French
DeutschJózef Schmied – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major żandarmerii | |
| Pełne imię i nazwisko | Józef Piotr Schmied |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 12 marca 1896 |
| Data i miejsce śmierci | 22 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca dywizjonu żandarmerii |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
  | |
Józef Piotr Schmied (ur. 12 marca 1896 w Przemyślu, zm. 22 września 1939 pod Łomiankami) – major żandarmerii Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 12 marca 1896 w Przemyślu[1]. W 1914 wstąpił do Legionu Wschodniego[2]. Następnie został wcielony do cesarskiej i królewskiej armii. Mianowany podporucznikiem rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1918. Pełnił wówczas służbę w c. i k. 98 pułku piechoty[3][4][5].
Od 1919 pełnił służbę w żandarmerii[2]. 25 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[6]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 6 dywizjonie żandarmerii polowej etapowej, a jego oddziałem macierzystym był 7 Dywizjon Żandarmerii Wojskowej[7]. W 6 Dywizjonie Żandarmerii Polowej Etapowej stał na czele 6 szwadronu[8]. 21 czerwca 1921 został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów żandarmerii z pozostawieniem w 6 dywizjonie żandarmerii wojskowej (sic!)[9].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 13. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii, a jego oddziałem macierzystym był 7 dywizjon żandarmerii w Poznaniu[10]. W 1923 pełnił funkcję oficera śledczego 7 dywizjonu żandarmerii[11][12][13]. 31 marca 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 11. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[14]. W 1926 był dowódcą plutonu żandarmerii Poznań. Zajmował się między innymi wyjaśnieniem okoliczności samobójstwa generała dywizji Kazimierza Sosnkowskiego[15].
W marcu 1932 został przeniesiony do 8 dywizjonu żandarmerii w Toruniu na stanowisko kwatermistrza[16][17]. 27 czerwca 1935 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 2. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[18][19]. W 1937 został dowódcą tego dywizjonu[20]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą żandarmerii Armii „Pomorze”[21]. Poległ 22 września 1939 w bitwie pod Łomiankami. Pochowany na cmentarzu w Kiełpinie Poduchownym[22].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Krzyż Zasługi[19]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928[23][19]
- Krzyż Wojskowy Karola[3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Józef Schmied [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-12-06].
- ↑ a b Suliński 2003 ↓, s. 120.
- ↑ a b Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 381, 794.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 154, 700 to samo imię i nazwisko nosił oficer c. i k. 73 Pułku Piechoty, mianowany: podporucznikiem piechoty ze starszeństwem z 25 sierpnia 1915 i porucznikiem piechoty ze starszeństwem z 1 maja 1917.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917 ↓, s. 159, 466 to samo imię i nazwisko nosił także oficer c. i k. 45 Pułku Piechoty, mianowany porucznikiem rezerwy piechoty ze starszeństwem z 1 lutego 1916 i odznaczony Krzyżem Pamiątkowym Mobilizacji 1912-1913.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 48 z 15 grudnia 1920, s. 1344.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 404, 861 tu jako „Józef Kazimierz Schmied”.
- ↑ Poźniakowska-Hanak 2006 ↓, s. 113.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1181 prawdopodobnie chodziło o 6 dywizjon żandarmerii polowej etapowej.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 293.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1059, 1064.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 963, 966.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 670, 676.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 177.
- ↑ Kulka 2013 ↓, s. 54.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 241.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 289, 795.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935, s. 69.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 282.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 836.
- ↑ Suliński 2003 ↓, s. 302.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 249.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Jan Suliński: Żandarmeria organ bezpieczeństwa armii 1918–1945. Warszawa: Kompas II, 2003. ISBN 83-912638-5-1.
- Danuta Poźniakowska-Hanak. Żandarmeria Polowa i Wojskowa w latach 1918–1939. „Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej”. 28, 2006. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe.
- Grzegorz Kulka. Śledztwo w sprawie próby samobójstwa gen. Kazimierza Sosnkowskiego. „Dzieje Najnowsze”. 1, 2013. Warszawa: Instytut Historii PAN. ISSN 0419-8824.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.