French
DeutschJan Poborowski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Jan Poborowski (przed 1934) | |
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 października 1896 |
|---|---|
| Data śmierci | ? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     | |
.png){kind=small}
Jan Karol Poborowski[a] (ur. 21 października 1896 w Kielcach, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Kielcach, w rodzinie Teofila. 6 sierpnia 1914, jako student szkoły technicznej wstąpił do Legionów Polskich. Został wcielony do 12. kompanii III baonu 3 Pułku Piechoty. Od 10 maja 1915 służył w 12. kompanii III baonu 4 Pułku Piechoty. 21 października 1915 awansował na sierżanta. Zaginął 7 lipca 1916[2]. Odnalazł się na Syberii, gdzie walczył w szeregach 5 Dywizji Strzelców Polskich.
17 grudnia 1931 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 51. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W marcu 1932 został wyznaczony w 3 Batalionie Strzelców w Rembertowie na stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego[4][5]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 22 Pułk Piechoty w Siedlcach na stanowisko dowódcy batalionu[6]. W grudniu 1935 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza, a później na stanowisko dowódcy III batalionu[7].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził I batalionem 22 pp. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu IV A Hohnstein[8].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7740[9][10]
- Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)[11]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[12]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[13][12]
- Brązowy Medal Waleczności (Austro-Węgry)[14]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 61.
- ↑ Żołnierze Niepodległości ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 400.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 224.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 623.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 131.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 574.
- ↑ Straty ↓, nr jeniecki 48529.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 19 sierpnia 1922 roku, s. 614.
- ↑ Dindorf-Ankowicz 1929 ↓, s. 47.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Odznaczenia w Legionach. „Goniec Polowy Legionów”. Rok II, Nr 14, s. 3, 31 marca 1916. Kowel: Komenda Legionów Polskich. [dostęp 2022-12-08].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Franciszek Dindorf-Ankowicz: Zarys historji wojennej 82-go syberyjskiego pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
- Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-09-30].