Jednostka taktyczna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jednostka taktyczna – dawniej oddział wojskowy posiadający zdolność do wykonywania zadań taktycznych, samodzielnie lub w ramach większych związków taktycznych. Najmniejszą jednostkę taktyczną stanowił batalion (w artylerii - dywizjon)^[1]. Zgodnie z ówczesnymi poglądami szwadron był pododdziałem organizacyjnym i taktycznym pułku kawalerii^[2].

W Korpusie Ochrony Pograniczna, istniejącym w latach 1924–1939, podstawowymi jednostkami taktycznymi były: batalion w piechocie i szwadron w kawalerii.

• jednostka wojskowa
• oddział gospodarczy

• Otton Laskowski: Encyklopedia Wojskowa. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1933.
• Otton Laskowski: Encyklopedia Wojskowa. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1937.