Iwiczna – Wikipedia, wolna encyklopedia
wieś | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Strefa numeracyjna | 24 |
Kod pocztowy | 99-340[2] |
Tablice rejestracyjne | EKU |
SIMC | 0567681 |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego | |
Położenie na mapie powiatu kutnowskiego | |
Położenie na mapie gminy Krośniewice | |
52°14′58″N 19°13′00″E/52,249444 19,216667[1] |
Iwiczna – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie kutnowskim, w gminie Krośniewice. Miejscowość wchodzi w skład sołectwa Szubina. Iwiczna jest gniazdem średniowiecznego rodu Iwickich herbu Kuszaba. Stąd pochodził kanonik ołomuniecki Jan Iwicki z Iwiczny, kontrreformator, zmarły 3 grudnia 1598 roku pisarz polityczny i profesor prawa na uniwersytecie w Ingolstadt.
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie łęczyckim województwa łęczyckiego[3]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa płockiego.
Miejscowość leży przy drodze krajowej nr 92.
Obok Iwicznej przepływa niewielka rzeka dorzecza Bzury, Miłonka – prawy dopływ Ochni.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 42633
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 365 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Instytut Historii PAN,Odrodzenie i reformacja w Polsce, PWN 1978
- Helmut Wolff, Geschichte der Ingolstädter Juristenfakultät 1472-1625, Duncker und Humbold, 1973
- Boniecki A., Herbarz polski, t. 8, Warszawa 1899
- Uruski S., Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904
- Iwiczna, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 324 .