Karabin Mle 1777 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Karabin Mle 1777

Karabin Mle 1777 wyprodukowany podczas rewolucji francuskiej
Państwo	Francja
Rodzaj	karabin skałkowy
Historia
Prototypy	1777
Produkcja	1778–1830 (Mle 1777 do 1782)
Wyprodukowano	?
Dane techniczne
Kaliber	17,5 mm
Nabój	patron: 12 g prochu, 27 g pocisk (kula ołowiana) 16,5 mm
Wymiary
Długość	1520 mm 1898 mm (wraz z bagnetem)
Długość lufy	1137 mm
Masa
broni	4,5–4,8 kg 4,8–5,1 kg (wraz z bagnetem)
Inne
Szybkostrzelność praktyczna	2–3 strz./min.
Zasięg maks.	400 m
Zasięg skuteczny	300 m
Multimedia w Wikimedia Commons

Karabin Mle 1777 (fr. fusil Charleville Modèle 1777) – podstawowy karabin armii francuskiej od końca ancien régime’u poprzez rewolucję francuską i I Cesarstwo do podboju Algieru w latach 30. XIX wieku.

Broń ta powstała w wyniku długoletnich doświadczeń francuskich rusznikarzy głównie z okresu wojny siedmioletniej oraz reform broni palnej francuskiej armii przeprowadzonej przez Gribeauvala. W stosunku do swojego poprzednika – karabinu Mle 1717 – Mle 1777 miał esowaty kurek o ruchomych szczękach, w których mieściła się skałka (należało ją wymienić po kilkudziesięciu strzałach). Dodatkowo kurek uczyniono masywniejszym i wytrzymalszym, podpierając ażurowy otwór (w sercowatym kształcie) pośrodku. To rozwiązanie okazało się tak dobre, że wielokrotnie kopiowano je w innych typach karabinów skałkowych z epoki. Do oddania strzału używano patronu w papierowej tulei z prochem o wadze 12 gramów i 16,5 mm pociskiem (kulą ołowianą) o wadze 27 gramów. Jako broń do walki wręcz używano bagnetu tulejowego (kłującego) o długości 378 milimetrów.

Broń produkowano w fabrykach broni w Maubeuge, Wersalu, Tulle i Saint-Étienne. W okresie Konsulatu i Cesarstwa karabin poddano wielu modernizacjom (udoskonalony karabin Mle AN IX powstał w 1801). Oprócz armii francuskiej karabin użytkowany był w armiach sprzymierzonych z Francją w tym Armii Księstwa Warszawskiego. Używany był także w Wojsku Polskim Królestwa Kongresowego.

Broń ta wykorzystywana była przez Polaków jeszcze w czasie powstania styczniowego. We wspomnieniach z epoki pojawiają się wzmianki o używaniu wtedy niedużych ilości tej broni^[1].

• Marian Maciejewski: Broń palna wojsk polskich 1797–1831. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1980, s. 165. ISBN 83-04-00440-2. OCLC 7575774.
• Roman Matuszewski, Mirosław Ciunowicz, Maciej Ciunowicz: Muszkiety, arkebuzy, karabiny.... Warszawa: Rytm, 2000, s. 205. ISBN 83-87893-69-2. OCLC 63074339.
• Robert Bielecki: Encyklopedia wojen napoleońskich. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2001, s. 303–304. ISBN 83-85660-75-5.