Kareta (pojazd) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kareta – bogato zdobiony czterokołowy pojazd zaprzęgowy w kształcie prostopadłościanu, żartobliwie zwany „arką”[1]. Rozpowszechnił się wśród polskich wyższych warstw społecznych w XVII wieku. Początkowo pudło zawieszane było na rzemiennych pasach, podobnie jak w kolebkach. W XVIII wieku do użytku weszły resory. Duże karety nazywano landarami od niemieckiego miasta Landau in der Pfalz słynącego z wyrobu pojazdów konnych.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wielka ilustrowana encyklopedia powszechna. Tom I, Wyd. Gutenberga, Kraków.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Praca zbiorowa pod redakcją Andrzeja Chwalby „Obyczaje w Polsce”, część II: Czasy Nowożytne, rozdział 1.5 (Podróżowanie i transport s. 126), Wydawnictwo PWN, 2005, ISBN 83-01-14253-7.