Ireneusz Dobrowolski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ireneusz Dobrowolski

Data i miejsce urodzenia	30 kwietnia 1964 Warszawa
Zawód	scenarzysta, reżyser, producent filmowy
Współmałżonek	Anna Dobrowolska
Lata aktywności	od 1985 roku
Cytaty w Wikicytatach

Ten artykuł należy dopracować:

od 2021-07 → usunąć zwodnicze wyrażenia,
od 2021-07 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ireneusz Dobrowolski (ur. 30 kwietnia 1964 w Warszawie), Irek Dobrowolski – polski scenarzysta, reżyser i producent filmowy.

Urodził się w Warszawie w rodzinie o wielowiekowej tradycji patriotycznej. Ojciec – Leszek Dobrowolski, powstaniec warszawski ps. „Wrzos”, był bohaterem walk na Starym Mieście. Jest stryjecznym bratankiem autora słów hymnu powstania Warszawskie Dzieci – Stanisława Ryszarda Dobrowolskiego, autora książki o ich wspólnym przodku Jakubie Jasińskim.

Ukończył XXVIII LO im. Jana Kochanowskiego w Warszawie, studiował na Wydziale Wiedzy o Teatrze warszawskiej PWST (obecnie Akademia Teatralna), był stypendystą Ministra Kultury na studiach reżyserskich w moskiewskim GiTiSIE i kijowskim KGITiK.

W roku 1989 rozpoczął pracę w Teatrze Telewizji TVP, gdzie zdał egzamin aplikancki filmem dokumentalnym Teatr i polityka. Dziady 1968. W roku 1991 rozpoczął działalność jako niezależny producent, pracując jednocześnie nad kolejnymi filmami swojego autorstwa. Najważniejszym osiągnięciem tego okresu była pierwsza, korporacyjna reklama PZU – historia jego autorstwa ze zdjęciami Pawła Edelmana. W roku 1996 rozpoczął współpracę z Canal+ Polska, stając się w roku 1997 szefem artystycznym stacji. W późniejszym okresie szefował działom artystycznym TVN (konsultant artystyczny), Wizja TV (szef oprawy i promocji), Fincast – Polcast (dyrektor artystyczny Tele5).

Kolejnym ważnym wydarzeniem w jego karierze artystycznej była realizacja głośnego i wielokrotnie nagradzanego filmu dokumentalnego Portrecista o słynnym, a wcześniej nieznanym fotografie z Auschwitz – Wilhelmie Brasse. Film nie tylko przypisał autorstwo najważniejszym ikonom zagłady w niemieckim obozie koncentracyjnym, ale również odkrył słynne zdjęcie Czesi Kwoki, trzynastoletniej dziewczynki z Zamojszczyzny, zamordowanej przez Niemców zastrzykiem z fenolu, której historię opowiedział Brasse. Zdjęcie to stało się światową ikoną zagłady dzieci i inspiracją dla wielu artystów jak choćby dla Mariny Amaral.

Kolejnym ważnym wydarzeniem był nowatorski film fabularny o powstaniu warszawskim Sierpniowe niebo. 63 dni chwały. Pomimo niejednoznacznego odbioru krytyki, film stał się kultowy dla wielu widzów. Sześć lat po premierze, fanpage filmu ma 320 tysięcy fanów – najwięcej ze wszystkich polskich filmów w historii^{[potrzebny przypis]}. Klipy piosenek z filmu 63 dni chwały oraz Sierpniowe niebo mają łącznie ponad 9 milionów odsłon na kanale YouTube.

Wyreżyserował film dokumentalny o polskim artyście-rzeźbiarzu, Stanisławie Szukalskim, „Struggle – The Life and Lost Art of Szukalski” produkowany przez Leonardo DiCaprio i Annę Dobrowolską dla Netflix^[1].

Obecnie pracuje nad polsko-amerykańską koprodukcją fabularną The Portraitist opartą na historii Wilhelma Brasse.

• Książę – impresja filmowa, scenarzysta i reżyser (1985)
• Racja teatru – film dokumentalny o Irenie Byrskiej, współautor (1989)
• Znajomek z Fiesole – Teatr Telewizji – B.Wienawera w reż. E. Dziewoński, asystent reżysera (1990)
• Polonez – Teatr Telewizji – J.S.Sito reż. J. Sztwiernia, asystent reżysera (1990)
• Pułapka – Teatr Telewizji – T.Różewicz, reż St. Różewicz, asystent reżysera (1990)
• Becket czyli honor Boga – Teatr Telewizji – J. Anouilh, reż G. Warchoł, asystent reżysera (1990)
• Hubner – film dokumentalny o Zygmuncie Hubnerze, współautor (1990)
• W naszym domu – Teatr Telewizji – K.Karabasz, producent (1991)
• Pan Cogito – Teatr Telewizji – Z.Herbert, reż. Z.Zapasiewicz, producent (1991)
• Teatralna ballada – Teatr TV P. Jurek, reż. W. Komasa, producent (1992)
• Teatr i polityka. Dziady 1968 – scenarzysta i reżyser (1992)
• Teatr w telewizji – film dokumentalny o prapoczątkach gatunku, współautor, prowadzący narrację (1992)
• Tajemnice służewskiego wzgórza – reżyser i producent (1993)
• Tajemnice Gór Sowich – współreżyser i producent (1993)
• Gdzie jest Smolna – współreżyser i producent (1993)
• Intruz – Teatr Telewizji – Ł.Wylężałek, producent (1993)
• Marmur – Teatr Telewizji – J.Brodski, reż. A. Hofman, producent (1993)
• Ket Puzyna – film dokumentalny o Konstantym Puzynie, reżyser i producent (1993)
• Profesor – film dokumentalny o Zbigniewie Raszewskim, reżyser i producent (1993)
• Kościół w piekle – współreżyser z Arturem Hofmanem, producent (1994)
• Wokół Matki – reżyser i producent (1994)
• Zamek, kulisy odbudowy – reżyser i producent (1994)
• Horsztyński – Teatr Telewizji – według Juliusza Słowackiego w reżyserii Zbigniewa Zapasiewicza, producent (1995)
• Klinika małych stworzeń – scenarzysta i reżyser (2002)
• Portrecista – film dokumentalny o Wilhelmie Brasse – fotografie z Auschwitz, scenarzysta, reżyser i montażysta (2005)
• Spalony – film dokumentalny o Jacku Wilewskim, współscenarzysta, reżyser, autor zdjęć i montażysta (2005)
• Obcy VI – krótkometrażowy film fabularny, reż. B. Lankosz, producent (2009)
• Rachunek szczęścia – film dokumentalny o Stelli Czajkowskiej, reżyser według scenariusza Andrzeja Barta (2010)
• Śladami Graala – film dokumentalny o Jerzym Prokopiuku, scenarzysta, reżyser (2010)
• Ostatnia tajemnica Chopina – film dokumentalny, scenarzysta i reżyser (2011)
• Sierpniowe niebo. 63 dni chwały – film fabularny o rzezi Woli podczas Powstania Warszawskiego, scenarzysta, reżyser (2013)
• Walka: Życie i zaginiona twórczość Stanisława Szukalskiego, współscenarzysta i reżyser produkcji Leonardo DiCaprio i Anny Dobrowolskiej dla Netflixa (2018)

• Za rok o tej samej porze – reż. M.Walczewski, producent w Teatrze Syrena
• Opentaniec – pierwszy polski show taneczny, wystawienie premierowe w Teatrze Wielkim w Warszawie, autor libretta
• Modus creati – musical eventowy wystawienie premierowe w Teatrze Wielkim w Warszawie, reżyser, autor libretta i inscenizacji
• Razem możemy więcej – musical eventowy wystawienie premierowe w Teatrze Wielkim w Warszawie, autor libretta i inscenizacji

• PZH – Diman, przyjaciel przedszkolaka
• CPK – Dom to nie ring. Koniec z prawem pięści
• PFRON – Wielka gala integracji
• PFRON – Płytka wyobraźnia to kalectwo – wznowienie kampanii, autor nowych spotów
• PSP – Stres pod kontrolą

• Kazik – Łysy jedzie do Moskwy
• Georgina – Pierwszy raz
• Myslovitz – Kraków
• Drum freaks – Smyrna

Za film dokumentalny Portrecista z 2005 roku:

• Międzynarodowe dni filmu dokumentalnego Rozstaje Europy – Lublin, Kwiecień 2006 – Nagroda Jury Studenckiego za prostotę oraz spójność formy i treści, a także za zdjęcia odkrywające nieznane oblicze dobrze znanego tematu.

• Międzynarodowy Festiwal Filmowy Żydowskie Motywy – Maj 2006 – Grand Prix Złoty Warszawski Feniks oraz Nagroda Publiczności
• DeReel Independent Award – Victoria, Australia, Maj 2006 – nagroda dla najlepszego filmu dokumentalnego
• 46. Krakowski Festiwal Filmowy – Czerwiec 2006 – Nagroda Główna Srebrny Lajkonik
• 12th International Shanghai TV Festiwal – Czerwiec 2006 – Grand Prix
• Humanity in the World – Sztokholm, 2007 – Grand Prix
• Brama Niepodległości – nagroda festiwalu Praca i Godność w Gdańsku
• Nominacja w kategorii Magnolia Award w Szanghaju dla najlepszego historycznego I biograficznego filmu dokumentalnego