Kampania macedońska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kampania macedońska – działania wojenne toczące się w sierpniu 1462 na zachodzie Macedonii będącej wówczas częścią Imperium Osmańskiego; kampania miała na celu rozbicie przez wojska Skanderbega trzech osmańskich armii, które przygotowywały się do zaatakowania Albanii.

Po śmierci aragońskiego króla Alfonsa V, Skanderbeg zamierzał poprawić relacje z Republiką Wenecką; jednym z poczynionych w tym celu kroków było przekazanie w 1459 roku zamku Sati^[1]. Mimo dobrych relacji albańsko-weneckich podczas kampanii Skanderbega we Włoszech, Republika Wenecka ponownie stała się wrogo nastawiona do Skanderbega oraz zaprzestano handlu między tymi państwami^[1]. Sytuację wykorzystał sułtan Mehmed II Zdobywca, który wysłał trzy armie w pobliże granicy z Albanią^[1].

Sułtan Mehmed II Zdobywca wysłał 23 tys. żołnierzy kawalerii dowodzonych przez Sinana-beja^[2]. Na wieść o tym, Skanderbeg zebrał 8 tys. żołnierzy^[2]. 7 lipca 1462 roku rozpoczęła się bitwa na Mokrze; ze względu na niezorganizowanie się sił osmańskich, bitwa zakończyła się wygraną Albańczyków^[2].

Mehmed, na wieść o klęsce, wysłał trzy armie w kierunku Albanii; Skanderbeg dowiedział się o planach sułtana, więc wysłał swoje wojska w kierunku Macedonii, która należała wówczas do Imperium Osmańskiego^[3]. Jedna z armii, dowodzona przez Hasana-beja, uczęszczała tą samą trasą, co siły Sinana-beja; Hasan nie przypuszczał, że Skanderbeg jest gotowy na kolejną walkę. W sierpniu 1462 miała miejsce następna bitwa, w której osmański dowódca został ranny; mimo tego faktu oraz że większość jego armii została rozbita, udało mu się przenieść część żołnierzy w bezpieczne miejsce^[3]. W wyniku bitwy Hasan-bej poddał się Skanderbegowi oraz został wzięty do niewoli^[3].

Po przegranej Hasana-beja, inny dowódca Isuf-bej chciał go pomścić; za zgodą sułtana wraz z 18-tysięczną armią pomaszerował do Skopje, a stamtąd na równinę Polog^[3]. Między wojskami osmańskimi a albańskimi stoczyła się bitwa, w wyniku której armia osmańska poniosła klęskę, a jej dowódca się wycofał^[3].

Kolejnym osmańskim dowódcą był Karaza-bej, który wcześniej stacjonował na terenie Anatolii; wcześniej brał tam udział w tłumieniu buntów przeciwko sułtanowi Mehmedowi II^[3]. Ten przekazał Karazie dowództwo nad 30-tysięczną kawalerią, która również pomaszerowała w kierunku Albanii, maszerował tam jednak inną trasą^[3]. Jeszcze przed wybuchem bitwy wysłano 4 tys. zwiadowców zbierających informacje o albańskich wojskach, jednak większość zostało odkrytych oraz straconych^[3]. Karaza-bej postanowił podstępnie wysłać do Skanderbega kilku posłów, którzu wezwali go do walki na otwartym polu^[3]. Albański dowódca wydał rozkaz ataku na osmański obóz; podczas bitwy nie udało się Skanderbegowi rozbić osmańskiej armii, czego powodem były niekorzystne warunki pogodowe, jednak wciąż był w stanie zaszkodzić przeciwnikowi^[3]. Karaza-bej wraz ze swoją armią wycofali się do Konstantynopola; dowódca został ułaskawiony przez sułtana, ponieważ w odróżnieniu od poprzednich dowódców, udało mu się zapobiec rozbiciu swojej armii^[3].

Skanderbeg odniósł zdecydowane zwycięstwo nad osmańskimi siłami; po raz pierwszy jego armia wygrała trzy bitwy w ciągu jednego miesiąca^[1]. Członkowie Ligi w Lezhy zdecydowali się na podpisanie rozejmu z Imperium Osmańskim^[1]. 27 kwietnia 1463 roku w Skopje został zawarty pokój między Albanią a Imperium Osmańskim; ze strony osmańskiej, pokój był motywowany obawą przed skutecznością wojsk albańskich^[4][5]. Mimo oficjalnego podpisania porozumienia, Skanderbeg nie zamierzał utrzymywać pokoju^[1][5].

Republika Wenecka, zaniepokojona podpisaniem pokoju między Skanderbegiem a Mehmedem II, zdecydowała się ponownie porozumieć z Albanią^[4]. 20 sierpnia 1463 roku zawarto sojusz wenecko-albański, będący przeciwko Imperium Osmańskiemu^[4].

• DemetrioD. Franco DemetrioD., Comentario de le cose de' Turchi, et del S. Georgio Scanderbeg, principe d' Epyr, 1480 .
• FanF. Noli FanF., George Castroiti Scanderbeg (1405–1468), 1947, OCLC 732882 .