Indukcja embrionalna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Indukcja embrionalna – zjawisko zachodzące podczas rozwoju zarodka strunowców, którego określone części (organizatory zarodka) warunkują rozwój sąsiednich komórek lub tkanek w konkretne narządy.

• centrum Nieuwkoopa

• Słownik tematyczny. Biologia, cz. 2, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 58, ISBN 978-83-01-16530-7 .