Kołowrotek wędkarski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2024-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kołowrotek wędkarski – jedna z części składowych większości rodzajów zestawów wędkarskich. Pełni rolę magazynu żyłki wędkarskiej oraz za pomocą hamulca zabezpiecza żyłkę przed zerwaniem przez walczącą rybę. Ze względu na duży zapas nawiniętej żyłki umożliwia zarzucanie przynęty na znaczne odległości, niezależnie od długości wędziska. Współczesne kołowrotki wędkarskie są bardzo zróżnicowane pod względem budowy, można jednak podzielić je ze względu na sposób nawijania żyłki na szpulę na kołowrotki o szpuli obrotowej (multiplikatory, kołowrotki muchowe) i kołowrotki o szpuli stałej, w którym nawijanie żyłki odbywa się poprzez obrót specjalnego kabłąka wokół szpuli.

Kołowrotek jest wynalazkiem pochodzącym z Chin, z najstarszymi wzmiankami datowanymi na III wiek n.e. Najstarszym znanym obrazem przedstawiającym to urządzenie jest Samotny rybak chińskiego malarza Ma Yuan z XII wieku. W wędkarstwie na terenie Polski sprzęt ten był spotykany od połowy XIX wieku, a upowszechnił się po II wojnie światowej^[1][2][3].