French
DeutschIgnacy Pilwiński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 25 sierpnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 14 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  | |
Ignacy Pilwiński (ur. 25 sierpnia 1896 w Wilnie, zm. 14 września 1939 w Kutnie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Wilnie, w rodzinie Józefa i Marii z Mierzyńskich[1]. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[2]. Służył w 25 Pułku Piechoty w Piotrkowie[3][4][5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1833. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6], a 18 lutego 1928 mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 196. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W kwietniu tego roku został wyznaczony w macierzystym oddziale na stanowisko oficera sztabowego pułku[8][9]. W lipcu 1929 został przesunięty na stanowisko dowódcy III batalionu[10][11], a w marcu 1931 przeniesiony do 86 Pułku Piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy batalionu[12]. W czerwcu 1933 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[13][14]. Później został przeniesiony do 68 Pułku Piechoty we Wrześni na stanowisko dowódcy II batalionu, detaszowanego w Jarocinie[15]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 22. lokatą w korpusie oficerów piechoty[16][17].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na czele II baonu 68 pp. Zmarł 14 września w Kutnie w następstwie odniesionych ran[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4456[18]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[18]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Straty ↓.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 88.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 97.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 197, 421.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 184, 364.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 69.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 133.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 41, 185.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 211.
- ↑ Jarno 2003 ↓, s. 99.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 24.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 628.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 418.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 16.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 34.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
- Witold Jarno. Garnizon piotrkowski w okresie międzywojennym (1921–1939). „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”. 76, 2003. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. ISSN 0208-6050.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-10-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].