French
DeutschJerzy Kobylański – Wikipedia, wolna encyklopedia
 major kawalerii | |
| Pełne imię i nazwisko | Jerzy Karol Kobylański |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 6 kwietnia 1886 |
| Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1915–1932 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | wojna polsko-ukraińska |
| Odznaczenia | |
       | |
Jerzy Karol Kobylański (ur. 6 kwietnia 1886[a] w Sołohubówce, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 6 kwietnia 1886 we wsi Sołohubówka, w ówczesnym powiecie lipowieckim guberni kijowskiej[1][2][3], w rodzinie Michała i Stanisławy z Morawskich[4]. Ukończył gimnazjum w Kijowie i Instytut Weterynaryjny w Dorpacie[5]. Podczas I wojny światowej walczył w szeregach armii rosyjskiej[5].
Czas pełnienia służby w Wojsku Polskim liczono mu od 1 listopada 1915[6]. Służył nieprzerwanie w 5 pułku ułanów, którego pokojowym garnizonem była Ostrołęka[7][8][9][10]. W jego szeregach walczył na wojnie z Ukraińcami i bolszewikami. 28 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[11], 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 355. lokatą w korpusie oficerów jazdy[12], a 27 stycznia 1930 mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 24. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[13]. W marcu tego roku został wyznaczony w macierzystym pułku na stanowisko kwatermistrza[14]. Z dniem 30 kwietnia 1932 został przeniesiony w stan spoczynku[15]. Później pracował w Cywilnym Porcie Lotniczym Okęcie[1].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w Starobielsku[5]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[5]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[16].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych czterokrotnie[19][20]
- Medal Niepodległości – 16 marca 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[21][1][22]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928[23][24]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[5]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[5]
- Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii[10]
- Medal Zwycięstwa[19]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wg kalendarza juliańskiego urodził się 24 marca 1886. Zobacz daty nowego i starego porządku.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-29].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-29].
- ↑ Sołohubówka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 59..
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 231, tu podano, że urodził się we wsi Sołohubówka, w powiecie kowelskim należącym do guberni wołyńskiej.
- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 231.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-29].
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 248.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 609.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 551.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 294.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921 roku, s. 385.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 165.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 25.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 101.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 23 grudnia 1931, s. 413.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
- ↑ a b Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 18.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-29].
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-08-29].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 412.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.