Karol Bajorek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Karol Bajorek

Pełne imię i nazwisko	Karol Marceli Bajorek
Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1906 Kraków
Data i miejsce śmierci	1 września 1980 Żywiec
Wzrost	174 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1922–1924 Polonia Kraków
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1925–1936 Wisła Kraków 134 (1[a])
Kariera trenerska
Lata Drużyna KSZO Ostrowiec Świętokrzyski Koszarawa Żywiec Czarni Żywiec Siła Żywiec Węgierska Górka
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Karol Marceli Bajorek (ur. 16 stycznia 1906 w Krakowie, zm. 1 września 1980 w Żywcu) – polski piłkarz, trener.

Bajorek był wychowankiem Polonii Kraków, w której występował w 1922–1924. W 1925 roku trafił do Wisły Kraków, dla której grał przez dwanaście lat. W sezonie 1927 oraz 1928 został mistrzem, natomiast w sezonie 1930, 1931 i 1936 wicemistrzem Polski^[1]. W 1926 roku Bajorek zdobył Puchar Polski, który był rozgrywany po raz pierwszy w historii. Wisła pokonała w finale Spartę Lwów (2:1, 5 kwietnia 1926 roku)^[2][3]. W 1929 roku Bajorek wystąpił w nieoficjalnym spotkaniu reprezentacji Polski przeciwko Czechosłowacji (2:2, 4 sierpnia 1929 roku)^[4][5].

Po zakończeniu kariery piłkarskiej był trenerem KSZO Ostrowca Świętokrzyskiego, Koszarawy Żywiec, Czarnych Żywiec, Siły Żywiec oraz instruktorem w Węgierskiej Górce^[1]. W latach 1954–1957 pełnił funkcję Przewodniczącego Podokręgu Żywiec^[6].

• Stefan Grzegorczyk, Jerzy Lechowski, Mieczysław Szymkowiak: Piłka nożna 1919-1989. Ludzie, drużyny, mecze. Zarys encyklopedyczny. Agencja Wydawniczo-Handlowa PASSA, 1991. ISBN 83-900138-0-0.
• Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii. GiA Katowice, 2017. ISBN 978-83-88232-61-9.