French
DeutschKazimierz Bizański – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Kazimierz Bizański przed 1932 | |
| Data i miejsce urodzenia | 6 października 1879 |
|---|---|
| Data śmierci | po marcu 1952 |
| Zawód, zajęcie | taternik, fotograf |
| Rodzice | Stanisław, Maria |
| Odznaczenia | |
 | |
Kazimierz Bizański (ur. 6 października 1879 w Cewkowie, zm. po marcu 1952 w Lublinie?) – polski inżynier, taternik, fotograf.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w 1870 w Cewkowie[1]. Był młodszym synem Stanisława Bizańskiego, krakowskiego fotografa, i jego żony Marii. Jego starszy brat Władysław odziedziczył zakład fotograficzny po rodzicach, Kazimierz fotografią zajmował się niezawodowo. Był kolegą z klasy gimnazjalnej Karola Englischa[2]. Ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej[1] (według innego źródła Wydział Chemiczny[3]). Odbył służbę wojskową i praktykę zawodową w Witkowicach[1]. Od 1905 do 1906 pracował jako konstruktor w dziale budowy kotłów w zakładzie Pierwsze Galicyjskie Towarzystwo Akcyjne Budowy Wagonów i Maszyn, przedtem Kazimierz Lipiński w Sanoku[1]. Następnie do 1913 był zatrudniony na stanowisku inspektora Wiedeńskiego Towarzystwa Dozoru Kotłów Parowych[1]. Po wybuchu I wojny światowej służył jako oficer w armii austriackiej[1].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Został awansowany do stopnia kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 11 pułku piechoty[6][7]. W okresie II Rzeczypospolitej od 1919 do 1924 był dyrektorem fabryki maszyn Kuźnica w Warszawie[1]. Od 1924 do 1927 pracował we Lwowie w charakterze okręgowego inżyniera Stowarzyszenia Dozoru Kotłów w Warszawie[1]. Od 1927 sprawował stanowisko dyrektora Stowarzyszenia Dozoru Kotłów w Warszawie[1].
Aktywnie wspinał się w Tatrach przede wszystkim w latach 1898–1908. Do jego partnerów należeli Janusz Chmielowski i przewodnik Klemens Bachleda. W tym czasie dokonał kilku istotnych przejść. W 1903 należał do pierwszych członków Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego. W 1902 wypowiadał się na tematy taternickie na łamach „Przeglądu Zakopiańskiego” (nr 36)[3].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1932)[8]
Osiągnięcia wspinaczkowe
[edytuj | edytuj kod]- pierwsze przejście przez Granacką Przełęcz (1901),
- pierwsze wejście górną częścią północnej ściany Jagnięcego Szczytu (1901, z Januszem Chmielowskim, Witoldem Chmielowskim, Adamem Lewickim i przewodnikami Klemensem Bachledą, Janem Bachledą Tajbrem, Jakubem Bachledą Jarząbkiem i Wojciechem Brzegą)[2],
- pierwsze wejście południowo-wschodnią granią Baranich Rogów (1901),
- pierwsze wejście północno-zachodnią ścianą Cubryny (1902),
- pierwsze wejście od Wschodniej Rumanowej Przełęczy przez Mały Ganek na Pośredni Ganek (1905),
- drugie wejście od północy na Żabią Przełęcz (1905)[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j Album inżynierów i techników w Polsce, T. 1, Cz. 3, Życiorysy. Lwów: 1932, s. 1118.
- ↑ a b Bolesław Chwaściński: Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach. Warszawa: Sport i Turystyka, 1988, s. 82, 88. ISBN 83-217-2463-9.
- ↑ a b c Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 93. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 471.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 412.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 156.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 147.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi w dziedzinie organizacji dozoru kotłów”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.