Jerzy Krzysztoń (szachista) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Krzysztoń

Data urodzenia	23 stycznia 1940
Data śmierci	11 listopada 1997
Obywatelstwo	Polska
Tytuł szachowy	● kandydat na mistrza (1978) ● arcymistrz w grze korespondencyjnej (1992)

Jerzy Krzysztoń (ur. 23 stycznia 1940, zm. 11 listopada 1997) – polski szachista, arcymistrz w grze korespondencyjnej.

W grze klasycznej posiadał tytuł kandydata na mistrza. Przez wiele lat był czołowym zawodnikiem klubu "Sandecja" Nowy Sącz, wielokrotnie zwyciężając w mistrzostwach województwa i powiatu nowosądeckiego^[1].

W 1960 r. zainteresował się szachami korespondencyjnymi, w niedługim czasie awansując do ścisłej krajowej, a następnie światowej czołówki. Już pierwszy start w finale indywidualnych mistrzostw Polski (rozegrany w latach 1966–1967) przyniósł mu złoty medal^[2]. Pomiędzy 1963 a 1973 rokiem wystąpił w 14 meczach międzypaństwowych, zdobywając 17 pkt w 24 partiach.

W latach 1972–1976 jako pierwszy Polak w historii wystąpił w finale indywidualnych mistrzostw świata, zajmując V miejsce^[3] (za wynik ten otrzymał - również jako pierwszy Polak - tytuł mistrza międzynarodowego w grze korespondencyjnej). Drugi raz w swojej karierze w finałach mistrzostw świata wystąpił w latach 1984–1991. W turnieju tym osiągnął życiowy sukces, zajmując IV miejsce^[4]. W 1992 r. otrzymał (jako czwarty Polak w historii) tytuł arcymistrza w szachach korespondencyjnych^[5].

Uważany był za gracza pozycyjnego z szerokim repertuarem debiutowym.

• Jerzy Krzysztoń - wspomnienie Ludwika Freya ("Szachista" 2/1998) (pol.)

• Jerzy Krzysztoń – wybrane partie szachowe (ang.)
• Jerzy Krzysztoń – karta na stronie ICCF (ang.)