John Ruiz – Wikipedia, wolna encyklopedia

John Ruiz

Pseudonim	The Quiet Man
Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1972 Methuen
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Styl walki	praworęczny
Kategoria wagowa	ciężka
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	55
Zwycięstwa	44
Przez nokauty	30
Porażki	9
Remisy	1
Nieodbyte	1
↑ Bilans walk aktualny na 3 października 2010.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

John Ruiz (ur. 4 stycznia 1972 w Methuen) – amerykański bokser pochodzenia portorykańskiego, były dwukrotny zawodowy mistrz świata organizacji WBA w kategorii ciężkiej.

Jako amator startował na mistrzostwach świata w Sydney (1991), gdzie dotarł do ćwierćfinału kategorii półciężkiej, pokonując kolejno Mohameda Benguesmię i Miodraga Radulovicia. W ćwierćfinale przegrał z reprezentantem ZSRR Andriejem Kurniawką^[1]. Nie zdołał zakwalifikować się do ekipy olimpijskiej rok później i zdecydował się na rozpoczęcie kariery zawodowej.

Pierwszy zawodowy pojedynek stoczył w sierpniu 1992 roku. 15 marca 1996 roku, w swojej dwudziestej ósmej walce, doznał błyskawicznej porażki w pojedynku z Davidem Tua. Bokser z Samoa znokautował go już w dziewiętnastej sekundzie pierwszej rundy^[2].

Następnie do końca 1999 roku stoczył jedenaście zwycięskich pojedynków. Wygrał m.in. z byłym mistrzem świata IBF, Tonym Tuckerem (techniczny nokaut w jedenastej rundzie)^[3].

W 2000 roku Ruiz został oficjalnym pretendentem WBA, jednak ówczesny mistrz świata WBA, Lennox Lewis odmówił walki z nim, ponieważ wolał zmierzyć się z silniejszym jego zdaniem pięściarzem, Michaelem Grantem. W konsekwencji WBA odebrała Brytyjczykowi tytuł, a o pas mistrzowski mieli się zmierzyć właśnie Ruiz i Evander Holyfield. 20 sierpnia 2000 roku doszło do pierwszego z trzech kolejnych pojedynków Ruiza z Holyfieldem. Ruiz przegrał na punkty po jednogłośnej decyzji sędziów^[4]. Z powodu dużych kontrowersji odnośnie do wyniku pierwszej walki, WBA nakazała obu pięściarzom zmierzyć się w pojedynku rewanżowym. Doszło do niego 3 marca 2001 roku. Tym razem lepszy okazał się Ruiz, wygrywając z rywalem na punkty. Odebrał tym samym Holyfieldowi pas mistrzowski^[5]. Jako pierwszy w historii mistrz świata w wadze ciężkiej pochodzenia latynoskiego Ruiz został w 2001 roku przyjęty przez prezydenta USA George W. Busha.

Ruiz obronił swój tytuł dwa razy. Najpierw 15 grudnia 2001 roku zremisował w trzecim kolejnym pojedynku z Holyfieldem^[6], natomiast 27 lipca 2002 roku wygrał z Kirkem Johnsonem po tym, jak ten został zdyskwalifikowany w dziesiątej rundzie za ciosy poniżej pasa^[7].

Tytuł mistrzowski stracił 1 marca 2003 roku, przegrywając na punkty z Royem Jonesem Jr., mimo ogromnej przewagi pod względem warunków fizycznych (aby zmierzyć się z Ruizem, Jones Jr. przeskoczył dwie kategorie wagowe)^[8].

Roy Jones Jr. nie przystąpił do walki z pretendentem do tytułu Witalijem Kłyczko, dlatego też WBA, wobec wątpliwości, czy będzie on zainteresowany obroną swojego tytułu, postanowiła zorganizować pojedynek o tytuł tymczasowego mistrza świata, który następnie miałby zmierzyć się z Jonesem Jr. W pojedynku tym mieli się zmierzyć Kłyczko i Hasim Rahman, czyli pięściarze sklasyfikowani na dwóch pierwszych miejscach w rankingu WBA, jednak Kłyczko odmówił walki twierdząc, że interesuje go tylko status pełnoprawnego mistrza świata, a nie tytuł tymczasowy. Z walki wycofał się także David Tua, zajmujący trzecie miejsce w rankingu WBA. W konsekwencji z Rahmanem zmierzył się Ruiz. Do walki doszło w grudniu 2003 roku. Ruiz wygrał jednogłośną decyzją na punkty i został tymczasowym mistrzem świata WBA^[9].

Wkrótce Ruiz stał się regularnym mistrzem świata po tym, jak Jones Jr. 20 lutego 2004 roku zrezygnował z pasa mistrzowskiego i powrócił do kategorii półciężkiej, chcąc walczyć z Antonio Tarverem. Ruiz w 2004 roku obronił tytuł dwa razy. Najpierw w kwietniu pokonał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie Fresa Oquendo (po raz pierwszy w historii o tytuł zawodowego mistrza świata w kategorii ciężkiej walczyło dwóch bokserów pochodzących z Portoryko)^[10]. Siedem miesięcy później zmierzył się z Polakiem Andrzejem Gołotą i wygrał z nim na punkty, mimo iż dwukrotnie leżał na deskach. Wynik został przez wielu komentatorów uznany za niesprawiedliwy^[11].

30 kwietnia 2005 roku zmierzył się z Jamesem Toneyem. Pierwotnie walka zakończyła się zwycięstwem Toneya na punkty, a Ruiz ogłosił zakończenie kariery. Jednak kilka dni później ujawniono, że podczas testu po walce w organizmie Toneya wykryto niedozwolone substancje i uznano walkę za nie odbytą (tzw. no contest), a Ruiz szybko odwołał swoją rezygnację z boksu. Jednak już w następnej walce, 17 grudnia 2005 roku, stracił swój pas mistrzowski, przegrywając decyzją większości na punkty z Nikołajem Wałujewem^[12].

Na ring powrócił niemal rok później, aby zmierzyć się w walce eliminacyjnej WBA z Rusłanem Czagajewem, przegrał jednak po niejednogłośnej decyzji sędziów^[13]. Kolejną walkę stoczył 13 października 2007 roku, pokonując przez techniczny nokaut w drugiej rundzie Otisa Tisdale^[14]. 8 marca 2008 roku pokonał na punkty Jameela McCline’a^[15]. 30 sierpnia tego samego roku stanął przed szansą zdobycia po raz trzeci tytułu mistrza świata WBA, po raz drugi przegrał jednak na punkty, tym razem po jednogłośnej decyzji sędziów, z Nikołajem Wałujewem^[16].

Niecałe trzy miesiące po tej porażce wygrał przez techniczny nokaut z Adnanem Serinem po tym, jak w siódmej rundzie trener Serina poddał swojego zawodnika rzucając ręcznik na ring^[17]. Po tej walce kolejny raz stanął przed szansą zdobycia tytułu mistrza świata WBA, jednak 3 kwietnia 2010 roku przegrał przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie z Davidem Haye’m. Wcześniej czterokrotnie leżał na deskach (dwukrotnie w pierwszej rundzie, oraz po razie w rundzie piątej i szóstej)^[18].

26 kwietnia 2010 roku ogłosił zakończenie kariery bokserskiej^[19].

• Lista walk zawodowych Johna Ruiza