Kazimierz Krahelski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kazimierz Krahelski

major administracji
Data i miejsce urodzenia	21 lutego 1890 Wilno
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1915–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	29 Pułk Piechoty 57 Pułk Piechoty 9 baon graniczny 22 baon graniczny 24 baon graniczny 11 Pułk Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Krahelski (ur. 21 lutego 1890^[1] w Wilnie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major administracji Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się 21 lutego 1890 roku w Wilnie, w rodzinie Henryka i Tekli z Buchowieckich^[2]. Absolwent gimnazjum w Wilnie. Powołany w 1915 do armii rosyjskiej. Od 1917 w II a następnie w I Korpusie Polskim. W 1918 (czerwiec – październik) w niewoli bolszewickiej. Po wyjściu z niewoli w 4 Dywizji gen. Żeligowskiego. W szeregach 29 pułku piechoty walczył na wojnie z bolszewikami. Został ranny pod Sokółką.

W okresie międzywojennym ukończył Centrum Wyszkolenia Piechoty. Służył w 57 pułku piechoty. W marcu 1925 został przydzielony do PKU Szamotuły na stanowisko I referenta^[3]. Z dniem 23 czerwca tego roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza^[4]. Służył w 9 batalionie granicznym w Klecku, 22 batalionie granicznym w Nowych Trokach i 24 batalionie granicznym w Sejnach. W marcu 1931 został przeniesiony do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko dowódcy kadry batalionu zapasowego^[5][6]. Na stopień majora został mianowany w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna^[1]. W 1938 został przeniesiony w stan spoczynku. W następnym roku został przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był przewidziany do użycia w czasie wojny. Mieszkał w Krzeszowicach pod Krakowem. Był żonaty, miał córkę^[7].

We wrześniu 1939 wzięty do niewoli radzieckiej, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 017/2 z 4.1940 r., poz. 61^[8].

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3655
• Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[10]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie^[11]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[11]

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.