Jezioro Białokoskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jezioro Białokoskie

Położenie
Państwo	Polska
Miejscowości nadbrzeżne	Białokosz
Region	Pojezierze Poznańskie
Wysokość lustra	83 m n.p.m.
Morfometria
Powierzchnia	146 ha
Wymiary • max długość • szerokość	3,8 km 0,4-0,8 km
Głębokość • średnia • maksymalna	9,6 m 31,4 m
Hydrologia
Rzeki wypływające	Strumień Białokoski
Rodzaj jeziora	rynnowe
Położenie na mapie Polski Jezioro Białokoskie
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Jezioro Białokoskie
Położenie na mapie powiatu międzychodzkiego Jezioro Białokoskie
Położenie na mapie gminy Chrzypsko Wielkie Jezioro Białokoskie
52°34′12″N 16°13′55″E/52,570000 16,231944

Jezioro Białokoskie – jezioro rynnowe na Pojezierzu Poznańskim o bogatej linii brzegowej, z dwoma półwyspami na brzegu zachodnim. Brzeg ten jest zalesiony. Na wschodnim znajduje się wieś Białokosz i Sierakowski Park Krajobrazowy. Z północnego krańca wypływa Strumień Białokoski, który łączy jez. Białokoskie z jez. Chrzypskim.

Białokoskie jest charakterystycznym przykładem jeziora polodowcowego położonego wzdłuż stromych wzgórz morenowych. Przy brzegu wschodnim niższym, bezleśnym, znajduje się wieś Białokosz, a w niej gospodarstwo rolne i odrestaurowany pałac. Brzeg zachodni jest wysoki i stromy z pięknym lasem mieszanym, linią brzegową urozmaiconą, gdzie w wodę wrzynają się dwa półwyspy. Zbiornik posiada kilka drobnych dopływów w południowej części i dopływ z jeziora Lubocześnickiego. W północnej części jeziora odpływ do jez. Chrzypskiego zwany strumieniem białokoskim. Różnica poziomów wynosząca 38 m powoduje, że ma on charakter górskiego potoku. Akwen jest przez to jednym z najwyżej położonych jezior na Pojezierzu Międzychodzko-Sierakowskim.

Dno^[1] jest silnie zróżnicowane, z dużymi spadami, z licznymi głęboczkami i 4 wysepkami o łącznej powierzchni 0,6 ha. W większości dno jest twarde, pokryte osadami o małej miąższości od 0,1 do 0,3 m, tylko przy dopływie i w zatokach miąższość ok. 0,5 m.

• Roślinność wynurzona: Około 90% linii brzegowej porośniętej jest wąskim pasem trzciny pospolitej, pałki wąskolistnej i sitowiem jeziornym.
• Roślinność zanurzona jest mocno rozwinięta. Bogate zespoły pokrywają dno do głębokości 3 m, głównie to rogatek, moczarka kanadyjska, wywłócznik, ramienice i rdestnice.
• Roślinność pływająca – w okresie letnim, szczególnie w zatokach występują rozległe partie (ok.6 ha) grążela żółtego, grzybienia białego i strzałki wodnej.

Przeźroczystość^[1] jest duża, waha się od 1,5 m w lecie do 3 m wiosna i jesienią. Latem zdarzają się zakwity planktonu i wtedy przeźroczystość spada do 0,6 m.

• Występujące gatunki ryb^[1] to sielawa, węgorz, szczupak, okoń, lin, leszcz, krąp, płoć, wzdręga, ukleja, kiełb, ciernik.

W klasyfikacji rybackiej jezioro określane jest typem sielawowym^[1]. Zbiornik odznacza się dużymi walorami wędkarskimi: dostępne brzegi, czysta woda, urozmaicone dno, z podwodnymi górkami i stokami. Do najatrakcyjniejszych okazów w jeziorze należą duże osobniki węgorza, leszcza i szczupaka. Od kilku lat jezioro stało się celem wędkarskich polowań na okonie. Latem istnieje możliwość rozstawienia przyczep campingowych i namiotów tuż nad wodą od strony wsi, a obok, w odrestaurowanym pałacu- noclegi i wyżywienie.

• Włodzimierz Łęcki Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie - przewodnik, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań, 1975, s.68.