Imperial (samochód) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy samochodu z lat 1955–1983. Zobacz też: Imperial (marka samochodów), Chrysler Imperial (1926) i Chrysler Imperial (1989).

Imperial – samochód osobowy klasy luksusowej produkowany pod amerykańską marką Imperial przez koncern Chryslera w latach 1955–1983, w ramach sześciu generacji. Jako podstawowy model marki Imperial, nie nosił odrębnej nazwy modelu.

Imperial (I)

Imperial z 1955 roku
Producent	Imperial
Zaprezentowany	listopad 1954
Okres produkcji	1954–1956
Miejsce produkcji	Detroit
Poprzednik	Chrysler Imperial
Następca	Imperial (II)
Dane techniczne
Segment	F
Typy nadwozia	4-drzwiowy sedan 2-drzwiowe coupé
Skrzynia biegów	2-biegowa automatyczna
Napęd	tylny
Długość	5692-5832 mm[1]
Szerokość	2002-2009 mm[1]
Wysokość	1554[1]
Rozstaw osi	3302-3378 mm[1]
Masa własna	2100-2200 kg
Liczba miejsc	6
Dane dodatkowe
Pokrewne	Crown Imperial
Konkurencja	Cadillac Series 62 Lincoln Premiere Packard 400
Multimedia w Wikimedia Commons

Pod koniec 1954 roku koncern Chrysler podjął decyzję o wydzieleniu obecnej na rynku od 1926 roku najdroższej linii modelowej Chrysler Imperial jako osobnej marki, tworząc w ten sposób nową, niszową markę luksusowych samochodów Imperial. Nowa marka miała konkurować z samochodami Cadillac i Lincoln, a Chrysler zyskał dzięki temu pięć oddziałów, odpowiadających markom koncernu General Motors z odpowiednich segmentów cenowych^[2]. Pierwszym modelem został przedstawiony 17 listopada 1954 roku Imperial pierwszej generacji 1955 roku modelowego^[2], który powstał na zmodyfikowanej płycie podłogowej poprzednika spod znaku Chryslera. Samochód otrzymał całkiem nowe nadwozie zaprojektowane przez zespół Virgila Exnera, w ramach programu unowocześnienia wizerunku samochodów Chryslera Forward Look^[3]. Nowa sylwetka wszystkich modeli koncernu była niższa, szersza i dłuższa, bardziej dynamiczna i pozbawiona wystających na boki błotników tylnych, z wygiętą na boki panoramiczną szybą przednią i tylną^[2]. Całkowicie odkryte koła potęgowały sportowe wrażenie^[2]. Odrębnym elementem stylistyki Imperiala stała się podwójna atrapa chłodnicy, z grubą chromowaną kratą, przedzielona pionowym pasem blachy z logo marki – stylizowanym orłem, odróżniająca go od modeli Chryslera, poza najdroższym sportowym C-300^[2]. Detalem wyróżniającym Imperiala od innych marek były też wolnostojące ozdobne chromowane lampy na szczycie błotników tylnych^[2]. W anglojęzycznej literaturze lampy te określane były jako styl gunsight – celownika lotniczego^[4]. Rury wydechowe i światła cofania były zintegrowane ze zderzakiem^[4]. W pierwszym roku produkcji ozdoby boczne stanowiły poziome listwy z zębem podkreślającym przednią krawędź lekko wyoblonych tylnych błotników^[4]. Rozstaw osi był większy od Chryslerów i wynosił 3,3 m (130 cali)^[5]. Bazowy model Imperial stał się następcą linii Chrysler Custom Imperial, a oprócz niego produkowano wydłużony luksusowy model Crown Imperial^[2].

Napęd stanowił silnik V8 Hemi o pojemności 5,4 l (331,1 in³) i mocy 250 KM (brutto)^[2][a]. Napęd był przenoszony przez dwubiegową automatyczną skrzynię biegów PowerFlite z selektorem umieszczonym w pierwszym roku na desce przyrządów^[2]. W wyposażeniu standardowym były m.in. elektryczne szyby i regulacja foteli, wspomaganie kierownicy i hamulców, a dodatkowo było dostępne radio i klimatyzacja^[2]. Produkowano w pierwszym roku dwie odmiany nadwoziowe: czterodrzwiowy sedan i dwudrzwiowe hardtop coupé z dodatkową nazwą Newport, obie sześciomiejscowe^[4]. Ceny bazowe wynosiły odpowiednio 4483 i 4720 dolarów^[2]. Wyprodukowano 11 258 samochodów 1955 rocznika, co stanowiło dwukrotny wzrost w stosunku do ubiegłorocznego Chryslera Custom Imperial^[2].

W 1956 roku modelowym, zaprezentowanym 21 października 1955 roku, wprowadzono jedynie niewielkie zmiany stylistyczne, natomiast zwiększono rozstaw osi do 338 cm (133 cali), wydłużając samochód w tylnej części i dodając wyraźnie zaznaczone płetwy^[6]. Zmieniono całkiem tylny pas ze zderzakiem, klasycznymi rurami wydechowymi i lampami cofania w tylnej krawędzi paneli bocznych^[4]. Zmianie uległy też listwy boczne, a napis „Imperial” o zmienionym liternictwie przeniesiono z błotników przednich na tylne, ponad listwami^[4]. Powiększono również silnik do 5,8 l (354 in³), który rozwijał moc 280 KM^[6]. Skrzynia biegów PowerFlite była teraz sterowana przyciskami^[6]. Wprowadzono ponadto 12-voltową instalację elektryczną zamiast 6-voltowej^[6]. Doszła odmiana nadwoziowa: czterodrzwiowy hardtop, przy czym oba nadwozia hardtop nazwano od tego roku Southampton^[6]. Ceny bazowe sięgały od 4832 do 5225 dolarów za czterodrzwiowy hardtop Southampton, a wyprodukowano 10 458 samochodów^[6].

• V8 5.4l Hemi
• V8 5.8l Hemi

Imperial (II)

Imperial Crown hardtop 2-d z 1957
Producent	Imperial
Zaprezentowany	październik 1956
Okres produkcji	1956–1966
Miejsce produkcji	Detroit
Poprzednik	Imperial (I)
Następca	Imperial (III)
Dane techniczne
Segment	F
Typy nadwozia	4-drzwiowy sedan 2-drzwiowy kabriolet 2-drzwiowe coupé
Skrzynia biegów	3-biegowa automatyczna
Napęd	tylny
Długość	5700-5786 mm
Szerokość	2032-2062 mm
Wysokość	1417-1460 mm
Rozstaw osi	3277 mm
Masa własna	2200-2500 kg
Liczba miejsc	5
Dane dodatkowe
Pokrewne	Crown Imperial
Konkurencja	Buick LeSabre Cadillac Series 62 Lincoln Continental Mercury Marquis
Multimedia w Wikimedia Commons

Niecałe dwa lata po prezentacji pierwszego wcielenia Imperiala, producent zaprezentował zupełnie nową generację sztandarowej marki koncernu Chrysler. Samochody Imperial na 1957 rok modelowy zaprezentowano 30 października 1956 roku^[7]. Samochód zbudowano tym razem na platformie D-body. Dzięki obniżeniu nadwozia i nowoczesnej stylistyce, samochód sprawiał wrażenie wydłużonego, chociaż w rzeczywistości był nieco krótszy od modelu z poprzedniego roku^[8]. Zyskał masywną, szeroką maskę z błotnikami przedłużonymi w formie „kapturów” z chromowanymi krawędziami nad reflektorami^[7]. Charakterystycznym elementem stylistycznym stały się duże płetwy tylne, między którymi łagodnie opadała nisko poprowadzona klapa bagażnika^[9]. Na końcu płetw były wkomponowane okrągłe lampy w formie „rakietek”, otoczonych metalowymi pierścieniami, będące wyrazem mody aerokosmicznej^[9]. Pas przedni zdobiła szeroka atrapa chłodnicy z anodowanego aluminium, o wzorze drobnej kraty^[10]. Tym razem nadwozie wyraźnie odróżniało się od tańszych modeli Chryslera, pozostając jednak we wspólnym stylu drugiej odsłony nowoczesnego programu stylistycznego Forward Look^[11]. W szczególności wersja hardtop otrzymała unikalny profil rozszerzających się do góry i obejmujących dach tylnych słupków C^[7]. Smukła linia dachu była możliwa dzięki zastosowaniu po raz pierwszy wygiętych szyb bocznych^[7]. Odrębność marki podkreślało to, że samochody Imperial powstawały na nowej osobnej linii produkcyjnej^[12]. Opcjonalnie samochód mógł być wyposażony w podwójne reflektory (nie dopuszczone jeszcze we wszystkich stanach) i ozdobną imitację osłony koła zapasowego wytłoczoną na pokrywie bagażnika^[13]. Nowy był również napęd w postaci silnika V8 o pojemności 6,4 l (392 in³) i mocy 325 KM (brutto)^[7]. Napęd był przenoszony przez nową trzybiegową skrzynię automatyczną TorqueFlite^[14]. W zawieszeniu przednim wprowadzono drążki skrętne zamiast sprężyn^[10].

Oprócz podstawowego modelu Imperial, produkowanego nadal jako czterodrzwiowy sedan oraz dwu- i czterodrzwiowy hardtop Southampton, pojawiły się w gamie dwie lepiej wykończone odmiany o takim samym nadwoziu i wymiarach: Imperial Crown i Imperial LeBaron^[7]. Pierwszy z nich dodatkowo występował jako dwudrzwiowy kabriolet, a LeBaron dostępny był tylko w odmianach czterodrzwiowych^[7]. Zewnętrznie odmiana Crown różniła się symbolami korony (ang. crown), w tym nad drugim „i” w napisie Imperial, a LeBaron nosił nazwę odmiany na błotnikach przednich^[7]. Nadal oferowany był przy tym odrębny małoseryjny model luksusowej limuzyny Crown Imperial, który otrzymał podobne nadwozie stylizowane przez firmę Ghia^[7]. Ceny bazowe podstawowego Imperiala wynosiły od 4736 do 4838 dolarów (nieco mniej niż w poprzednim roku), Imperiala Crown od 5269 do 5598 dolarów za kabriolet, a Imperiala Le Baron 5743 dolary za obie wersje^[7]. Nowa stylistyka odniosła sukces i w 1957 roku modelowym wyprodukowano 18 066 samochodów Imperial, 16 851 Imperial Crown i 2640 Imperial LeBaron; łącznie 37 557^[7]. Był to zarazem najlepszy rok istnienia marki^[4]. Mimo to, sprzedaż Imperiala w tym roku była prawie cztery razy niższa od głównych konkurentów Cadillaca serii 62 i 60 Special i niewiele niższa od Lincolna Premiere i Capri^[15].

Drugie wcielenie Imperiala było zarazem najdłużej wytwarzaną generacją tego modelu - samochód wytwarzano przez 10 lat, a każdego kolejnego roku produkcji samochód przechodził kolejne restylizacje wyglądu zewnętrznego. Z roku na rok były one coraz obszerniejsze, z czasem całkowicie zmieniając wygląd pasa przedniego i tylnej części nadwozia^[16].

W ramach pierwszego liftingu w 1958 roku modelowym Imperial zyskał tylko nieznacznie przemodelowaną atrapę chłodnicy, na wzór ubiegłorocznego Crown Imperiala – z czterech kolumn poziomych poprzeczek^[17]. Standardem stały się podwójne reflektory, w związku z dopuszczeniem ich używania przez rząd federalny^[17]. Wzmocniono też silnik do 345 KM przez podniesienie stopnia sprężania do 10:1^[17]. Ceny nieco wzrosły, sięgając od 4839 do 5969 dolarów^[17]. Produkcja jednak spadła o ponad połowę, do 16 102 wszystkich odmian, co było spowodowane recesją, a dodatkowo problemami z jakością samochodów koncernu Chryslera z poprzedniego roku^[17].

W 1959 roku modelowym zmieniono w większym stopniu atrapę chłodnicy, którą tworzyła pozioma belka z pięcioma pionowymi żebrami, rozciągająca się pomiędzy umieszczonymi niżej niż poprzednio parami reflektorów^[18]. Samochód otrzymał też nowy silnik V8 o pojemności 6,8 l (413 in³) i mocy 350 KM (brutto)^[18]. Odmiany hardtop miały opcjonalnie inne wykończenia dachu, w tym landau, z imitacją skóry^[18]. Podstawowy model Imperial został oznaczony jako Imperial Custom^[18]. Wyprodukowano 17 262 samochody wszystkich odmian tego rocznika^[18]. Od tego roku produkcję przeniesiono z fabryki Chryslera przy Jefferson Avenue w Detroit do własnej fabryki w Dearborn, lecz w 1962 roku przeniesiono ją z powrotem^[4].

Rok 1960 przyniósł pierwszą dużą zmianę wyglądu Imperiala - samochód zyskał zupełnie nowy pas przedni, z atrapą chłodnicy z drobnej kratki z prostokątnymi szczelinami ponad charakterystycznym zderzakiem o kształcie spłaszczonej litery „V”^[4]. Ponownie wyżej umiejscowione reflektory były nadal nakryte masywnymi kapturami na przedłużeniu zderzaków^[4]. Z przodu maski pojawił się szeroki stylizowany orzeł, a na atrapie napis Imperial^[4]. W odróżnieniu od innych samochodów Chryslera, konstrukcja Imperiala nie uległa jednak zmianie i wciąż był oparty na zmodyfikowanej ramie i oblachowaniu z poprzednich lat, zamiast wprowadzenia nadwozia samonośnego^[19]. Oprócz pasa przedniego zmieniły się także inne elementy oraz wnętrze, zaś napęd pozostał taki sam^[19]. Wyprodukowano 17 703 samochody 1960 rocznika^[19]. Ceny bazowe wynosiły od 4923 do 5774 dolarów za odmiany Custom i Crown oraz 6318 dolarów za LeBaron^[19].

Rok później, w 1961 roku modelowym, Imperial drugiej generacji przeszedł kolejną dużą zmianę wyglądu, z całkowicie zrestylizowanym pasem przednim. Atrapa chłodnicy z poziomych chromowanych listew stała się węższa, natomiast po jej bokach utworzono nisze, w których zamontowano podwójne wolnostojące reflektory, nawiązujące do mody retro z lat 30^[4]. Nisze reflektorów nakryte były od góry kapturami z chromowanym obrzeżem i wbudowanymi pod nim kierunkowskazami^[4]. Zmieniono kształt tylnych płetw na ostrzejszy, a tylne lampy, nadal w formie „rakietek”, przeniesiono niżej ku podstawie płetw^[4]. Z oferty usunięto sedany, pozostawiając tylko nadwozia hardtop i kabriolet, zaś napęd pozostał taki sam^[20]. Nowa stylistyka reflektorów przednich była uznawana jednak za kontrowersyjną, a sprzedaż roczna spadła do 12 249 sztuk^[20].

W kolejnych dwóch latach, 1962 i 1963 roku, model z 1961 roku stanowił podstawę do kolejnych modernizacji. Zmieniał się wygląd atrapy chłodnicy i jej wypełnienia^[4].

Kolejną dużą restylizację przyniósł rok 1964, kiedy to Imperial zyskał większą, podwójną atrapę chłodnicy obejmującą większość pasa przedniego. Rok później, w 1965 roku, zyskała ona inne wypełnienie, by w końcu w ostatnim roku produkcji zostać zintegrowaną w jeden, chromowany pas^[21].

• V8 6.4l Wedge
• V8 6.8l Wedge
• V8 7.2l Wedge

Imperial III

Imperial III przed liftingiem
Producent	Imperial
Zaprezentowany	listopad 1966
Okres produkcji	1966–1968
Miejsce produkcji	Detroit
Poprzednik	Imperial II
Następca	Imperial IV
Dane techniczne
Segment	F
Typy nadwozia	4-drzwiowy sedan
Skrzynia biegów	3-biegowa automatyzna
Napęd	tylny
Długość	5702-5707 mm
Szerokość	2022 mm
Wysokość	1440-1448 mm
Rozstaw osi	3226 mm
Masa własna	2200-2400 kg
Liczba miejsc	5
Dane dodatkowe
Pokrewne	Chrysler New Yorker Chrysler Newport Chrysler Town & Country
Multimedia w Wikimedia Commons

Imperial III został zaprezentowany po raz pierwszy w 1966.

Samochód powstał na nowej platformie Chryslera C-body, zachowując podobne wymiary nadwozia. W stosunku do poprzednika Imperial III model 1967 (seria CY1-M,H) przeszedł ewolucyjny kierunek zmian - karoseria przyjęła kanciaste proporcje, z charakterystycznym, podłużnym bagażnikiem i wyraźnie zaznaczonymi błotnikami. Wprowadzono wiele zmian w szczegółach, które miały sprawić, by Imperial mniej przypominał Lincolna. Wybrzuszenie zapasowego koła całkowicie zniknęło z tyłu. Podwójny wydech nie był już standardem w kabriolecie. Jedynym sposobem, aby go uzyskać, było zamówienie wersji „TNT” silnika 440, opcji, która obiecywała większą moc. Stylistykę wzbogacono typowymi dla tej linii modelowej licznymi chromowanymi ozdobnikami^[22][23].

Opcją w przypadku coupe Crown był ‘‘Mobile Director‘‘. Zasadniczo przednie siedzenie pasażera obróciło się tyłem do kierunku jazdy, a nad tylnym siedzeniem rozłożył się mały stolik i intensywne światło. Pomysł polegał na tym, że „dyrektor” mógłby odwrócić się i wykonać pracę podczas jazdy do biura. Była to bardzo droga opcja^[24].

Imperial z 1968 (seria DY1-M,H) niewiele się zmienił od poprzedniego roku. Grill zmienił się na jaskrawo chromowany z cienkimi poziomymi paskami, podzielonymi pośrodku pionowymi chromowanymi i okrągłym emblematem Imperial Eagle. Soczewki lamp doświetlających zakręty zostały teraz zakryte dopasowanymi maskownicami. Z tyłu pozostały poziome listwy nad tylnymi światłami, uchwyt zamknięcia wlewu paliwa został zastąpiony odlewanym metalowym orłem zamiast okrągłej gałki z plastikowym emblematem. Wszystkie posiadały kolumną kierownicy pochłaniającą energię. Był to ostatni rok produkcji kabrioletu Imperial. W 1968 sprzedano łącznie 15 367 egzemplarzy Imperial^[25].

• V8 7.2l Wedge

Imperial IV

Imperial LeBaron z 1969
Producent	Imperial
Zaprezentowany	wrzesień 1968
Okres produkcji	1968–1974
Miejsce produkcji	Detroit
Poprzednik	Imperial III
Następca	Imperial V
Dane techniczne
Segment	F
Typy nadwozia	4-drzwiowy sedan 2-drzwiowe coupé
Skrzynia biegów	3-biegowa automatyczna
Napęd	tylny
Długość	5834-5977 mm
Szerokość	2009-2022 mm
Wysokość	1415-1427 mm
Rozstaw osi	3226 mm
Masa własna	2200-2400 kg
Liczba miejsc	5
Dane dodatkowe
Pokrewne	Chrysler New Yorker Chrysler Newport Chrysler Town & Country
Konkurencja	Cadillac de Ville Lincoln Continental
Multimedia w Wikimedia Commons

Imperial IV został zaprezentowany po raz pierwszy w 1968.

We wrześniu 1968 Imperial przedstawił głęboko zmodernizowany samochód trzeciej generacji, na 1969 rok modelowy^[26], którą promowano jako czwartą generację modelu. Samochód, który powstał na platformie C-body, przeszedł ewolucyjny kierunek zmian pod kątem wizualnym. Sylwetka zyskała wygładzone kształty, z mniejszą liczbą przetłoczeń i zakrzywień. Pas przedni został gruntownie przeprojektowany, gdzie pojawił się charakterystyczny zabudowany pas i chowane reflektory, które tworzyły optycznie jedną część z atrapą chłodnicy. Zmniejszono liczbę chromowanych ozdobników^[27].

Od 1971 roku oddział Imperial korporacji Chryslera został formalnie ponownie wcielony do oddziału Chrysler, jednakże samochody nadal zachowywały swoją odrębność i nie były oznaczane jako Chrysler^[28]. W produkcji pozostał tylko nieco przestylizowany model Imperial LeBaron, jako czterodrzwiowy lub dwudrzwiowy hardtop, których wyprodukowano w tym roku 11 558 sztuk^[29]. Z ceną bazową 6632–6864 dolary był nadal najdroższym modelem produkcji Chryslera^[29]. W 1972 roku modelowym znowu samochód został lekko przestylizowany, a powstało ich 15 794^[30].

• V8 7.2l Wedge

Imperial V

Imperial V
Producent	Imperial
Zaprezentowany	styczeń 1974
Okres produkcji	1974–1975
Miejsce produkcji	Detroit
Poprzednik	Imperial IV
Następca	Chrysler New Yorker Brougham
Dane techniczne
Segment	F
Typy nadwozia	4-drzwiowy sedan 2-drzwiowe coupé
Skrzynia biegów	3-biegowa automatyczna
Napęd	tylny
Długość	5870-5911 mm
Szerokość	2024 mm
Wysokość	1384-1389 mm
Rozstaw osi	3150 mm
Masa własna	2300-2400 kg
Liczba miejsc	5
Dane dodatkowe
Pokrewne	Chrysler New Yorker Chrysler Saratoga Chrysler Windsor
Multimedia w Wikimedia Commons

Imperial V został zaprezentowany po raz pierwszy w 1974 roku.

Na początku lat 70. XX wieku marka marka Imperial popadła w kryzys. Sprzedaż zaczęła spadać, a z powodu cięć finansowych koncern Chrysler był zmuszony zamknąć dedykowane dla Imperiala zakłady produkcyjne, a także wycofać konstruowanie oddzielnej platformy oraz projektu nadwozia^[31]. W ramach wdrożonych oszczędności, Imperial piątej generacji powstał na technice modelu Chrysler New Yorker, dzieląc z nim nie tylko rozwiązania konstrukcyjne, ale też niektóre panele nadwozia. Samochód zachował charakterystyczne, chowane reflektory i masywną, podłużną maskę^[32].

Po roku produkcji, w 1975 podjęto decyzję o zakończeniu produkcji piątej generacji Imperiala i wycofaniu marki z rynku. W ramach nowej polityki modelowej koncernu Chrysler, producent zdecydował się zastąpić limuzynę Imperial luksusową odmianą Brougham dziewiątej generacji modelu New Yorker^[33].

• V8 7.2l Wedge

Imperial VI

Imperial VI
Producent	Imperial
Zaprezentowany	luty 1980
Okres produkcji	1980–1983
Miejsce produkcji	Windsor
Poprzednik	Chrysler New Yorker Brougham
Następca	Chrysler Imperial
Dane techniczne
Segment	F
Typy nadwozia	2-drzwiowe coupé
Skrzynia biegów	3-biegowa automatyczna
Napęd	tylny
Długość	5418 mm
Szerokość	1847 mm
Wysokość	1336 mm
Rozstaw osi	2863 mm
Masa własna	1800 kg
Liczba miejsc	5
Dane dodatkowe
Pokrewne	Chrysler Cordoba Dodge Mirada
Multimedia w Wikimedia Commons

Imperial VI został zaprezentowany po raz pierwszy w 1980.

Po pięcioletniej przerwie, Chrysler zdecydował się przywrócić na rynek markę Imperial, przedstawiając zupełnie nową, szóstą i jak się później okazało – ostatnią generację tej niezależnej serii modelowej^[34]. Imperial VI powstał na platformie Chrysler J platform, na której powstały także sportowe modele Chrysler Cordoba oraz Dodge Mirada. Po raz pierwszy w historii, Imperial był oferowany tylko jako 2-drzwiowe coupé. Samochód zyskał awangardową stylistykę, wyróżniając się kanciastymi, zarysowanymi przednimi nadkolami, chowanymi reflektorami oraz charakterystycznym przetłoczeniem biegnącym wokół klapy bagażnika^[35].

Po trwającej 3 lata produkcji, Chrysler podjął decyzję o ostatecznym zakończeniu produkcji serii modelowej Imperial i przeprowadzeniu trwałej likwidacji marki Imperial. W 1989 Imperial powrócił na rynek, ale już pod marką Chryslera jako Chrysler Imperial^[36].

• V8 5.2l LA

•  Osobny artykuł: Crown Imperial.
•  Osobny artykuł: Imperial (marka samochodów).

• J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).
• J. "Kelly" Flory: American Cars, 1960–1972: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2004. ISBN 978-0-7864-1273-0. (ang.).
• Thomas A. DeMauro: Imperial Independence – 1955-1963 Chrysler Imperial. styczeń 2015. [dostęp 2020-03-24]. (ang.).

• Imperial 1956. Classic Car Catalogue.