French
DeutschJadwiga Piekarska – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 starszy sierżant | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | KG AK |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Jadwiga Maria Piekarska ps. „Basia” (ur. 4 czerwca 1904 w Radomiu[1], zm. 4 września 1944 w Warszawie) – starszy sierżant Wojska Polskiego, uczestniczka kampanii wrześniowej i powstania warszawskiego, pośmiertnie awansowana na kapitana.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jadwiga Maria Piekarska urodziła się w Radomiu i była córką Józefa i Marii Konstancji z domu Okulska. W 1927 roku uzyskała maturę w Radomiu, a w 1928 ukończyła kurs obsługi aparatury Hughesa w Centrum Wyszkolenia Wojsk Łączności w Zegrzu. Do wybuchu wojny pracowała w Urzędzie Telekomunikacyjnym w Warszawie przy ul. Nowogrodzkiej[2]. Od 8 września 1939 roku zmobilizowana pracowała jako juzistka w Sztabie Naczelnego Wodza, a po opuszczeniu Warszawy przez Sztab w Dowództwie Obrony Warszawy. Wprowadzona do konspiracji przez Janinę Karasiównę „Bronkę”[2].
W tych latach straciła siostrę Zofię i brata Jana (zostali zamordowani przez Niemców). W konspiracji pełniła od października do śmierci funkcję kierowniczki kilkuosobowej komórki łączności osobistej kolejnych komendantów głównych Służby Zwycięstwu Polski-Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej: gen. Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego, gen. Stefana Roweckiego „Grota” i gen. Tadeusza Komorowskiego „Bora”[2]. Do wykonywanych przez nią obowiązków należały sprawy łączności i poczty sekretariatu komendanta głównego oraz sekretariatu bezpośrednio z nim związanych oddziałów sztabu, odpowiedzialność za lokal codziennej pracy komendanta oraz czuwanie nad wewnętrznym bezpieczeństwem lokali roboczych. Była również odpowiedzialna za dyscyplinę konspiracyjną i zachowanie tajemnicy organizacyjnej w podległej komórce[3].
W powstaniu warszawskim pozostawała od 1 do 6 sierpnia w pierwszym miejscu postoju w fabryce Braci Kamler przy ul. Pawiej 69 przy osobie dowódcy AK gen. Komorowskim. Kilkakrotnie przedzierała się przez miasto dla nawiązania osobiście łączności między dowództwem a innymi oddziałami sztabu i jednostkami walczącymi[3]. W następnym miejscu postoju KG w budynku szkoły przy ul. Barokowej na Starym Mieście znajdowała się od 6 do 26 sierpnia. W nocy z 25 na 26 sierpnia wraz z dowódcą AK i Delegatem Rządu opuściła Stare Miasto przechodząc kanałami do Śródmieścia. Zginęła 4 września podczas bombardowania (bomba przez szyb windy wpadła do podziemi) gmachu PKO (ul. Jasna 9, róg Świętokrzyskiej) przez lotnictwo niemieckie[3].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – rozkaz dowódcy AK nr 512 z 2 X 1944, nr krzyża 13102[4]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie 1944
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami – pośmiertnie 1.10.1944
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dane według: Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, tom 6. Redaktor naukowy Piotr Rozwadowski. Dom Wydawniczy „Bellona”, Warszawa 2004. ISBN 83-11-09261-3.
- ↑ a b c Hanna Michalska: Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939–1945. s. 315.
- ↑ a b c Hanna Michalska: Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939–1945. s. 316.
- ↑ Dane według: Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, tom 4. Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari – Powstanie Warszawskie. Opracował Andrzej Krzysztof Kunert. Dom Wydawniczy „Bellona”, Warszawa 1997. ISBN 83-87224-00-6.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Hanna Michalska: Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939–1945; poległe i zmarłe w okresie okupacji niemieckiej. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 315–316. ISBN 83-06-01195-3.
- Słownik Biograficzny Kobiet Odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari. T. III (P–Ż). Toruń: Fundacja „Archiwum i Muzeum Pomorskie AK i Wojskowej Służby Polek”, 2004, s. 63. ISBN 83-88693-03-4.