French
DeutschJózef Kurdyban – Wikipedia, wolna encyklopedia
.jpg) ppor. Józef Kurdyban w mundurze c. k. armii | |
 podporucznik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 4 listopada 1918 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | dowódca oddziału |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
.png){kind=small}
Józef Kurdyban (ur. 7 marca 1896 we Lwowie, zm. 4 listopada 1918 tamże) – podporucznik Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w 7 marca 1896 we Lwowie[1][2][3][4]. Pochodził z niezamożnej rodziny[1]. Był synem Pawła (podurzędnik pocztowy)[1][2][3]. Był najstarszy z dziewięciorga rodzeństwa[1]. Ukończył Seminarium Nauczycielskie[3][5].
Po zdaniu egzaminu dojrzałości w trakcie trwającej I wojny światowej został wcielony c. k. armii[1][2]. Służył na froncie włoskim[1][2]. Uzyskał rangŁ oficerską[2], mianowany na stopień podporucznika[3]. U kresu wojny pokonując trudności w październiku 1918 powrócił do rodzinnego Lwowa[1][2]. Został członkiem organizacji Polskie Kadry Wojskowe[6]. Na początku listopada 1918 w stopniu podporucznika przystąpił do obrony Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[1][7][3]. Dowodził lotnym oddziałem, który atakował Górę Stracenia 4 listopada 1918[1][2][6]. Tuż po opanowaniu południowo-zachodniej części wzgórza i odbytym posiłku wyszedł z domu Braci Tercjarzy na posterunek został śmiertelnie trafiony w skroń przez nieprzyjaciela[1][2][7][8]. Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera V, miejsce 272[9]; według innej wersji kwatera XI, miejsce 775[3]).
20 maja 1919 „w uznaniu waleczności i zasług” został pośmiertnie mianowany na stopień porucznika[10].
Uchwałą Rady Miasta Lwowa z listopada 1938 jednej z ulic we Lwowie nadano imię Józefa Kurdybana[11].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – pośmiertnie (dekoracja dokonana 17 kwietnia 1921 we Lwowie przez gen. broni Tadeusza Rozwadowskiego)[12]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie (4 listopada 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[13]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j Orlęta Lwowskie. Józef Kurdyban. „Panteon Polski”. Z. 22, s. 14-15, Styczeń 1926.
- ↑ a b c d e f g h W obronie 1926 ↓, s. 111.
- ↑ a b c d e f Piotr W. Kochański: Józef Kurdyban. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2019-12-10]. za: Stanisław Nicieja: Cmentarz Obrońców Lwowa. Wrocław / Warszawa / Kraków: Ossolineum, 1990, s. 341.
- ↑ Józef Kurdyban. bj.uj.edu.pl. [dostęp 2019-12-14].
- ↑ Według biogramu w „Panteonie Polskim” ukończył III gimnazjum, jednak sprawozdania szkolne tego nie potwierdzają.
- ↑ a b Czesław Mączyński: Boje lwowskie. Cz. 1. Oswobodzenie Lwowa (1-24 listopada 1918 roku). T. I. Warszawa: 1921, s. 155.
- ↑ a b Roman Abraham: Pododcinek Góra Stracenia. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 623, 630. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI-22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: ok. 1919, s. 168.
- ↑ W szesnastą rocznicę. Lwów: Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, 1934, s. 42.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 59 z 29 maja 1919 roku, poz. 1866.
- ↑ Symboliczne nadanie nazw związanych z Obroną Lwowa szeregowi ulic we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 265, s. 2, 22 listopada 1938.
- ↑ Dekoracja Orderem „Virtuti Militari”. „Gazeta Lwowska”. Nr 87, s. 4, 17 kwietnia 1921.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- W obronie Lwowa i Wschodnich Kresów. Polegli od 1-go listopada 1918 do 30-go czerwca 1919 r.. Lwów: Straż Mogił Polskich Bohaterów, 1926.