Kecz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kecz gaflowy klasy DZ
Kecz bermudzki klasy S-Z

Kecz – typ osprzętu żaglowego oraz współczesny typ żaglowca noszącego ten osprzęt.

Żaglowiec dwumasztowy (z grotmasztem i bezanmasztem), o pierwszym maszcie wyższym, noszący na wszystkich masztach ożaglowanie skośne; tylny maszt usytuowany w obrębie konstrukcyjnej linii wodnej[a].

Podobne typy to:

  • jol – z bezanmasztem znajdującym się poza konstrukcyjną linią wodną, czyli na nawisie rufowym;
  • szkuner – z przednim masztem mniejszym lub równym tylnemu.

Kecz z XVIII-XIX wieku

[edytuj | edytuj kod]
Historyczny kecz na dawnej rycinie

Żaglowiec powstały z trzymasztowego pełnorejowca przez usunięcie fokmasztu zastąpionego długim bukszprytem i bardzo dużymi sztakslami przednimi. Konfiguracje żagli zmieniały się w zależności od czasu i regionu. Klasyczny kecz z XVIII wieku posiadał na grotmaszcie jeden żagiel gaflowy i dwa rejowe, a na bezanmaszcie – jeden gaflowy i jeden rejowy. Większa przestrzeń powstała po usunięciu fokmasztu pozwalała na zamontowanie w dziobowej części pokładu moździerzy dużego kalibru – tak powstały kecze bombowe używane w niektórych marynarkach wojennych (np. brytyjskiej).


  1. W starszej literaturze fachowej[gdzie?], kecz od jola odróżnia się umiejscowieniem bezanmasztu względem urządzenia sterowego – w keczu ster znajduje się za bezanmasztem.