Tuków z Long Cleeve. Jej przodkiem był Bandobras Tuk. W 6 roku Czwartej Ery^[106] poślubiła Peregrina Tuka. Urodziła mu syna, Faramira I. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Od czasu ślubu z Peregrinem zapewne nosiła nazwisko Tuk.

• W angielskim oryginale – Eglantine Banks
• Przekład Marii Skibniewskiej – Eglantina Banks
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Eglantyna Brzeżko
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Eglantina Banks

Eglantina Banks (ur. ? rok Trzeciej Ery – zm. ? rok Trzeciej lub Czwartej Ery) – hobbitka z rodziny Banksów. Poślubiła thana Paladina II i urodziła mu czworo dzieci: trzy córki (Perłę, Pimpernel i Pervinkę) oraz syna, słynnego Peregrina. Jej dalsze losy pozostają nieznane. Od czasu ślubu z Paladinem zapewne nosiła nazwisko Tuk.

Esmeralda Tuk (ur. 2936 rok Trzeciej Ery – zm. ? rok Trzeciej lub Czwartej Ery)^[107] – hobbitka, córka Adalgrima Tuka i siostra thana Paladina II. Poślubiła Saradoka Brandybucka i urodziła mu syna, sławnego Meriadoka. Uczestniczyła w pożegnalnym przyjęciu Bilba Bagginsa (3001 rok)^[93]. Jej dalsze losy pozostają nieznane.

Od czasu ślubu z Saradokiem zapewne nosiła nazwisko Brandybuck.

Pimpernel Tuk (ur. 2979 rok Trzeciej Ery – zm. ? rok Czwartej Ery)^[108] – hobbitka, druga córka (drugie dziecko) thana Paladina II i Eglantiny Banks. Miała troje rodzeństwa: siostry Perłę i Pervinkę oraz brata Peregrina. Była gościem na pożegnalnym przyjęciu Bilba Bagginsa (3001 rok Trzeciej Ery)^[93]. Jej dalsze losy pozostają nieznane.

Wspominają o nim bohaterowie Władcy pierścieni. Pewne informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu powieści.

• W angielskim oryginale – Déagol
• Przekład Marii Skibniewskiej – Déagol (Deagol)^[109]
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Daduł
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Déagol

Żył w Trzeciej Erze. Był członkiem szczepu Stoorów. Mieszkał w jednym z ich osiedli nad Anduiną, w okolicach Pól Gladden. Przyjaźnił się ze swoim krewnym Sméagolem. Obu ich interesowały korzenie i początki wszelkich rzeczy^[110]. Déagol miał bystry wzrok, ale był słabszy od przyjaciela. Pewnego dnia razem wybrali się na Pola Gladden. Sméagol zaczął szperać po brzegu, natomiast Déagol został w łódce, wędkując. W pewnym momencie wielka ryba wciągnęła go pod wodę. W rzece znalazł błyszczący przedmiot. Na brzegu okazało się, iż jest to złoty pierścień. Był to Jedyny Pierścień, należący pierwotnie do Saurona, zagubiony w tym miejscu przez Isildura w 2 roku Trzeciej Ery. Déagol został zamordowany przez Sméagola, który pożądał tego pierścienia, a Déagol odmówił ofiarowania mu go.

Wedle fikcyjnej etymologii Tolkiena staroangielskie imię Déagol to odpowiednik rzekomo oryginalnego Nahald. Oba imiona mają znaczenie odpowiedni, aby ukrywać się, tajemniczy, skryty.

W filmie Petera Jacksona Powrót króla Déagola zagrał Thomas Robins. Losy filmowej postaci (pojawiającej się na samym początku filmu, w scenie retrospektywnej) są zgodne z literackim pierwowzorem – znajduje on Pierścień w wodzie i ginie zamordowany przez Sméagola.

Farmer mieszkający w Bamfurlong w Ćwiartce Wschodniej. Znany wśród hobbitów z tego, że lubił napuszczać na obcych swoje trzy psy (ich imiona to Łaps, Kieł i Wilk). Miał żonę, dwóch synów i trzy córki. W latach młodości zapuszczał się do Starego Lasu i przyjaźnił z Tomem Bombadilem. Zawsze żył w przyjaźni z Brandybuckami i zaprzyjaźnił się z Frodem, Pipinem i Merrym Brandybuckiem.

Wzmianka o nich pojawia się w Drużynie Pierścienia.

Żyli w Trzeciej Erze. Pochodzili ze szczepu Fallohidów z Bree. W 1601 roku założyli Shire, gdzie później się osiedlili.

Wzmianka o nich pojawia się w Drużynie Pierścienia.

To dwaj hobbici żyjący w Trzeciej Erze w Bree. Byli pracownikami gospody „Pod Rozbrykanym Kucykiem” Nob był kelnerem, a Bob pracował w stajni.

Imię i nazwisko jest tłumaczone w innych wersjach językowych, np. niem. Rosie Hüttinger, hiszp. Rosita Coto, duński – Rosa Hyttebo.

Urodziła się w 2984^[111] roku Trzeciej Ery. Była córką Tolmana Cottona i Lili Brown. Miała czterech braci: Tolmana, Wilcombe’a, Bowmana i Carla. Od dzieciństwa znała Sama Gamgee, którego poślubiła 1 maja 3020 roku Trzeciej Ery^[112]. Urodziła mu 13 dzieci – Elanor Piękną, Froda Ogrodnika, Różę, Merrego, Pippina, Złotogłówkę, Hamfasta, Stokrotkę, Pierwiosnkę, Bilba, Ruby, Robina i Tolmana. Przez pewien czas (w 21 roku Czwartej Ery)^[113] przebywała wraz z mężem w Gondorze. Gdy Róża zmarła w połowie lata 61 roku Czwartej Ery, Sam opuścił Śródziemie, odpływając na Zachód.

Zdrobniale nazywano ją zwykle Różyczką. Od czasu ślubu z Samem nosiła zapewne nazwisko Gamgee.

W ekranizacji powieści (reżyseria Peter Jackson) w postać Róży wcieliła się Sarah McLeod. Pojawia się w filmach Drużyna Pierścienia i Powrót króla, a jej losy nieco różnią się od literackiego pierwowzoru.

Filmowa Róża po raz pierwszy pojawia się na przyjęciu urodzinowym Bilba Bagginsa, gdzie tańczy z Samem. Później spotykają się oni w karczmie Pod Zielonym Smokiem. Po powrocie z wyprawy Sam żeni się z Różą. W ostatniej scenie filmu widzimy jak Sam wraca do domu z Szarych Przystani, u drzwi spotyka żonę z dwójką ich dzieci.

Megan N. Fontenot napisała artykuł o Róży Cotton, w którym nazywa związek, między nią a Samem, kluczowym dla Władcy Pierścieni^[114].

Był farmerem z Longbottom w Południowej Ćwiartce Shire’u.

W 1070 roku według kalendarza Shire’u (2670 Trzeciej Ery), za panowania thana Isengrima Drugiego jako pierwszy hodował galenas, zwaną też fajkowym zielem. W Zielniku Shire’u Meriadok Brandybuck spekuluje, iż Tobold Hornblower o zielu dowiedział się w Bree.

Jego imieniem nazwano najszlachetniejszą odmianę fajkowego ziela, Stary Toby, uhonorowując tym samym pierwszego hodowcę.

Syn młynarza, wróg Sama. Pewnego wieczoru, dokładnie w kwietniu 3018 TE, w karczmie Pod Zielonym Smokiem rozmawiał z Samem Gamgee o istnieniu elfów i innych magicznych istot. Ted odnosił się do nich pogardliwie.

Później, kiedy Drużyna Pierścienia znajdowała się w Lothlórien, Sam spojrzał w Zwierciadło Galadrieli. Widząc jak w Shire drzewa są wycinane, a Dziadziunio Gamgee zostaje wyrzucony z domu, za głównego winowajcę tych czynów osądzał właśnie Teda Sandymana.

Kiedy Frodo i Sam, wraz z Pippinem i Meriadokiem, wrócili do Shire, zobaczyli ceglany młyn. Gdy wybierali się do Wodza, Ted wybiegł do nich i obśmiał Sama z powodu jego lamentów nad ścięciem Urodzinowego Drzewa. Ted uciekł, kiedy zobaczył uzbrojenie podróżników i idących za nimi buntowników.

Informacje na jego temat znajdują się w Niedokończonych opowieściach.

• W angielskim oryginale – Amdír / Malgalad^[115]
• Przekład Pauliny Braiter i Agnieszki Sylwanowicz – Amdír / Malgalad
• Przekład Radosława Kota – Amdír / Malgalad

Wraz z częścią Sindarów ruszył na wschód po tym, jak ich kraj został zdewastowany w czasie Wojny Gniewu. Został następnie przywódcą elfów z Lothlórien.

W 3434 roku Amdír odpowiedział na wezwanie Gil-galada, by dołączyć do walki przeciwko Sauronowi w wojnie Ostatniego Sojuszu. Elfowie Amdíra byli odważni, ale słabo uzbrojeni. Amdír zginął na Martwych Bagnach w Bitwie na Dagorlad.

Wspominają o nim bohaterowie Władcy Pierścieni. Więcej informacji na jego temat zawierają Dodatki do trzeciego tomu powieści oraz Niedokończone opowieści.

Był synem Amdíra^[116]. Został władcą Lothlórien po swoim ojcu. Być może brał w udział w wojnie Ostatniego Sojuszu. Przez następne lata w spokoju rządził swoją krainą. Przejął obyczaje Elfów Leśnych i zamieszkał wśród wysokich drzew na wielkim zielonym wzgórzu, zawsze odtąd zwanym Cerin Amroth^[117]. Jego wybranką serca była Nimrodel, która jednak nie chciała go poślubić, choć odwzajemniała jego miłość. Amroth więc przez wiele lat żył samotnie. Pod wpływem ukochanej, zapewne jako pierwszy z elfów, założył swój dom na drzewie, w wysoko położonym talanie.

W 1981 roku Trzeciej Ery, gdy krasnoludowie uciekli z Morii, a pojawili się tam orkowie, Amroth opuścił Lórien ruszając na poszukiwanie Nimrodel, zostawiając władzę Galadrieli i Celebornowi. Nimrodel bowiem (podobnie jak wielu innych elfów) uciekła ze swej krainy, przerażona złymi wydarzeniami. Odnalazł ją na skraju Fangornu.

Tam, po długiej rozmowie, oboje poprzysięgli sobie miłość. Amroth obiecał Nimrodel, że zabierze ją na Zachód, na Tol Eressëę. Razem ruszyli do przystani elfów Edhellond, jednak zostali w drodze rozdzieleni i Amroth (po bezskutecznych poszukiwaniach) samotnie dotarł do celu. Zastał tam jeszcze niewielu elfów na jednym statku. Namawiając ich do zaczekania na Nimrodel, zwlekał z odpłynięciem. Jednak pewnej nocy burza zerwała cumy i zepchnęła okręt na pełne morze. Zdesperowany Amroth z okrzykiem Nimrodel! rzucił się do wody i popłynął w stronę lądu. Przez dłuższy czas zmagał się z falami, lecz w końcu utonął w wodach zatoki Belfalas.

O losach Amrotha i Nimrodel opowiedział członkom Drużyny Pierścienia Legolas w czasie wędrówki przez Lórien.

Imię Amroth zostało zaadaptowane do sindarinu z mowy Elfów Leśnych; znaczy Wspinający się wysoko. Faktycznie było to przezwisko nadane mu, bowiem mieszkał w wysoko położonym na drzewie talanie. Jego pierwotne imię zostało zapomniane.

Pojawia się w niedokończonych opowieściach.

Jeden z Sindarów, przybrany ojciec Tuora. Kiedy Riana wyruszyła w podróż by odszukać swojego męża Huora Annael wraz z innymi elfami pomógł jej przetrwać zimę i wziął pod swoją opiekę jej nowo narodzonego syna.

Mieszkał w królestwie Doriathu, dowodził strażnikami broniącymi jego granic. Słynął z waleczności i umiejętności tropicielskich. Najbardziej znany był jednak jako mistrz posługiwania się łukiem Belthrondingiem i strzałą Dailir. On i Mablung byli jedynymi elfami z Doriathu walczącymi w Nirnaeth Arnoediad. Beleg pomógł również Haladinom w walce z orkami w Brethilu.

Był nauczycielem, przyjacielem i towarzyszem broni Túrina Turambara. Gdy Túrin został wygnany z Doriathu, Beleg, na polecenie króla Thingola, wyruszył na poszukiwania. Po roku poszukiwań trafił na obóz bandytów, którym Túrin przewodził. Ci związali go i pobili, dopiero gdy ich przywódca powrócił do obozowiska i poznał dawnego przyjaciela, uwolnił go z więzów. Nie udało się jednak elfowi nakłonić Túrina do powrotu do Menegroth, toteż wkrótce rozstali się na powrót.

Przed wyruszeniem na poszukiwania Túrina, król Thingol ofiarował Belegowi Anglachel. Podczas ofiarowania prezentu królowa Meliana wypowiedziała słowa: „W tym mieczu jest złośliwość. Zachowało się w nim coś z czarnego serca płatnerza, który go wykuł. Nie pokocha ręki, która nim będzie władała, i niedługo pozostanie w jej służbie.” (tłum. Maria Skibniewska).

Wkrótce potem (już po odnalezieniu Túrina) wyruszył do Dimbaru, przepędzając stamtąd orków. Później jednak ponownie wyruszył na poszukiwania Túrina. Odnalazł go na Amon Rûdh i przystał do bandy jego zbójców. Wkrótce jednak wskutek zdrady krasnoluda Mîma obóz został napadnięty, Túrin porwany, a Beleg ciężko ranny. Po przepędzeniu zdrajcy i wyleczeniu najgłębszych ran ruszył tropem orków, którzy porwali jego przyjaciela na północ. Tam spotkał Gwindora, który uciekł z Angbandu i wskazał Belegowi obóz, w którym więziono Túrina. Razem podeszli obóz i w burzową noc zdecydowali się uwolnić go. Wynieśli go nieprzytomnego z obozu orków, jednak gdy elf rozcinał więzy, ostrze jego miecza drasnęło więźnia, który rozbudzony nagle wyrwał Belegowi miecz i sądząc, że to orkowie znowu rozpoczynają tortury zabił go. Tak w 487 roku Pierwszej Ery zakończył życie z ręki tego, którego najbardziej kochał jeden z największych wojowników sindarskich, spełniła się również przepowiednia Meliany.

Jego imię znaczy Potężny. Znany był również jako Beleg Cuthalion (Beleg Mocny Łuk) lub Łuk.

W filmowej adaptacji Władcy Pierścieni Celeborna grał Marton Csokas.

Pochodził z Doriathu. Był spokrewniony z Thingolem. W Pierwszej Erze związał się z Galadrielą.

Po zniszczeniu Beleriandu pod koniec Pierwszej Ery udał się wraz z Galadrielą do Lindonu, kraju rządzonego przez Gil-galada. Następnie zamieszkali w Eregionie, by następnie przejść przez Góry Mgliste i ostatecznie osiąść w Lothlórien. Tam panowali nad plemieniem Galadhrimów.

W Czwartej Erze Celeborn był przez jakiś czas królem Lothlórien, lecz bez Galadrieli czuł się coraz bardziej znużony Śródziemiem, wyjechał więc do Rivendell. Później zapewne odpłynął za Morze.

Jego postać jest także ukazana na kartach kolekcjonerskich firmy Decipher, a także na figurce metalowej LotR firmy Games Workshop.

Imię Celeborn znaczy Srebrne drzewo.

Należał do szczepu Telerich. Jego prawdziwe imię brzmiało Nówe. Był żeglarzem i szkutnikiem. W Pierwszej Erze władał Falas (w Beleriandzie Zachodnim) i przez długi czas trzymał się z dala od sporów Ñoldorów i Sindarów. Po zniszczeniu krainy w następstwie bitwy Nirnaeth Arnoediad przeniósł się wraz z Gil-galadem na wyspę Balar. W Drugiej i Trzeciej Erze był władcą Szarych Przystani. Przechowywał Naryę, jeden z Trzech Pierścieni, który przekazał później Gandalfowi. Przechowywał on też tzw. Kryształ Elendila.

Círdan walczył u boku Gil-galada przeciw Sauronowi w armii Ostatniego Sojuszu. Był także członkiem Białej Rady. Bardzo wysoki, pod koniec Trzeciej Ery miał wygląd starca i jako jedyny elf w Śródziemiu nosił długą brodę.

W ekranizacji Władcy Pierścieni reżyserii Petera Jacksona Círdan pojawia się – choć niewymieniony z imienia – dwukrotnie: w prologu Drużyny Pierścienia, gdy elfowie odbierają swe Trzy Pierścienie, oraz w końcówce Powrotu króla, gdy powiernik Pierścienia wsiada na statek w Szarych Przystaniach. W filmach występuje on jednak bez brody.

Elf uznawany za jednego z najlepszych minstreli w Śródziemiu, uczony pochodzący z Doriathu, zasłynął jako twórca cirth. Był zakochany w Lúthien i dwa razy zdradził jej zamiary Thingolowi. Po ślubie Lúthien i Berena udał się na wschód, a jego dalsze losy pozostają nieznane.

Młodszy brat Elwego i Olwego.

Jest wspominany w Niedokończonych opowieściach przy omawianiu tematu Galadrieli i Celeborna. Ponieważ Celeborn jest w Silmarillionie przedstawiony jako krewny Thingola, Tolkien chciał wyjaśnić tę więź. Jednym z rozwiązań było uczynienie Celeborna wnukiem Elmo, mało ważnego brata Elwë, który pozostał w tyle, kiedy Elwë zaginął, stając się jednym z Sindarów z Doriathu. W tej koncepcji Elmo miał syna o imieniu Galadhon, który z kolei spłodził Celeborna i drugiego syna o imieniu Galathil, który był ojcem Nimloth.

W pismach, które wydawały się późniejsze niż omówione powyżej, Celeborna uczyniono Telerim i krewnym Olwë z Valinoru, ale nie było to rozwijane ani publikowane.

Pozostaje zatem niepewne, czy Elmo pozostałby w legendarium Śródziemia.

Urodzony przed początkiem Pierwszej Ery, zamordowany w 345 roku^[118] Pierwszej Ery.

Początkowo był członkiem rodu królewskiego w Doriacie. Kiedy Meliana opasała Doriath swoją Obręczą, Eöl wyprowadził się z lasu Region do Nan Elmoth, na wschód od Doriathu.

Eöl był zręcznym rzemieślnikiem i mistrzem w kuciu mieczy. Wynalazł galvorn. Z niego zrobił sobie zbroję, którą nosił, i dwa miecze: Anglachel i Anguriel. Anglachela podarował Thingolowi jako zapłatę za to, że może mieszkać w Nan Elmoth, później miecz ten był używany przez Túrina Turambara. Anguriela zatrzymał dla siebie. Jego mistrzostwo w kuciu mieczy wywoływało zachwyt u krasnoludów i Eöl zaprzyjaźnił się z krasnoludami z Nogrodu i Belegostu w Górach Błękitnych.

Pewnego dnia w czwartym wieku Pierwszej Ery Eöl natknął się w puszczy Nan Elmoth na Aredhelę, siostrę Turgona, która wywędrowała z Gondolinu i zaginęła. Eöl zaciągnął ją głębiej do lasu i złapał w pułapkę. Aredhela została jego żoną i urodziła mu syna, Maeglina.

Eöl nienawidził Ñoldorów (za to, jak sądził, że dopuścili do powrotu Morgotha i zmącenia spokoju Beleriandu), dlatego też odmówił Aredheli powrotu do królestwa brata ze swoim synem.

W połowie lata, wiele lat później, Eöl wybrał się w podróż do Gór Błękitnych, by świętować z krasnoludami z Nogrodu. Wrócił do domu wcześniej, niż przypuszczał i zobaczył, że jego żona i syn uciekli. Gdy zdał sobie sprawę, że Aredhela i Maeglin zmierzają do Gondolinu, rzucił się za nimi w pogoń. Gdy dotarł w pobliże ukrytego wejścia do Gondolinu, został schwytany i zabrany przed oblicze króla. Został dobrze przywitany jako krewniak, ale ten, kto już się dostał do Ukrytego Królestwa, nie mógł nigdy go opuścić. Eöl, rozwścieczony tym, że utracił swoją wolność, wyrzucił zatrutą strzałkę w Maeglina. Aredhela zasłoniła syna i to ona została śmiertelnie zatruta, po czym zmarła. Eöl przypieczętował tym swój los: za karę został zepchnięty w przepaść Caragdûr.

Według późniejszych tekstów^[119] Tolkiena pochodzenie Eöla było inne. Miał być Avarim z klanu Tatyar^[120], a nie Sindarem.

Pojawia się w Hobbicie. Był ochmistrzem Thranduila. Jego skłonność do picia umożliwiła ucieczkę uwięzionej przez Thranduila kompanii Thorina (Galion poczęstował trunkiem dowódcę straży i gdy już obaj byli tak pijani, że stracili przytomność, Bilbo wykradł dowódcy klucze do celi).

W filmie Hobbit: Pustkowie Smauga Galiona zagrał Craig Hall.

Elf z Szarych Przystani, emisariusz Círdana i jego przedstawiciel na Naradzie u Elronda. W czasie obrad bardzo aktywny, sprzeciwiał się tak powierzeniu Jedynego Pierścienia Tomowi Bombadilowi (co proponował Erestor), jak i – co sugerował Glorfindel – ciśnięciu go w morskie odmęty.

Legolas był synem Thranduila i przedstawicielem elfów w Drużynie Pierścienia.

Służył w armii Thingola. Razem z Belegiem był jednym z wielkich kapitanów Sindarów. Razem z Berenem brał udział w Polowaniu na Wargów. Został dowódcą strażników Doriathu, gdy Beleg wyruszył na poszukiwanie Túrina Turambara. Gdy Morwena Eledhwen, mieszkająca wtedy w Doriath dowiedziała się o upadku Nargothrondu i o możliwości przebywania tam jej syna – Túrina Turambara – zapragnęła tam wyruszyć. Mablung został wybrany przez Thingola dla jej ochrony w podróży. Mablungowi nie udało się ochronić jej przed Glaurungiem, który spowodował, że Niënor popadła w amnezję i uciekła od niego, a Morwena przepadła na pustkowiach. Udało mu się uciec, odnalazł splądrowany Nargothrond, bez Turina. Wracając, Glaurung zostawił go przy życiu, informując o stracie Morweny i Niënor. Znalazł ponownie Niënor, lecz w czasie ataku orków, pod wpływem Glaurunga, uciekła. Pokonany Mablung wrócił do Doriathu, lecz później przez wiele lat poszukiwał ich obu.

Wyruszył do Brethilu, gdzie dowiedział się, że był tam Glaurung i tam też spotkał Túrina. Gdy ten dowiedział się, że Niënor była jego żoną i siostrą jednocześnie i że ją stracił, popełnił samobójstwo. Mablung zginął w czasie plądrowania Menegrothu przez krasnoludów, broniąc skarbca.

Mablung znaczy Ciężka Ręka. Było to prawdopodobnie tylko jego epessë, a jego prawdziwe imię nie jest znane.

Byłą młodą dziewczyną mieszkającą w Doriacie. Rzadko odwiedzała Menegroth, gdyż nie lubiła wielkich budowli i wolała przebywać w lesie. Gdy w Doriacie przebywał mały Túrin, Nellas pełniła rolę jego opiekunki. Gdy człowiek wyrósł, przestali się spotykać, lecz dziewczyna nadal strzegła go z ukrycia, aż do czasu jego ucieczki z Ukrytego Królestwa.

To dzięki zeznaniom Nellas Thingol poznał prawdę o śmierci Saerosa i cofnął swoje słowa, w których oskarżył Túrina o bezpodstawne morderstwo.

Była córką Galathila. Poślubiła Diora i urodziła mu troje dzieci: bliźniaków Eluréda i Elurína oraz Elwingę. Wraz z mężem mieszkała opodal Lanthir Lamath, aż do czasu, gdy przenieśli się do Doriathu (505 rok Pierwszej Ery). Zginęła w czasie napaści synów Fëanora na Menegroth w 509 roku.

Jej imię znaczy Białe kwiecie.

Był pierwszym królem Mrocznej Puszczy. Panował w Drugiej Erze. Był ojcem Thranduila.

Dołączył do Ostatniego Sojuszu i zginął w bitwie na Dagorlad wraz z dwoma trzecimi swojej armii. Jego syn przeżył i przejął władzę w Mrocznej Puszczy.

Syn Lenwego, wódz Nandorów. Poprowadził znaczną część plemienia swego ojca znad brzegów Anduiny na zachód. Po długiej wędrówce przeprawił się przez Ered Luin i dotarł do Ossiriandu, gdzie się osiedlił. Walczył w Pierwszej bitwie o Beleriand na czele znacznego zastępu elfów. Poległ otoczony przez orków na szczycie Amon Ereb.

Imię Denethor znaczy Gibki i smukły.

Mieszkali w lasach Lothlórien, byli podwładnymi Galadrieli. Strzegli północnych granic królestwa. 15 stycznia 3019 Trzeciej Ery przy Nimrodel przywitali Drużynę Pierścienia, która podążała z Morii i zaprowadził ich do Caras Galadhon. Wkrótce Orophin i Rúmil oddalili się, zanosząc do Caras Galadhon wieści o pojawiających się w Lórien patrolach orków.

Tylko Haldir potrafił płynnie mówić Westronem. Przed spotkaniem z drużyną znał Aragorna oraz Legolasa.

W ekranizacji Petera Jacksona nigdzie nie padają imiona Orophina ani Rúmila, natomiast rolę Haldira rozbudowano. Pojawia się on nie tylko w pierwszej części trylogii, ale i Dwóch wieżach: na polecenie Elronda i Galadrieli Haldir poprowadził oddział dwustu elfów na pomoc ludziom oblężonym w Helmowym Jarze przez 10 tys. Uruk-hai. W bitwie poległ tak on, jak i wszyscy jego pobratymcy.

W postać Haldira wcielił się nowozelandzki aktor Craig Parker.

Należał do Telerich prowadzonych przez Olwego. Przed przekroczeniem Anduiny wraz z synem Denethorem i gromadą innych elfów odłączył się i osiadł w dolnym odcinku rzeki, tworząc w ten sposób nowe plemię, Nandorów^[121].

Wspominają o niej bohaterowie Władcy Pierścieni. Więcej informacji na jej temat zawierają Dodatki do trzeciego tomu powieści oraz Niedokończone opowieści.

Pochodziła z plemienia Elfów Leśnych. Mieszkała w Lothlórien, w domu pośród gałęzi drzewa, rosnącego opodal wodospadu strumienia, nazwanego później jej imieniem. Była ukochaną Amrotha, władcy Lothlórien. Choć odwzajemniała jego uczucie, przez długi czas nie chciała go poślubić. Uważała bowiem, iż pobratymcy Amrotha (Sindarowie i Ñoldorowie) przynieśli ze sobą wojnę, przybywając z zachodu.

W 1981 roku Trzeciej Ery, gdy w Khazad-dûm uwolniono Balroga, Nimrodel (tak jak wielu innych elfów) uciekła z Lothlórien, przerażona tymi wydarzeniami. Amroth odnalazł ją na obrzeżach Fangornu. Tam, po długiej rozmowie, oboje poprzysięgli sobie miłość. Razem ruszyli dalej na południe, bowiem Amroth obiecał ukochanej, iż zabierze ją na Zachód, na Tol Eressëę. W czasie dalszej podróży do przystani Edhellond zostali jednak rozdzieleni i Nimrodel zaginęła podczas wędrówki przez Ered Nimrais.

Losy jej jak i Amrotha, były tematem wielu podań i pieśni. Jedną z nich (zaczynająca się od słów: Córeczka elfów – to jak w dzień / Gwiazdka na niebie czystym^[122]) przytoczył Drużynie Pierścienia Legolas w czasie wędrówki przez Lothlórien.

Imię Nimrodel zostało zaadaptowane do sindarinu z mowy Elfów Leśnych; znaczy Pani białej groty.

Niewiele o nim wiadomo, z wyjątkiem informacji na temat jego stosunku do Túrina Turambara. Jako jeden z niewielu elfów ze Śródziemia został opisany w negatywnym świetle, jako bardzo arogancki.

Saeros był jednym z Laiquendich, którzy zbiegli do Doriathu po Pierwszej bitwie o Beleriand. Przez następne pięć wieków stał się wysokim doradcą Thingola, władcy Doriathu.

W 482 roku Pierwszej Ery Túrin wracał z pogranicza Doriathu, gdzie prowadził walki. Zmęczony, głodny i zasmucony usiadł przy królewskim stole na miejscu zajmowanym zwykle przez Searosa. Saeros rozgniewał się tym przywłaszczaniem. Zasiadając naprzeciw człowieka, obraził go oraz jego matkę. W odpowiedzi na to Túrin rzucił w twarz rywala pucharem.

Następnego dnia wczesnym rankiem Saeros napadł na wracającego na pogranicze Túrina. Został przez niego pokonany, pozbawiony ubioru i przegoniony. Uciekając, spadł z przepaści. Po tym wydarzeniu Túrin, sądząc, że zostanie oskarżony o morderstwo, uszedł z królestwa Thingola.

Jakiś czas później w procesie Thingol uznał, iż Túrin jest niewinny.

Pojawia się w Niedokończonych opowieściach.

Pochodziła z plemienia Elfów Leśnych. Żyła w Lothlórien i była jedną z towarzyszek Nimrodel. W czasie ucieczki na południe (z obawy przed orkami z Khazad-dûm) zagubiła się. Odnalazł ją Imrazôr, książę Belfalas i poślubił. Mithrellas urodziła mu dwoje dzieci: Galadora i Gilmith. Później jednak potajemnie go opuściła. Jej dalszy los pozostaje nieznany.

Obudził się w Cuiviénen. Był przywódcą Vanyarów, uważanym także za króla wszystkich elfów. Poprowadził swój lud do Amanu jako pierwszy. Zbudował w Tirionie Mindon Eldalieva, qya. Strzelistą Wieżę Ludu Eldarów. Zamieszkał w Taniquetilu poniżej sal Manwego.

Jego imię prawdopodobnie oznacza Pierwszy (obudził się w Cuiviénen jako pierwszy, pierwszy dotarł do Amanu, był pierwszy spośród elfów).

Zakochała się ze wzajemnością w Finrodzie Felagundzie. Nie poszła za nim do Śródziemia, więc Finrod nigdy z nikim się w Śródziemiu nie ożenił. Gdy został zabity, wrócił do Amarië w Amanie.

Informacje na jej temat znajdują się w Silmarillionie. Więcej wzmianek można znaleźć w tomach X i XII Historii Śródziemia.

• W angielskim oryginale – Indis the Fair
• Przekład Marii Skibniewskiej – Indis Piękna

Była drugą żoną Finwego. Miała z nim dwóch synów, Fingolfina i Finarfina i trzy córki, Findis, Irimë i Faniel. Była również macochą Fëanora. Po uśmierceniu jej męża przez Melkora razem ze starszą córką, Findis, powróciła do swego rodzinnego plemienia Vanyarów, by tam zamieszkać. Jej matka była siostrą Ingwego.

Miała włosy koloru złotego i odznaczała się wysokim wzrostem. Znano ją z wielkiej urody i nazywano Indis Piękną.

Ród Finwego przewodził szczepowi Ñoldorów i z rodziną tą był związany tytuł Najwyższego Króla Ñoldorów. Gałąź tego rodu (potomkowie Fingolfina) dała początek rodowi półelfów przez Idril, matkę Eärendila. Gałąź Finarfina także związana jest z półelfami (przez Celebríanę, żonę Elronda).

Míriel

Finwë

Indis

Nerdanela

Fëanor

Findis

Fingolfin

Anairë

Irimë

Finarfin

Eärwena

Maedhros, Maglor, Celegorm, Caranthir, Curufin, Amrod, Amras.

Fingon, Turgon, Aredhela, Argon.

Finrod, Angrod, Aegnor, Galadriela.

Fingolfin

Anairë

Fingon

Turgon

Elenwë

Aredhela

Eöl

Argon

<