Joseph Leimbach – Wikipedia, wolna encyklopedia

Joseph Leimbach
Narodowość	niemiecka
	Praca
Styl	secesja
Budynki	Zespół mieszkalny przy ul. Karwowskiego w Poznaniu

Joseph Leimbach (miejsce urodzenia i śmierci nieznane) – niemiecki architekt działający w Poznaniu w początkach XX wieku, związany przede wszystkim z wczesnym budownictwem spółdzielczym. Do dziś charakterystyczne projekty Leimbacha definiują przestrzeń niektórych poznańskich ulic, w szczególności na Wildzie.

Życiorys

Jan Skuratowicz, mimo szczegółowych badań nad poznańską architekturą XIX i XX wieku nie ustalił dat urodzin i śmierci architekta. Wiadomo, że po raz pierwszy w Poznaniu pojawił się w 1908, kiedy to zaprojektował niezrealizowany budynek administracyjny przy Rynku Wildeckim. W 1910 zaproponował projekt budynku Towarzystwa Wioślarskiego nad Wartą. Mniej więcej od tego czasu architekt zyskuje na popularności i swoją działalność wiąże się z powstałym wówczas ruchem spółdzielczości mieszkaniowej, zwłaszcza ze Spółdzielnią Urzędników Niemieckich (DBWBV – Deutscher-Beamter-Wohnungs-Bau-Verein) oraz ze Spar- und Bauverein. Realizują one swoje przedsięwzięcia budowlane głównie w obrębie intensywnie rozwijającej się wtedy Wildy.

Leimbach, wychowany na wzorcach berlińskich, stosuje w swoich kamienicach rozwiązania propagowane przez Paula Mebesa i Alberta Geßnera – berlińskich architektów tworzących wtedy nową koncepcję domu mieszkalnego, bez dekoracji sztukatorskich. Architekt dostosował je do potrzeb poznańskich odbiorców, wzbogacając stosowane środki architektoniczne o dekoracyjną grę użytych materiałów budowlanych, zwłaszcza drewna. Projekty Leimbacha publikowane były w Ostdeutsche Bauzeitung i potem powielane w innych miastach.

Wybrane budynki

Oprócz wymienionych wyżej projektów budynków administracyjnego i wioślarskiego, do poznańskich realizacji architekta należą:

dom inżyniera Louisa Rakowa – ul. Następcy Tronu (Górna Wilda) 90c (1910) – po publikacji projektu stał się wzorcem dla wielu innych budynków w Niemczech
dom przy ul. Różanej 11 (1911)
dom przy ul. Bittera (Wierzbięcice) 41 (1911)
zespół mieszkalny przy ul. Karwowskiego (1912–1913)
dom przy ul. Małgorzaty (Przemysłowa) dawny nr 51 (1913)
dom przy ul. Bittera 15 (1913) oraz 19 i 43 (1914), a także 21
dom przy ul. Nollendorfa (Jackowskiego, Jeżyce) 17 (1914)
kamienica na skrzyżowaniu ulic Poznańskiej i Jeżyckiej,
Dom urzędniczy przy ul. Łukaszewicza (1912-1913)
kamienice urzędnicze przy ul. Śniadeckich (domniemanie, być może autorem był Max Biele).

Bibliografia

Poznań – atlas aglomeracji 1:15.000. Poznań: CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, 2008. ISBN 978-83-7445-018-8.
Praca zbiorowa: Atlas architektury Poznania. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008. ISBN 978-83-7503-058-7.
Praca zbiorowa: Poznań – spis zabytków architektury. Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2004. ISBN 83-89525-07-0.
Jerzy Topolski (red.): Dzieje Poznania. Warszawa-Poznań: PWN, 1988. ISBN 83-01-08194-5.
Marcin Libicki: Poznań – przewodnik. Poznań: Wydawnictwo Gazeta Handlowa, 1997. ISBN 83-902028-4-0.
Jan Skuratowicz: Architektura Poznania 1890–1918. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 1991. ISBN 83-232-0313-X.