Kecz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2017-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kecz – typ osprzętu żaglowego oraz współczesny typ żaglowca noszącego ten osprzęt.

Żaglowiec dwumasztowy (z grotmasztem i bezanmasztem), o pierwszym maszcie wyższym, noszący na wszystkich masztach ożaglowanie skośne; tylny maszt usytuowany w obrębie konstrukcyjnej linii wodnej^[a].

Podobne typy to:

• jol – z bezanmasztem znajdującym się poza konstrukcyjną linią wodną, czyli na nawisie rufowym;
• szkuner – z przednim masztem mniejszym lub równym tylnemu.

• 
  24-metrowy kecz holenderski Esther Jensen
• 
  HF 231
• 
  RV Atlantis

Żaglowiec powstały z trzymasztowego pełnorejowca przez usunięcie fokmasztu zastąpionego długim bukszprytem i bardzo dużymi sztakslami przednimi. Konfiguracje żagli zmieniały się w zależności od czasu i regionu. Klasyczny kecz z XVIII wieku posiadał na grotmaszcie jeden żagiel gaflowy i dwa rejowe, a na bezanmaszcie – jeden gaflowy i jeden rejowy. Większa przestrzeń powstała po usunięciu fokmasztu pozwalała na zamontowanie w dziobowej części pokładu moździerzy dużego kalibru – tak powstały kecze bombowe używane w niektórych marynarkach wojennych (np. brytyjskiej).

Zobacz multimedia związane z tematem: Kecz