Jarosław Kaczmarczyk (prawnik) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2011-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Jarosław Kaczmarczyk

Ярослав Качмарчык

Data i miejsce urodzenia	1884 Binczarowa lub Bircza
Data śmierci	1943 lub 1944
premier Rusińskiej Ludowej Republiki Łemków
Okres	od 5 grudnia 1918 do 12 marca 1920
Poprzednik	utworzenie urzędu
Następca	upadek państwa

Jarosław Kaczmarczyk, rusiń. Ярослав Качмарчык (ur. 1884 w Binczarowej^[1], według innych źródeł w Birczy^[2], zm. 1943 lub 1944) – doktor praw, w latach 1918–1920 premier Ruskiej Narodowej Republiki Łemków.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Teofila (1843–1922), proboszcza greckokatolickiego w Binczarowej, działacza łemkowskiego i Marii z domu Żegiestowskiej. Miał braci Lubomira i Włodzimierza^[3] . Uczył się w gimnazjum w Jaśle. Maturę uzyskał w Rzeszowie 2 września 1902. Ukończył prawo na Uniwersytecie Lwowskim. Przed 1914 współpracował z Cyrylem Czerlunczakiewiczem, prawnikiem i działaczem moskalofilskim. W 1914 został internowany wraz z ojcem i braćmi do obozu w Talerhofie^[3] . Od jesieni 1918 działał w ruchu łemkowskim, głosząc koncepcję samostanowienia Łemków i próbując zapobiec wcielaniu ich do Wojska Polskiego. Stanął na czele Rady Ruskiej w Binczarowej i wszedł w skład Ruskiej Rady Narodowej. Przedstawiał postulaty wieców łemkowskich Kazimierzowi Lasockiemu i Polskiej Komisji Liwidacyjnej. Był w Preszowie, żeby przyłączyć się do Rady Karpacko-Ruskiej. Wszedł w skład Komitetu Wykonawczego Rusińskiej Ludowej Republiki Łemków i został premierem.

8 stycznia 1921 został aresztowany przez władze polskie za antypolską agitację^[4] . 10 czerwca tego roku był sądzony w Nowym Sączu za zdradę stanu (przestępstwo to było zagrożone karą śmierci) wraz z dwoma działaczami łemkowskimi: ks. Dmytrem Chylakiem i Mikołajem Gromadnikiem. Przy braku zgodności wśród przysięgłych, zapadł wyrok uniewinniający^[5]. Po tych wydarzeniach wycofał się z życia publicznego, praktykował jako adwokat w Muszynie. W 1933 przeniósł praktykę adwokacką do Krynicy.

W 1939 uciekł przed Niemcami do Lwowa, gdzie w lutym 1940 został aresztowany przez NKWD. Zmarł przypuszczalnie w 1943 lub 1944 w łagrze pod Moskwą^[2].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 30. XX wieku rozwiódł się z pierwszą żoną, z którą nie miał dzieci. Przeszedł na protestantyzm i ożenił się z Adelą Zawadzką (1912–1989), Polką z Muszyny, z którą miał syna Aleksandra (1932–2009), chemika, egiptologa, wykładowcę na uniwersytetach w USA.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• AndrzejA. Zięba AndrzejA., Narodowość ruska na Uniwersytecie Jagiellońskim: analiza prozopograficzna studentów obrządku greckokatolickiego z obszaru Rusi łemkowskiej, 1851–1918, „Річник Руской Бурсы 2016”, 2016, s. 100 .
• Алфавитный указатель [online], talergof.org.ua [zarchiwizowane z adresu 2020-03-19]  (rusiń.).
• BohdanB. Horbal BohdanB., Jaroslav Kaczmarczyk (1885–194?), „Carpatho-Rusyn American”, XVIII nr 2, 1995  (ang.).