Kierunek głównego uderzenia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kierunek głównego uderzenia – kierunek (pas terenu) decydujący w działaniach zaczepnych (w walce, operacji), na którym znajduje się obiekt głównego uderzenia i skupia się zasadniczy wysiłek działań bojowych (główne siły i środki ogniowe)^[1].

Kierunek głównego uderzenia^[a] powinien^[1]:

zmierzać do celu ważnego pod względem taktycznym (operacyjnym, strategicznym),
zapewniać szybkie złamanie oporu nieprzyjaciela i wyeliminowanie z walki (bitwy) jego głównych sił,
stwarzać dogodne i korzystne warunki działania dla wojsk własnych.

Wybór kierunku głównego uderzenia to zasadniczy akt decyzji dowódcy, stanowiący podstawę planu walki (operacji). Decyzję taką podejmuje się po wnikliwej analizie otrzymanego zadania i wszechstronnej ocenie położenia. W działaniach morskich kierunek głównego uderzenia określa się położeniem obiektu nieprzyjaciela, którego zniszczenie lub rozbicie może spowodować osiągnięcie celu operacji lub walki.

Uwagi

↑ Główne uderzenie - całokształt uderzeń ogniowych i skoordynowanych z nimi działań zasadniczych sił wojsk lądowych, lotniczych i marynarki wojennej na kierunku lub w rejonie mającym decydujące znaczenie w rozgromieniu przeciwnika i wykonaniu zadania bojowego → Laprus 1979 ↓, s. 128.

Przypisy

↑ ^a ^b Laprus 1979 ↓, s. 165.

Bibliografia

[red.] Marian Laprus: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.

[2] Główne uderzenie - całokształt uderzeń ogniowych i skoordynowanych z nimi działań zasadniczych sił wojsk lądowych, lotniczych i marynarki wojennej na kierunku lub w rejonie mającym decydujące znaczenie w rozgromieniu przeciwnika i wykonaniu zadania bojowego → Laprus 1979 ↓, s. 128.

[CITEREFLaprus1979165-1] Laprus 1979 ↓, s. 165.

[1]

[a]