Ignacy Romanowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ignacy Gustaw Romanowski, także Gustaw Romanowski (ur. 1 lutego 1940 w Wilnie^[1]) – dziennikarz, publicysta, redaktor naczelny „Głosu Porannego” (1990–1992) i „Kroniki Miasta Łodzi” (2003–2018).

Romanowski w okresie PRLu pracował jako dziennikarz w „Głosie Robotniczym”, gdzie pełnił funkcję zastępcy kierownika działu kultury. W 1982 został zwolniony z czasopisma^[2] oraz wydalony z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, za podważanie partii i jej roli w pracy dziennikarskiej. W konsekwencji również w latach 1983–1986 otrzymał zakaz wyjazdów do krajów kapitalistycznych i Jugosławii^[1]. Od ogłoszenia stanu wojennego w Polsce do stycznia 1982 redagował czasopismo „Łódzka Grupa Informacyjna”^[3]. Działał także w „Solidarności”^[1], publikował w „Solidarności Ziemi Łódzkiej” i „Głosie Łodzi”, który kolportował^[3].

Od 1982 tworzył raporty dla Komitetu Helsińskiego^[3] oraz jako prawnik charytatywnie pomagał represjonowanym pisać pozwy i pisma procesowe do sądów. W latach 1986–1988 był redaktorem miesięcznika „Droga”^[4]. W latach 1990–1992 był redaktorem naczelnym „Głosu Porannego”^[5][2]. W latach 2003^[6]–2018^[7] był redaktorem naczelnym „Kroniki Miasta Łodzi”^[6]. Redakcja, którą kierował w 2012 za całokształt dotychczasowych osiągnięć otrzymała nagrodę „Superekslibris” oraz „Citta Nostrá” za konsekwentne realizowanie idei czasopisma miejskiego przyznawaną przez Fundacje Regionów Europejskich we Włoszech^[6]. Romanowski należy do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki, Stowarzyszenia Historyków Sztuki oraz jest członkiem i założycielem Klubu Inteligencji Katolickiej w Łodzi^[6].

• Nagroda Miasta Łodzi (2013)^[6]