Karabin przeciwpancerny Typ 97 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2011-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Karabin przeciwpancerny Typ 97

Państwo	Japonia
Rodzaj	samopowtarzalny karabin przeciwpancerny
Historia
Prototypy	lata 20. XX wieku – 1937
Produkcja	1937 – ??
Wyprodukowano	ok. 400 egz.
Dane techniczne
Kaliber	20 mm
Nabój	20 × 125 mm
Magazynek	pudełkowy, 7-nab.
Wymiary
Długość	2100 mm
Długość lufy	1200 mm
Masa
broni	51,75 kg (na stanowisku bojowym) 67,5 kg (w położeniu transportowym)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	793 m/s
Energia pocz. pocisku	47 000 J
Szybkostrzelność praktyczna	12 strz./min
Przebijalność pancerza	30 mm (z odległości 350 m) 20 mm (z odległości 700 m)
Multimedia w Wikimedia Commons

Karabin przeciwpancerny Typ 97 (jap. 九七式自動砲 kyū-nana-shiki jidōhō) – japoński samopowtarzalny karabin przeciwpancerny używany w czasie II wojny światowej.

W drugiej połowie lat trzydziestych w Japonii rozpoczęto prace nad karabinem przeciwpancernym. W odróżnieniu od innych konstrukcji tego rodzaju broni, miała to być broń samopowtarzalna, o kalibrze 20 mm (pocisk o masie 162 g).

Efektem tych prac był wprowadzony do uzbrojenia w 1937 roku karabin przeciwpancerny Typ 97. W momencie przyjęcia do uzbrojenia była to bardzo skuteczna broń, pozwalająca zwalczać czołgi lekkie i samochody pancerne, a przy użyciu amunicji zapalającej i odłamkowej także cele nieopancerzone i stanowiska piechoty. Największą wadą nowej broni była duża masa i wymiary. Karabin był przenoszony przez cztery osoby. W tym celu mocowano do karabinu specjalne uchwyty zwiększające masę broni w położeniu transportowym do 67,5 kg. Grupa czterech osób z karabinem Typ 97 stanowiła duży, przyciągający uwagę cel, co sprawiało, że próba przenoszenia tej broni w czasie walki groziła dużymi stratami.

Inną wadą było wyposażenie wszystkich rodzajów pocisków przeznaczonych dla karabinu przeciwpancernego Typ 97 w smugacze. Ciągnąca się za wystrzelonym pociskiem kolorowa smuga ułatwiała trafienie celu, ale jednocześnie demaskowała stanowisko broni.

Karabin przeciwpancerny Typ 97, podobnie jak inne typy tego rodzaju broni, szybko stał się bronią przestarzałą. W starciu z amerykańskimi czołgami M4 Sherman obsługi karabinów przeciwpancernych nie miały żadnych szans na sukces. Natomiast do końca wojny karabiny przeciwpancerne Typ 97 mogły skutecznie zwalczać lżej opancerzone pojazdy takie jak amfibie LVT Amtrac.

Skomplikowana konstrukcja karabinu Typ 97 sprawiła, że nie była to broń produkowana masowo. Prawdopodobnie wyprodukowano około 400 sztuk.

Na podstawie Typ 97 opracowano działka lotnicze Ho-1 i Ho-3.

Karabin przeciwpancerny Typ 97 był bronią samopowtarzalną o automatyce uruchamianej dzięki odprowadzaniu części gazów prochowych przez boczny otwór lufy, zasilaną z magazynka pudełkowego o pojemności 7 nabojów, zakładanego od góry. Karabin był wyposażony w dwójnóg i tylną podpórkę pod kolbą.