French
DeutschJózef Stróżyk – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 kapitan | |
| Data i miejsce urodzenia | 1 września 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 21 września 1957 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-ukraińska, |
| Odznaczenia | |
  | |
Józef Stróżyk[a] (ur. 1 września 1890 w Drzeczkowie, zm. 21 września 1957 w Bydgoszczy[1]) – żołnierz armii niemieckiej, Armii Wielkopolskiej, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Franciszka i Marii z Rzeźnik. Absolwent szkoły kupieckiej w Poznaniu. W 1914 wcielony do armii niemieckiej i w jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej[2].
W marcu 1919 wstąpił do Wojsk Wielkopolskich i otrzymał przydział do 1 pułku Strzelców Wielkopolskich. Mianowany podporucznikiem, przejął dowodzenie plutonem telegraficznym. W czerwcu objął dowództwo 8. kompanii strzeleckiej, a w lipcu powrócił na stanowisko dowódcy plutonu telefonistów[2]. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej, a później w wojnie polsko-bolszewickiej. Pod Szaciłkami wyprowadził z okrążenia 8. kompanię, a podczas ofensywy na Mińsk pod silnym ogniem npla nawiązał łączność między pułkiem a 14 Wielkopolską Dywizją Piechoty rozbijając silne patrole bolszewickie i biorąc 20 jeńców[2]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po wojnie pozostał w służbie wojskowej w 55 pułku piechoty. W 1921 mianowany porucznikiem[3] i wyznaczony na stanowisko dowódcy kompanii broni specjalnych. W 1922 jako oficer rezerwy został przydzielony do 55 pp[4][5][6]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 810. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[7].
Początkowo pracował jako kupiec, a później wstąpił do Straży Celnej. W 1928 zwolniony, podjął pracę w Towarzystwie Naftowym „Limanowa“ w Poznaniu. W 1931 wybrany wójtem we Włoszakowicach[2]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kościan. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas w grupie oficerów „powyżej 40 roku życia”[8]. 21 marca 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[9]. Mieszkał wówczas w Lesznie przy ul. Kościańskiej 50[9].
Zmobilizowany w 1939, walczył w kampanii wrześniowej. W czasie walk został ciężko ranny podczas obrony Warszawy. Został uratowany przez jego córkę Bolesławę, która w szpitalu ujazdowskim uratowała swoje ciężko rannego Ojca spod gruzów zbombardowanego szpitala. Ojciec dzięki jej staraniom przeżył okupację oraz uniknął niewoli niemieckiej[2]. Do końca wojny przebywał w Generalnym Gubernatorstwie na terenie Małopolski, pod zmienionym nazwiskiem.
Po wojnie od 1946 do 1957 roku był urzędnikiem PSS "Społem" w Bydgoszczy.
Zmarł w 21 września 1957 roku, w Bydgoszczy i tam został pochowany[2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1010 – 13 maja 1921[10][11]
- Krzyż Walecznych trzykrotnie[2]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 143 podaje nazwisko Strużyk
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Henryk Florkowski: Pamiętnik Towarzystwa Miłośników Ziemi Kościańskiej: 1993-1995. Kościan: Towarzystwo Miłośników Ziemi Kościańskiej, 2000, s. 270-271. ISBN 83-907453-4-8.
- ↑ a b c d e f g Polak (red.) 1991 ↓, s. 143.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 173, 893, jako por. Józef Stróżyk.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 279, jako por. Józef Stróżyk.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 282, jako por. Józef Stróżyk.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 258, jako por. Józef Stróżyk.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 493.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 14, 976, jako por. Józef Stróżyk.
- ↑ a b Jako Józef Stróżyk, kupiec, ur. 1 lipca 1890 w Drzeczkowie. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-05-04]..
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 993, jako sierż. Józef Stróżyk.
- ↑ Jasionek 1928 ↓, s. 27, jako ppor. Józef Stróżyk.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Stefan Jasionek: Zarys historji wojennej 55-go poznańskiego pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.