Kazimierz Kalicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kazimierz Kalicki
	porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1901 ; Kazimierzowo
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 ; Charków
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Formacja	I Korpus Polski
Jednostki	81 Pułk Strzelców Grodzieńskich, ; 5 Pułk Piechoty Legionów, ; 8 Pułk Piechoty Legionów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, ; wojna polsko-bolszewicka, ; II wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Kalicki (ur. 7 stycznia 1901 w Kazimierzowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Kazimierz Kalicki był synem Kazimierza i Anieli z domu Kust, urodził się w Kazimierzowie, rejon solecznicki. Po ukończeniu Gimnazjum św. Katarzyny w Petersburgu wcielony do armii rosyjskiej.

Od 1918 służył w I Korpusie Wschodnim. Następnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Wilnie.

W 1918, wstąpił na ochotnika do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 81 pułku piechoty dosłużył się stopnia plutonowego. Za bohaterstwo w czasie walk z bolszewikami w wojnie polsko-bolszewickiej został odznaczony Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany do stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i pozostał w 81 pułku. W 1922 został przeniesiony do rezerwy. Pracował w nadleśnictwie Ordynacji Zamojskich. W 1925 został przydzielony do 5 pułku piechoty Legionów. Odbył ćwiczenia w Centralnej Szkole Strzelań oraz w 8 pułku piechoty Legionów. Kazimierz Kalicki awansował do stopnia porucznika rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935.

Pracował w nadleśnictwie Józefów w Ordynacji Zamojskiej^[1].

W 1939 został zmobilizowany i wcielony do 8 pułku piechoty. Po agresji ZSRR na Polskę, w końcu września 1939 część wycofujących się zgodnie z rozkazem oddziałów 8 pułku przekroczyła Wieprz, gdzie natknęła się na oddziały sowieckie. Oficerowie zostali przewiezieni do Zamościa, skąd przewieziono ich do obozów jenieckich w ZSRR. Kazimierz Kalicki trafił do obozu w Starobielsku^[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[2]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1324^[1].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana^[3]^[4]^[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[6]^[7]^[8].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4114 (1922)^[9]
Krzyż Walecznych^[1]

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 204.
↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 89 [dostęp 2024-10-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 110

Bibliografia

Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1934, s. 55, 425;
Ogrody wspomnień - Kazimierz Kalicki [dostęp 2012-06-06]

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Charkowa2003204-1] Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 204.

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Charkowa2003LXXIV-2] Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.

[3] Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 89 [dostęp 2024-10-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).

[4] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[5] Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).

[6] Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).

[7] Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).

[8] „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].

[9] Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 110

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]