Junkier – Wikipedia, wolna encyklopedia

Junkier (Imperium Rosyjskie) – w Rosji carskiej – podoficer-szlachcic z cenzusem, który po dwóch latach służby mógł być mianowany oficerem.
Niższy tytuł szlachecki w Belgii i Holandii (jonkheer). Używany był także w Niemczech na określenie młodszych synów rodów szlacheckich (junger Herr, Jungherr) przeznaczonych do służby wojskowej i posiadających taki tytuł w chwili wstąpienia do armii, a w Prusach oznaczał głównie posiadaczy ziemskich. Odpowiadająca mu polska ranga szlachecka zanikła w późnym średniowieczu.
Junkrzy – właściciele dużych obszarów ziemi w Prusach, Meklemburgii i Holsztynie.